Lierde onder de pen

Ik heb lang zitten twijfelen of ik dit cursiefje zou schrijven want mijnen vroegere directeur had mij ooit eens gezegd dat hij mij liever opslag zou geven dan dat hij een beroepsgeheim in de gazet zou lezen.
Maar ja, ne mens kan niet blijven wachten en omdat er al meer in de media komt voor ik één letter getypt heb ontbloot ik dus ook het halfrond niet hé.
’t Is niet gemakkelijk een keuze te maken uit al die mandaten en na lang zoeken stond ik hier terug in eigen streek.
In feite hebben we hier alles bij de deur hé!
De “sossen”, de “ ’t jeeven” de “blauge”, de groene en nog een paar andere partijen die ons landschap kleuren.
Als je zo een politiek landschap splitst dan kom je eerst bij de partijen terecht en als ge dat nog eens splitst komt ge bij de mens in het politieke landschap.
Vaak maken ze deel uit van mijn inspiratie en met wat fantasie is het soms leuk wandelen.
Ja, over landschap gesproken, als ge boven op den oudenberg staat of op den uitkijktoren van Brakel dan kunt ge wreed ver zien en dan ziet ge niet alleen ons lokale landschap maar ook het federale.
De laatste jaren hoort ge meer en meer spreken over splitsen terwijl we maar ja of nee knikken bij het politieke fenomeen zonder er echt bij stil te staan.
Toen ik onlangs met onze ex eerste burger van het land in de wagen zat wist hij mij te zeggen dat hij iets uitgegeven had.
-Zeg chauffeurke, ik heb een boek geschreven.
-Euh…ja voorzitter?
Ik noem hem steeds voorzitter omdat ik een keuze moest maken tussen de vele titels en het beter klonk dan landbouwer of Herman.
Pas op versta me niet verkeerd, Herman is ne schone naam maar zo dikwijls gaan we nu ook niet samen op café.
-Ja chauffeurke en ’t is een boek dat ge op een half uur uitgelezen hebt.
Omdat hij nogal zin voor humor heeft stelde ik dan maar prompt de vraag.
-En is’t een boek om mee te lachen?
-Bah nee gij…ge moet het eens lezen hé.
-Euh…en staan er prentjes in?
-Nee niks van prentjes maar ’t is wel in de twee landstalen geschreven “Un livre bilingue”.
Omdat hij waarschijnlijk wou weten of ik ook boeken zonder prentjes kon analyseren had hij mij daar potverdekke een boek cadeau gedaan.
Omdat ik als chauffeur ongeveer één uur vrij ben per dag had ik dus de tijd om zowel het Nederlandse als het Franse gedeelte te lezen.
Maar zoals al gezegd let ik soms meer op de details dan op de inhoud.
Eerst en vooral was de kaft mij wreed opgevallen, lichtblauw met in het zwart de naam “Herman De Croo” en daaronder de titel “België barst? vragen aan separatisten”.
En in het midden van de kaft stond de tekening van een gebroken of gebarsten kroon.
Bij het openen van het boek zat ik daar plots oog in oog met De Croo” himself”.
Een zwart- wit foto toonde een glimlachende persoon in maatpak en in feite waren het juist de kleuren die het verschil maakten met de persoon die ik dagelijks tegen het lijf liep.
Een contrast dat misschien wel een betekenis had.
Toen ik de tabel met de inhoud van het boek overliep vielen er mij een paar dingen op;
-Hoofdstuk 1 droeg de titel, “I want my money back”.
Potverdekke, ik dacht eerst dat hij als tweede landstaal Engels gekozen had maar ook in het Franse gedeelte stond het hoofdstuk in het Engels aangemeld en dat was het schoonste bewijs dat we als Vlamingen en walen gelijk zijn en in het Engels elkaar zeer goed verstaan.
Bij hoofdstuk vijf stond de titel aan Nederlandse kant in het Frans en dus dacht ik dat hij in het Franse gedeelte in het Nederlands zou staan maar nee hij stond er potverdekke ook in het Frans.
Het zijn die details die mij doen nadenken want het staat niet zomaar op papier, zeker als je een boek in twee landstalen uitgeeft.
Sommigen zullen niet alleen in hun eigen landstaal lezen maar ook de tweede taal vergelijken om te zien of we op gelijke voet staan, zeker als het over splitsen gaat.
Ja, over het splitsen van ons kleine land daar ging het boek over en nadat ik het had doorgenomen had ik zaken gelezen waar we als gewone mens niet echt bij stilstaan.
Een boek met uitleg en cijfers waar ik al kon uit afleiden dat een splitsing zelfs onze crisis niet zou oplossen.
Door de jaren had ik vaak de verwijten de taalgrenzen zien overschrijden en ook daar was ik even blijven bij stilstaan.
De walen waren luieriken en profiteurs en de Vlamingen waren gierigaards en arrogant maar als ik er als gewone mens zat over na te denken moest ik toegeven dat het woorden waren die ons in de mond werden gelegd maar dat ik er zoals velen niet echt last van had.
Ja, stel dat we morgen een grens trekken en ons land in twee splitsen met de walen aan één kant en de Vlamingen aan de andere kant met de Brusselaars en de Duitstalige gemeenschap die daar af en toe over de muur zullen komen kijken om te zien hoe het ons afgaat.
Potverdekke ik kon er mij soms zelf nerveus in maken terwijl ik er geen reden voor had.
Als gewone mens trekt men soms zoveel grenzen dat zelfs onze eigendom ommuurd is en dat we nu nog een landsgrens zouden bij willen terwijl onze buren soms al vreemde zijn.
Om op mijn effen te komen moet ik dan steeds even de rust van de natuur opzoeken en zo liep ik onlangs in de tuin van den Herman.
Niet als chauffeur van onze parlementairen maar als “chauffeurke”
Awel het is daar dat ik de inhoud van het boek verstaan heb, de schrijver die uitzicht had op Vlaanderen en Wallonië en aan zijn voeten de zoo van Michelbeke waar elk dier de rol van de mens aan het spelen was door dagelijks vrij te zijn zonder grenzen.
Ik nam er de plaats in van het kieken en kakelend in mijn eigen zat ik met een ei en veel vragen.
En iets verder beukten de rammen tegen de omheining terwijl een ezel zich de vraag stelde of hij de grens zou verplaatsen of niet.
Ja, zelfs een kangoeroe met lege buidel sprong er rond zonder dat het crisis was en zelfs dieren waarvan ze in Lierde zelfs de nationaliteit niet kennen liepen hier binnen de grenzen.
En hoog in de bomen zaten de pauwen zonder zorgen omdat ze de grenzen toch overvliegen en hun schoonheid en pracht tentoonstellen door over elke grens met hun staart te betalen.
Ja, elk dier zou een mens uit de verschillende lagen van de bevolking kunnen zijn en allen leefden ze hier samen.
Een Vlaamse geit en een Waalse haan, een zwart schaap en een wit kieken en het was juist van de ezel dat ik niet kon zeggen in welke taal hij balkte.
In feite was ik in de zoo van De Croo opzoek gegaan naar de koning van alle dieren maar een leeuw heb ik er niet gezien.
En toch weet ik dat hij nog af en toe tegen de koning praat en lacht in een rijk waar hij momenteel nog niet uitgestorven is.
Potverdekke na zoveel vragen was ik toe aan een “Orval” en kon ik maar hopen dat als er ooit gesplitst zou worden er ginder ook Vlaamse broeders trappisten zouden zitten om de prijzen te drukken om de man over de grens te laven.


Groetjes chauffeurke