Lierde onder de pen


HET WAS NOG EENS WINTER.


Omdat ze de laatste jaren wreed bezig zijn met de opwarming van de aarde zal Armand Pien ginder boven waarschijnlijk gedacht hebben dat het nog eens tijd was om ons een strenge winter te geven.
Het kwik dook de eerste helft van januari naar beneden en al vlug wist de weerman ons te zeggen dat de vrieskou een paar dagen zou aanhouden.
Langzaam daalde het kwik, op sommige dagen zelfs tot -10 en in Wallonië hadden ze voor één keer niet overdreven als het naar -20 dook.
Ons Lierde was plots het Kiëv van Vlaanderen geworden en het waren niet alleen de reumalijders die kraakten maar iedereen die zijne neus wou buiten steken.
Ja, ik mocht op mijn werk niet al zweten buiten komen of ik liep het risico van aan mijn “onderlijveke” te vriezen.
Dag na dag veranderde ons landschap waar kleine beken dichtvroren en waar de weiden er maagdelijk wit kwamen bij te liggen.
Ik dacht eerst nog een aanvraag in te dienen om de vierdorpentocht te mogen houden op de fontein voor het gemeentehuis maar daar hadden ze slim gespeeld en het water stilgelegd.
Ja, menige kranen vroren dicht terwijl de schouwen bleven rook spuwen om de huiskamer wat op te warmen.
Om alles wat in te kleuren liet de mist een gordijn over onze landelijke dorpen vallen en stonden onze rood bevroren neuzen in fel contrast met het mooie witte panorama.
De ijskristallen brachten een prachtige versiering en de bomen en struiken werden omgetoverd tot een feeëriek beeld.
Ja, de winter had ons echt in zijn greep en zelfs de rente bij Fortis werd bevroren en ook “het spelleke van Lierde” werd in de diepvriezer gestoken.
Hoewel velen het meteen ook hadden over de crisis en het energieverbruik tijdens die winterdagen moet ik zeggen dat ik veel geld in mijne zak gestoken heb door mijne frigo en diepvriezer uit te zetten en alles wat koel moest zijn in de tuin te leggen.
Euh…opgelet, de eerste dag had ik een kieken in mijnen hof gelegd om in te vriezen en dat moet ’s nachts poten gekregen hebben want ’s anderdaags was het den hof af en vond ik nog juist de plastiek terug.
Om te aperitieven moest ik maar juist wat ijsblokjes uit de vijver kappen en zelfs mijn vissen waren schoon ingevroren.
De mens in de straat had het over het winterweer en klappertandend gingen ze terug in hun herinneringen naar de laatste data waar het nog eens echt winter was.
Als fervent ijsschaatser geweest zijnde weet ik maar al te goed wanneer de strenge winters waren .
In feite hoeft men maar te kijken wanneer de Elfstedentochten doorgingen en dan kan men spreken over een strenge winterperiode.
1963,1985,1986,1997 en hoewel er dit jaar nog geen Elfstedentocht geweest is kan men toch van een winterpiek spreken.
Ja, bij vele schaatsers gingen de harten sneller kloppen telkens het een dag langer vroor.
Eerst vroor onze plastieken emmer kapot, daarna vroor de waterton dicht en nog een paar dagen later begon er zich ook een ijslaag te vormen op de grotere plassen.
De Gavers lagen dicht en op sommige plaatsen zoals het donkmeer en de "kraenepoel" in Bellem werd het ijs vrijgegeven voor de schaatsers.
Natuurlijk is het een enorm risico want eens er zich één persoon op de ijsvloer waagt volgt tijdens het weekend meestal de grote massa.
Ook ik stelde mij de vraag of ik de ijzers nog eens onder mijn voeten zou binden en al vlug haalde ook ik de laatste schaatsherinneringen boven.
Het moet ongeveer tien jaar geleden zijn dat ik ze aan de haak had gehangen en een strenge winter bevriest ook mijn verstand en doet sommige dingen vaak kriebelen zonder dat ik jeuk heb.
Op zondag 11 januari dook ik even in mijn agenda en ik had de keuze om naar de zevende dag te kijken, naar een betoging gaan tegen de Palestijnen en één tegen Israël of naar een paar nieuwjaarsrecepties of naar het Belgische kampioenschap cyclocross.
Potverdekke zeg, om 11uur nemen ze ginder in Damme toch wel de beslissing om het ijs van de Damse vaart vrij te geven en meer had ik niet nodig om mijn agenda dicht te slaan en de schaatsen terug van de haak te nemen.
Het zijn die momenten waar het warm aanvoelt in de winter en waar de mens toch ook iets leuks ziet in al die wintertoestanden.
Even vlug heen en terug van Brugge naar Sluis en mijn dag kon niet meer stuk.
Een massa volk die op zo’n 50.000 man werd geschat bevolkte de Damse vaart en zowel jong als oud genoten met volle teugen van de winter waar vaak tegenop gekeken wordt.
Vandaag is het terugkijken op het fotomateriaal en hangen de schaatsen terug aan de muur.
De sleeën staan er terug eenzaam bij en de vissen zullen het ook veel rustiger hebben nu er niemand meer op hun ijsplafond loopt.
De ijskristallen verdwijnen, kanalen en meren ontdooien en buizen beginnen te lekken.
De winter trekt zijn schoonste kleren uit en staat er nu terug koel en naakt bij.
Ja, de winter heeft ook schone kanten en persoonlijk kijk ik er naar uit om zo regelmatig ons landschap maagdelijk wit te zien.
De watermolenbeek die kronkelend het landschap weerspiegelt en de weiden die onder een wit deken liggen.
Ons landschap in al zijn schoonste vormen waar takken als witte armen het winterseizoen omarmen en soms de nostalgie van vroeger terug naar boven haalt.
Och…na een paar dagen vrieskou is het nu terug ontdooien naar de lente toe en ook dit seizoen weet ons te bekoren als het ons Lierde zal kleuren in al zijn vormen.
Toch blijf ik hopen, dat winters echte winters zullen zijn zoals een zomer veel meer dan een halve opwarming zou moeten zijn.
En wie weet moet de echte winter nog komen en kleuren onze vier dorpen nog wel eens wit.

Groetjes chauffeurke




Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online