Lierde onder de pen

Toen ik verleden week met mijnen baas op stap was liet hij mij even stoppen aan het OCMW van Lierde en ik dacht nog, “zou het nu zo slecht gaan”?
Maar ’t was potverdekke voor een tentoonstelling van kunstenaars uit onze streek die hun werken tentoonstelden in de raadzaal van het OCMW van Lierde.
Ann Dhaenens uit Deftinge en Suzanne Faut uit Brakel stelden er hun werken tentoon.
Ik moet zeggen dat kunst iets heel speciaal is en dat heb ik pas sinds een paar jaar leren ontdekken.
De kunstenaar maakt een kunstwerk volgens zijn of haar gevoel en de bezoeker gaat opzoek naar de betekenis ervan.
Sommige werken vragen wat onderzoek en soms moet men zelfs even in de huid van de kunstenaar kruipen om ze te begrijpen.
Toen ik daar de kunstenares Ann tegen het lijf liep moest ik mij toch even als volwaardig journalist gedragen en zou haar een paar vragen stellen over de kunstwerken.
-Euh…Ann, mag ik ne keer iets vragen.
-Ba ja gij.
-Euh…wat uw kunstwerken betreft, waar haalt ge uw inspiratie en wat zet er u toe aan om een koe of een ezel te schilderen.
-Gewoon, omdat het leuke dieren zijn en omdat we er thuis hebben.
Awel merci…het leek zo simpel dat ik mezelf de vraag stelde waarom ik er nooit zelf was opgekomen om thuis mijn kiekens, mijn kat of mijne pa te schilderen.
-Euh…maar moet ik dan niets achter dat kunstwerk gaan zoeken.
-Nee, een ezel is een ezel hé.
Dat gezegd zijnde terwijl ze mij diep in de ogen keek, voelde ik mijn oren potverdekke groeien.
Ja daar stond ik dan met al mijn kunstkennis uit de “boekskes” waar ze het hadden over het leren begrijpen van de kunstenaar en zijn werk.
Honderden pagina’s had ik doorgenomen en nergens had ik gelezen dat kunst heel eenvoudig kon zijn.
Zelfs de titels bij haar werken waren eenvoudig zodat iedereen ze kon begrijpen.
Kunstwerk 1 : Balkende ezel
Kunstwerk 2 : Ezeloren
Kunstwerk 3 : koe zwart-wit
Kunstwerk 4 : koe bruin-wit
Zo ging het lijstje verder en daar waar ik bij andere kunstenaars soms titels las die helemaal niet terug te vinden waren in het kunstwerk ontdekte ik hier echt wat er stond.
Toch kon ik er mij niet van weerhouden dieper te graven dan de kunstenares zelf omdat chauffeurke steeds met meer vragen blijf zitten dan dat er antwoorden zijn.
Waarom zou ze nu juist het OCMW uitkiezen om de werken tentoon te stellen en daar ezels en koeien te hangen.
Misschien omdat een ezel een lastdier is en dat men vaak met een pak last het OCMW binnenstapt.
Of omdat een ezel ook zijn last kan dragen over moeilijk terrein zoals sommigen ook hun last door het leven dragen.
En dan die koe, ze stond er zo eenvoudig op dat het de koe van iedereen zou kunnen zijn.
Ook daar stelde ik mij de vraag of het een betekenis zou hebben dat ze juist hier tegen de muur van het OCMW hing.
Zeggen ze niet “uitgemolken als een koe” en zou ze kunnen duiden op de moeilijke levensomstandigheden die hier vaak de revue passeren?
Nee ik ging het waarschijnlijk te ver zoeken en ik moest geen vergelijkingen gaan maken want tussen de aanwezigen zag ik niemand die in aanmerking kon komen om ooit model te hebben gestaan voor beide dieren.
Maar toch vond ik het knap hoe de kunst mijn klein verstand in werking bracht en mij deed nadenken.
In gedachten nam ze mij mee op wandel door onze landelijke dorpen waar de koe nog rustig graast en de ezel nog luidruchtig balkt.
En zelfs het achterste van “den dikken van Sesjans” had ze met een paar pennentrekken kunstig weergegeven en het zelfs doen spreken door er een paar woorden poëzie aan toe te voegen.
Na de kunstwerken van Ann kwam ik deze van Suzanne Faut tegen.
De kunstenares wist mij te zeggen dat ze van de één op de andere dag met kunst begonnen was en in feite hang ik mezelf vaak een verkeerd beeld op van hoe er een kunstenaar in feite uitziet.
Niks meer dan een gewone vrouw die met haar handen tovert.
Ja, de keramiek die er tentoongesteld stond vond ik prachtig en ze wist me nog te vertellen dat de verschillende kunstwerken op verschillende temperaturen werden gebakken.
Potverdekke ik kan met moeite een ei bakken en zij bakte hier maskers en borsten zoals Piet Huizenspruit er waarschijnlijk nog nooit gebakken heeft.
De maskers deden mij even stilstaan bij de mens en ook hier probeerde ik even verder te denken dan wat ik voor ogen had.
Zou het kunnen dat de mens soms een masker draagt en waarom?
Wie gaat er schuil achter de persoon die zijn ware gelaat wil onttrekken aan onze maatschappij.
Op sommige momenten herkende ik mezelf als ik het masker met een lach opzet in trieste perioden.
Potverdekke ik was weer bezig mijn verstand te pijnigen en besloot maar iets verder te stappen door het kunstlandschap tot ik daar voor twee vrouwenborsten stond.
Euh…versta me niet verkeerd ik heb het niet over deze van iemand van het personeel van het OCMW maar over het kunstwerk.
Om zeker geen stommiteiten te doen had ik mijn handen in mijn zakken gestoken en gingen mijn ogen de borsten ontleden die er glanzend bijstonden.
Ze waren perfect, vast, blinkend en zonder rimpels en ook hier stelde ik mij de vraag wie er model had voor gestaan.
Plots komt er daar dan nog iemand naast u staan om de kunst te bewonderen en als man voelt ge u soms beter als ge over een ezel of een koe moet klappen dan over de perfecte borsten.
-Schoon hé chauffeurke!
-Euh…ja ja, ‘t is wreed schoon.
-En hebt ge er al eens aan gevoeld?
-Euh…nee en gij?
Hij liet zijn hand over de borsten glijden alsof hij niets anders deed in zijn leven en daar stond ik dan met mijn handen in mijn zakken.
-Awel chauffeurke ’t is de moeite!
Toen hij verder wandelde haalde ik ook maar mijn handen uit mijn zakken en wreef met één vinger over het versteende vrouwelijk schoon.
Ja, het was…euh…echte keramiek maar nog meer een kunstwerk die een mens zou doen dromen.
Maar kunst is in feite veel meer dan een beeld of een schilderij die daar ergens aan een muur hangt, het is ook een manier van mensen bij elkaar te brengen en dat was de kunstenaars ook gelukt.
Maar deze die niet aanwezig konden zijn hoeven niet te treuren want de werken blijven nog een tijdje toegankelijk voor iedereen tijdens de openingsuren van het OCMW in Lierde.
Iedereen zou zich eens in de kunst moeten verdiepen en waarom steeds ver gaan reizen naar grote musea als we ook bij ons de kunstsfeer van lokale talenten kunnen opsnuiven.
Mijne pa is ook altijd wreed met kunst bezig geweest en zo dacht hij daar één van die kunstwerken in ’t OCMW te kopen met den overschot van zijn dienstencheques.
Lap zeg, ’t was nog niet genoeg dat hij er een paar tekort kwam maar zijn andere had hij als kasbons opgespaard en waren ondertussen vervallen!
Ja, ik peins dat onze muur nog een tijdje leeg zal blijven en dat we best zijn om af en toe de kunst gaan op te zoeken in ’t OCMW waar ezels en borsten de muren sieren.

Groetjes chauffeurke