Lierde onder de pen

Er zijn zaken en dingen die zodanig geïntegreerd zijn in het landschap dat ze niet meer opvallen.
Zo hebben we hier ten huize chauffeurke altijd een ladder gehad.
Och…ik hoor het u al zeggen, wie heeft er geen ladder en wat is er nu speciaal aan een ladder?
Wel het was een ladder die men gebruikte om het fruit te trekken en meer bepaald de kersen.
Ik denk dat we thuis wel een drietal ladders hebben en de meeste zijn in aluminium.
Maar de oude ladder is er nog een in hout waarvan de vorm breed vanonder is en smal van boven.
Ik heb ze grootvader nog weten gebruiken en elk jaar opnieuw als het kersentijd was liet hij ze in de boom vallen om zo de sporten te beklimmen.
Ja, het waren geen treden zoals ik dacht maar sporten.
Volgens mij was de ladder nog van voor zijn tijd en had hij ze geërfd van zijn vader.
Opa was schrijnwerker en de derde sport had hij ooit vervangen, buiten het verschil van het nieuwe hout dat een beetje afstak tegen het bruine dat afgebleekt was door de jaren was er geen verschil te zien.
Ja, ik zie ons nog lopen…hij de lange ladder in evenwicht houdend op één van zijn brede schouders en ik de emmer in mijn hand.
De ladder liet hij in de boom vallen en na een paar keer ze naar hem toegetrokken te hebben stond ze stevig genoeg om de klim te wagen.
Af en toe hoorde je de takken kraken onder het gewicht van de ladder en de persoon die er opstond.
En dan begon bompa te trekken dat het een lieve lust was.
Met ganse trosjes liet hij ze in de emmer vallen en af en toe liet hij bewust een paar kersen naast de emmer vallen en riep hij van boven…oei…er zijn er een paar naast gevallen, hebt ge ze gezien.
Dat was het ogenblik waar ik opzoek ging naar de kersen tussen het gras en dat ik ze vliegensvlug in mijn mond stak om iets later het kersenpitje zo ver mogelijk weg te spuwen.
Bompa klom af en toe een paar sporten hoger en als de takken kaalgeplukt waren kwam hij naar beneden om de emmer in een houten kistje te gieten en zijn ladder te verplaatsen.
Daarna begon het plukken opnieuw.
Jaren heb ik hem dat weten doen en na de kersen kwamen de peren aan bod.
Naar het schijnt zou je voor peren te plukken een andere ladder moeten gebruiken maar bompa vond het onnodig van kosten te doen en het waren de fruitplukkers die met verschillende ladders boven kwamen terwijl bompa steeds dezelfde gebruikte.
Och…niet alleen voor het fruit maar ook om de goot van de veranda uit te kuisen stapte hij op de lange ladder die plots veel gevaarlijker leek omdat ze boven te smal was om tegen de muur te zetten.
Oma had hem al vaak verwittigd dat hij er af moest blijven en dat hij maar eens een andere ladder moest maken die breder was van boven om ze deftig tegen een muur te plaatsen.
Na jaren maakte opa ook een andere ladder die korter was maar een beter draagvlak had tegen de muur.
Maar toch greep hij steeds naar zijn oude ladder alsof hij meer vertrouwen had in wat dat hij geërfd had dan in wat hij zelf gemaakt had.
Soms plukte hij meerdere dagen na elkaar en dan liet hij soms de ladder in de bomen rusten tot groot ongenoegen van oma.
-Gaat ge die ladder tegen de boom laten staan?
-Ja, want morgen pluk ik terug.
-En als straks de dieven die ladder zien staan kruipen ze misschien langs de zoldering binnen!
Maar bompa antwoordde meestal niet want in zichzelf wist hij hoe gevaarlijk het was om die ladder tegen de muur te zetten en stiekem hoopte hij dat er ooit een onverlaat de ladder zou beklimmen om zich met zijn klikken en zijn klakken op de grond te pletter te stuiken.
Toen bompa stierf hing de ladder jaren tegen de muur van de schuur en niemand beklom ze nog tot die dag dat mijne pa ze nog eens van de muur hing halen.
Het hout was nog meer afgebleekt en tussen de sporten huisden meerdere families spinnen waarvan sommige webben al jaren niet meer bewoond waren.
Sommige sporten waren aangetast door de houtworm maar pa trok het zich allemaal niet aan en had het volste vertrouwen in wat hij geërfd had.
Vader was nog schilder geweest en ook hij wist wat ladders beklimmen was.
Toch zat er verschil op in hun manier van plukken en het was zeer zelden dat pa een kers naast de emmer liet vallen.
Kersen die vallen zouden kunnen rotten en dus stond ik beneden de ladder scheel van de honger en was ik juist goed om de koeien van rond de ladder weg te houden.
Maar ook pa gebruikte de ladder voor andere doeleinden en zo was voor sommige werken de lange ladder zelfs te kort.
Maar geen probleem want pa had leren knopen leggen tijdens zijn legerdienst en zo bond hij de oude ladder aan een spiksplinternieuwe in aluminium.
Zelfs de buren keken toe van achter het gordijn met een bang hart terwijl pa zijn circusnummer opvoerde zonder vangnet.
Telkens het werk gedaan hing de ladder terug tegen de muur van de schuur en zo heeft ze er gehangen tot we naast de schuur een nieuwe garage gezet hebben.
De laatste keer dat we ze van de muur hebben gehaald was om in stukken te zagen en naar het containerpark te brengen.
De laatste jaren zijn het meestal blinkende ladders die tegen de bomen worden gezet en het is alsof zelfs de kersen een andere smaak hebben.
Ja, het verleden werd niet alleen beklommen via oude sporten in de vermolmde ladder maar blijkbaar smaakte het verleden ook anders.
Och…het waren mooie tijden en de paar keren dat ik de ladder beklom stond ik boven met knikkende knieën.
Hoogtevrees in de hoogste graad!
Ik koop de kersen in de winkel en vaak denk ik nog terug aan die ladder en aan de mensen die ze beklommen.

Groetjes chauffeurke