Lierde onder de pen

Toen ik verleden week een telefoontje kreeg dacht ik dat mijn wereld instortte.
Na een periode van niet langer dan vier maand de ziekte van de eeuw te hebben gedragen overleed de moeder van mijn zoon.
Daar sta je dan als vader aan de grond genageld omdat je weet dat nu ook de hoop van je kind verdwenen is.
Met een leeg hoofd en tevens duizend vragen van wat nu…?
Een kind van 16jaar dat een jonge moeder van 44 jaar verliest waarbij ik me de vraag stelde of het nog erger kon.
In het hospitaal werden we opgevangen en er werd ons de raad gegeven van erover te praatten.
Ja, we zijn al geen grote praters en daar stonden we dan stil in tranen tegenover elkaar.
Snikkend zonder ook maar één woord te kunnen zeggen.
Maar als we er niet konden over spreken mochten we het ook van ons afschrijven of zelfs tekenen.
Pas nu besef ik hoe moeilijk het is om de dood zelfs op papier te zetten.
Och…ik schrijf het van mij af en misschien is het wel herkenbaar voor al deze die ooit in zo’n trieste periode werden ondergedompeld.
Ja, ik heb naar het schijnt het geluk van over verdriet te kunnen schrijven maar wat dan met mijn zoon die er niet over praat maar er ook niet over schrijft en zeker niet het potlood neemt om zijn verdriet te tekenen.
Natuurlijk krijgen we bemoedigende woorden en deelt iedereen zijn medeleven en op het moment zelf is het een steun.
Maar dan is er die volgende dag waar het begrip “dood” als een mes door je lichaam snijd en het wel lijkt of er zelfs weerhaken zijn die terugtrekken onmogelijk maakt.
Vaak dacht ik aan anderen en aan de pijn die ze moesten verwerken bij het heengaan van een geliefde in de vorm van een kind, een moeder of een vader.
De zeis maaide een veld van tranen en oogstte verdriet in al zijn vormen.
Vandaag zie ik mijn zoon naar de doodskist kijken waar de persoon ligt die hem altijd heeft getroost.
Zijn moeke “sa petit maman”, en ik heb goesting om te vloeken en de noveenkaars te doven en zelfs mijn gebed terug te vragen omdat het allemaal niet geholpen heeft.
Ik wil die statistieken verscheuren waar ze vermelden dat de mens langer leeft en zelfs aan het medische geleuter dat ze wreed veel vooruitgang boeken heb ik momenteel geen boodschap.
Als ik mijn zoon in de woonkamer kruis en we de moed hebben elkaar even aan te kijken is het nog hij die me vraagt “ hoe is het papa”?
Een vraag waar de krop in mijn keel zwelt als een kieken dat zich overeten heeft en waar ik mij moet wegdraaien omdat hij mijn tranen niet zou zien en met zwakke en fluisterende stem antwoordt dat alles goed is met mij.
Maar hoe zou het met hem zijn?
Soms heb ik zelfs schrik om het te vragen want ik weet dat het niet goed is.
Ik heb zelfs de kracht niet mijn tranen te bedwingen telkens ik hem aankijk terwijl hij alleen in zijn kamer gaat huilen.
En dan zijn er terug die vragen van hoeveel verdriet kan een kind wel dragen?
Wandelend op een pad waar niet alleen zijn moeder ontnomen wordt maar waar hij plots geconfronteerd wordt met zoveel veranderingen.
Een nieuwe woonplaats waar hij niet alleen zijn moeder maar ook nog eens al zijn vrienden verliest.
Een ganse verhuis waar hij in een andere woonwereld terechtkomt en waar hij zelfs van school moet veranderen.
Ja, allemaal zaken waar een kind te rade gaat bij zijn moeder en waar ik nu de verantwoordelijkheid voor draag.
Gisteren hoefden we ons nog geen vragen te stellen en vandaag is het vragenspel makkelijker dan de antwoorden te vinden.
Vragen die nog moeilijker te beantwoorden zijn als je eigen kind ze stelt.
-Waarom papa…waarom mijn moeke?
Ja, waarom…en daar staat ge dan met al uw ervaringen op éénder welk gebied om juist op die ene vraag geen antwoordt te kunnen geven.
-De wereld is niet eerlijk papa!
Daar kon ik hem wel op antwoorden dat hij gelijk had en waarschijnlijk blijven die woorden mij voor altijd bij.
Plots ondervinden we hoe pijnlijk een verlies kan zijn en proberen we steun te zoeken bij elkaar.
Naar elkaar bellen om terug niets te kunnen zeggen en elk op zijn beurt in te haken en zich te verschuilen achter een gordijn van tranen.
In de toekomst zullen we alleen verder moeten en steun zoeken bij elkaar en wie weet duikt hij vroeg of laat nog in de schuif der herinneringen.
De vaderlijke twijfels nemen pas toe telkens men hoort dat men nooit echt een moeder kan vervangen.
Zoveel zaken waar men niet bij stilstaat zolang de molen van het leven draait.
Ja, het leven…dat leven dat voor velen te vroeg eindigt en een wereld van verdriet achterlaat in vele kinderharten.
Zoals velen hebben we nu ook ondervonden dat het leven eindigt maar dat de dood nooit zal sterven omdat hij altijd wel ergens aanwezig zal zijn.

Groetjes chauffeurke