Lierde onder de pen

Donderdag 2 oktober was een dag om in de analen te schrijven.
Ja, dan kwam de koning en de koningin naar Geraardsbergen en het zou naar het schijnt 29 jaar geleden zijn dat er hier nog eens een koning geweest was in de vorm van Koning Boudewijn.
Prinsen zoals Prins protocollair Olaf van de broederschap van Manneken-Pis ziet men er regelmatig opduiken maar die heeft naar het schijnt niet echt blauw bloed.
Nee nee, we hadden de eer en het genoegen zonder vriesweer de echte vorst te mogen verwelkomen.
Natuurlijk zijn het die momenten waar chauffeurke een beetje zit op te wachten om te zien hoever ik als chauffeurke daadwerkelijk kan gaan.
Omdat ik altijd al gedroomd heb van journalist te worden van plezante dingen was nu het ogenblik aangebroken om mijn kunsten te laten zien.
Nadat ik een perskaart had kunnen bemachtigen kon ik mij begeven onder de zwaarbeladen journalisten van media allerhande die zeulden met schrijfgerief, camera of fototoestel.
Opgelet ge moet niet denken dat ge daar direct een interview van Albert of Paola gaat afnemen hoor.
Alles begon met een briefing in de raadzaal waar de aanwezige pers vergast werd op koffie en mattentaarten.
Ik moet zeggen dat ik in het vervolg op zo’n dagen niet meer ga ontbijten want als ge daar bij uw vier boterhammen met choco nog drie mattentaarten moet steken dan loopt ge wel een ganse tijd met een volle maag rond hé.
Maar allé ’t is maar om te zeggen dat we wreed gesoigneerd geweest zijn.
Wat mij direct opviel is dat de meeste hun schoonste kostuum hadden aangetrokken en als iedereen in maatpak loopt weet ge op den duur niet meer wie wie is hé.
Op zeker moment liepen er daar een paar mannen tussen waar niet alleen het kostuum schoon gestreken was maar ook hun gezicht!
Amai azo serieus dat die daar rondliepen terwijl ze wreed curieus waren en iedereen in de gaten hielden.
Het was mij opgevallen dat een paar van die mannen een draadje in hun oor zitten hadden en ik dacht nog dat het slechthorende waren.
Om die mensen daar niet aan hun lot over te laten was ik naast één van hun gaan staan en wat contact gezocht door goed te roepen zodat ze mij zeker zouden horen.
-Ze hebben sjance met ’t weer hé !!
De persoon had mij toch direct gehoord en hield het bij een eenvoudige “ja”
Iets later werd het woord genomen door de persattaché en de woordvoerder van het paleis om ons wegwijs te maken in wat we mochten en niet mochten.
Omdat ik altijd wreed veel op details let en hij niet gezegd had dat het verboden was ik al wreed op mijn gemak.
Alles was tot op de minuut gechronometreerd en ik versta nog niet waarom ik nooit mijn aankomst op een half uur na kan plannen als ik van Brussel kom terwijl die mannen hier op het uur stipt kwamen aangereden.
Op het marktplein stond al heel wat volk en ook veel jonge snotters die een dag amnestie hadden gekregen in ’t school om de koning en de koningin te zien.
De Belgische driekleur wapperde onder een zonnige hemel en om 10u40 stipt kwam een escorte aangereden met een schone blinkende wagen die als nummerplaat nummer 1 droeg.
Potverdekke ik moest mij daar direct als journalist gedragen en omdat ik wat ervaring heb met hoogwaardigheidsbekleders rond te voeren wist ik ook wie waar zat in de wagen en was ik één van de enige die langs de goede kant stond toen de koning uitstapte.
Ik flitste daar direct met mijn “kodakske” en ik kon zelfs het hele gezelschap op de foto krijgen met Manneken-Pis op de achtergrond.
Koning en koningin werden ontvangen door burgemeester De Chou en de Gouverneur van Oost-Vlaanderen Denys en allebei hadden ze schoon hun haar gekamd want de komst van de koning maakt ge niet alle dagen mee hé.
Chayenne Wauters een meisje van 5 jaar mocht de bloemen afgeven en waarschijnlijk zal ze door al het geflits maar later beseffen wat er die dag allemaal gaande was.
Ik had direct gezien dat de koning ook wreed op details lette en dat hij wel zal gemerkt hebben dat Geraardsbergen de stad van de “unalit” en de vezelplaten was daar ze goed zichtbaar aanwezig waren bij de verbouwingen van een café en de toeristische dienst op de markt.
Maar bij zo’n bezoek van het vorstenpaar mag er niet teveel getreuzeld worden en moet het uurrooster nauwlettend gevolgd worden.
Zo ging gans het gezelschap naar de trouwzaal waar ze het gulden boek zouden tekenen en ik kan u verzekeren dat het vechten was als je een foto wou nemen.
Och…ik heb de paparazzi al aan het werk gezien en weet dat die mannen altijd wreed schone en unieke foto’s trekken.
Vroeger kon je nog het filmrolletje uit de kodak van dienen voor u halen en dan had ge ook foto’s waar ge niet teveel werk mee had maar met al het digitale gedoe moet ge er zelf voor werken hé.
Met mijn lens onder hun oksels en tussen hun benen kon ik toch heel speciale beelden maken.
Maar zoals ik al schreef het zijn vooral de details die ik observeer.
Zo weet ik nu dat de koning één klontje suiker neemt in zijn koffie en een vleugje melk.
Terwijl zijne majesteit omringd werd door het schepencollege die voor de gelegenheid hun mooie tricolore buiksjaal hadden aangetrokken, den deken, de brandweercommandant, de chef van de politie en de stadssecretaris gaf de burgemeester wat toelichting over Geraardsbergen.
Iets later moest de pers zich terug naar buiten haasten waar het koningspaar een volksbad zou nemen en dat zijn vaak de mooiste momenten.
Terwijl één van de mannen van de veiligheid onze koningin er attent op maakte dat ze moest opletten van haar hakken niet te breken op één van de trappen wuifden beiden de massa toe.
Elk apart gingen ze hun weg gevolg door de fotolenzen en terwijl de koning eerst de oud-strijders ging begroeten begon de koningin met het vele handen schudden en de geschenken in ontvangst te nemen.
Ja Sire er zijn nog Belgen!
Terwijl het protocol op de werkvloer me er steeds op wees dat ik geen vragen mocht stellen aan koning of koningin trok de gewone mens er zich niet teveel van aan en werden sommigen zelfs beantwoordt.
-Mevrouw hoe is het met de Filip en Mathilde?
-Hoe is het met de kleinkinderen?
-Hoe is het nog met Fabiola?
-Doe ze de groetjes uit Geraardsbergen.
Telkens ze de handen schudden hing er wel een vraag of een groet aan vast en steeds getuigde ons koningspaar van zeer veel beleefdheid en tact.
Nu ik er zelf zo dichtbij stond had ik al de tijd om ze te observeren en vond ik dat in feite twee wreed schone mensen.
Een klein halfuur hebben ze daar handen geschud en de mensen te woord gestaan om daarna hun eigen weg te gaan.
De koning ging het bedrijf “New Line Compagny” bezoeken en de koningin zou op haar beurt een bezoek brengen aan het natuureducatief centrum “de Helix”.
De pers kon het hele gezelschap volgen met bussen maar persoonlijk zou ik het anders oplossen.
Ik bleef tot de pers vertrokken was en begaf me daarna te voet naar de oudenberg waar ik wist dat ze ook even zouden komen en waar veel minder pers en volk zou zijn omdat het eerder incognito was.
Nadat ze het panorama even hadden bewonderd zouden ze nog even de kapel bezoeken en trok ondertussen de pers naar de andere locatie waar ze werden verwacht.
Maar ik besloot te blijven en ze op te wachten tot ze de kapel terug zouden verlaten.
Daar stond ik dan met een handvol mensen die de kapel hadden bezocht en toen ze naar buiten kwamen en plaats namen in de wagen zag ik mijn kans schoon om ze nog een paar keer in te zoomen.
Beiden namen plaats in de wagen en omdat de stoet niet onmiddellijk vertrok deed de koning zijn raampje naar beneden.
Daar stond ik dan bijna moederziel alleen oog in oog met onze koning en nog geen meter verwijderd van de wagen.
-Mooi toestel, klonk het plots.
Potverdekke ’t was de koning in levende lijve die mij daar aansprak en daar staat ge dan.
Ge moet u natuurlijk altijd voorstellen alvorens antwoord te geven maar ik voelde al vlug dat dit overbodig zou zijn.
-Ik ben chauffeurke uit Deftinge
Twee namen waar de vorst nog nooit van gehoord had.
-Euh… Ja Sire ik ben er wreed content van.
-Nu kan je onmiddellijk zien of ze gelukt zijn op het digitale scherm.
-Ja Sire veel gemakkelijker dan altijd die rolletjes te ontwikkelen hé.
-En werkt u voor de schrijvende pers?
Lap, dat was de vraag waar ik niet veel tijd had om over na te denken en ik kon hem moeilijk vertellen dat ik als chauffeur rechtover zijn deur in Brussel werkte en speciaal was thuisgebleven voor zijn komst.
-Euh…ik ben hier als freelancecursiefschrijverjournalist voor “de beiaard”
Het was op dat moment dat de wagen vertrok en dat hij nog nazwaaide.
Alles ging zo vlug dat dienen mens nu waarschijnlijk denkt dat ik beiaardier ben of zoiets.
Ja, ik zou nog een paar bladzijden kunnen schrijven over het officiële gedeelte maar het zijn die gewone dingen die me bijblijven en het leven zo schoon maken.
Als doodgewoon chauffeurke in gesprek met de koning.
Ik vond het spijtig dat ik mijn visitekaartje niet heb kunnen afgeven want ik denk dat we elkaar nog veel te vertellen hadden.
Maar weet ge wat, als ik nog eens voor zijn deur passeer steek ik de beiaard in zijn bus en zo blijft dienen mens ook een beetje op de hoogte van onze streek.
Ik stuur hem met Nieuwjaar alvast een kaartje en twee gratis inkomstkaarten voor “Het spelleke van Lierde” en wie weet zie ik hem vlugger terug dan verwacht.

Groetjes chauffeurke