Lierde onder de pen

Zoals in het liedje “’t is weer voorbij die mooie zomer” is hij inderdaad ook bij ons voorbij.
Ja ja, zo vlug kan het gaan, twee maand geleden gooiden ze de boekentas nog in een hoek om te genieten van een welverdiende vakantie en ondertussen draaien de schoolpoorten weer open.
Persoonlijk schrijf ik er niet zo graag over want ik heb in ’t school een allergie opgelopen waar ik nog uitslag van krijg als ik erover begin.
Wat de zomer betreft zit ik hier nu na te denken of we dit jaar al een zomer gehad hebben en of dat die zomer zich niet aangepast heeft aan onze regering.
Die mannen in de Wetstraat schuiven alles op en volgens mij schuift de zomer mee!
In elk geval zomer of niet hij is voorbij en september laat voelen dat alles terug herneemt en dat we terug onze botten kunnen afdraaien met de vakantieherinneringen op de achtergrond.
De eerste dagen spreken we nog met de collega’s over het verlof en hoe het geweest is en soms moet ik zelfs vaststellen dat sommigen meer tijdens het verlof gewerkt hebben dan tijdens het werkjaar.
Ik mag zeggen dat ik dit verlof gene klop gedaan heb!
Ja, ik ben wel op congé geweest, maar dat is in feite een herhaling zoals de vele heruitzendingen die we in het verlof op de beeldbuis krijgen.
Ik ben dit jaar voor de 25ste keer naar de Alpen geweest en normaal zou men daar een medaille voor krijgen maar ik heb er weer naast gepakt.
Toen ik terug thuis was ben ik onmiddellijk in mijn agenda gaan kijken wat ik zoal van werk te doen had nadat ik uitgerust was en het enige wat ik opgeschreven had was dat ik de scharnieren van mijn deuren moest smeren.
Omdat ik gewoon ben van het werk te verdelen over verschillende dagen kunt ge u inbeelden hoe vaak ik die oliebus in handen moeten nemen heb!
Zes deuren met elk twee scharnieren moest ik verdelen over zeven weken verlof.
In feite was het niet zo moeilijk, ik heb één week zitten rekenen en daarna de twaalf scharnieren in zes weken gesmeerd.
Ik kan u verzekeren dat ze goed gedaan zijn want ik had tijd hé.
Volgens mij zullen ze de eerste drie jaar niet meer piepen en de vraag is nu al wat ik dan volgend verlof ga doen?
Nee, ’t is maar om te zeggen dat ik dit jaar alles aan mij heb laten voorbijgaan en dat ik vooral geprofiteerd heb van het goede leven en van mijn lief.
Euh…versta me niet verkeerd als ik zeg dat ik van mijn lief geprofiteerd heb is dat in de goede zin van het woord hé.
De terrasjes, de restaurants, de streekproducten, en dat zowel in de Alpen als in Lierde en omgeving.
Maar ge kunt niet geloven hoe dat opvalt en zelfs als mensen u weken niet meer gezien hebben weten ze toch dat ge van het leven geprofiteerd hebt.
Zo kom ik daar onlangs meneer De Croo tegen en het eerste wat dienen tegen mij zegt: “awel chauffeurke zijt gij niet verdikt”?
Amai mijne frak, die had direct gezien dat ik van mijn scharnieren smeren niet veel vermagerd was.
Soms ben ik wreed jaloers op die mannen en stel ik mij de vraag hoe zij dat doen om hun taille te bewaren.
Ze hebben meer recepties dan ik en volgens mij smeren ze zelf niet hun scharnieren en toch blijven ze op hun gewicht.
Ja, er is niks aan te doen en als ik geen gewicht verlies tegen volgend jaar koop ik mij wat scharnieren bij en zal ik ook deze van de ramen eens in oliën om in beweging te blijven.
Och…we kunnen er eens mee lachen maar ondertussen staat er terug een werkjaar voor de deur en kunnen we terug beginnen aftellen naar de volgende vakantie in een tijd die alsmaar vlugger gaat.
Ik hoor het sommigen nog zeggen” ge moet ervan profiteren nu ge nog kunt” en ondertussen zijn sommige van die raadgevers al dood en begraven.
Vaak kijk ik dan naar hun leeftijd en besef ik elke dag meer dat ik ook in de gevarenzone begin te komen.
Ja, sommigen zijn ver onder mijnen ouderdom gestorven en dat terwijl de statistieken willen aantonen dat de mens van vandaag langer leeft.
Tijdens mijn verlof heb ik ook de tijd genomen om wat te lezen en zo heb ik tweemaal mijn identiteitskaart gelezen.
Awel, volgend jaar spring ik op tram vijf zoals ze zeggen en ik hoop maar dat ik er niet afval.
50 Jaar, stel u voor!
Ik moet al honderd jaar worden om in de helft te zijn maar zo een optimist ben ik nu ook weer niet.
Nee nee, ik ben al serieus aan het aftellen en begin zeer goed te beseffen dat er andere zaken zijn in het leven dan scharnieren smeren.
Maar ja, men zegt het wel maar echt veranderen doen we niet en meestal volgen we dezelfde trend als deze die wel al gans ons leven volgen.
En als ik rondom mij kijk zie ik sommige zaken in mijn dorp veranderen terwijl de mens grijs of kaal wordt.
Het is vooral het panorama dat verandert terwijl de mens elk voor zich groeit in het leven.
Groeien door de herinneringen die we door de jaren verzamelen en delen met de mens rond ons.
Zo heb ik ook mijn herinneringen en keek ik op 1 september naar het opendraaien van de schoolpoort.
Zie ze daar staan, dacht ik nog, omdat ik er ook ooit had gestaan.
Sommigen voor de eerste keer met een boekentas in de hand en anderen hadden zelfs hun tranen meegebracht.
Ik hoop dat de jeugd niet alleen mag leren wat er op het bord geschreven staat maar ook een paar lessen van het leven.
Een lesuur lang staat de les op het bord waarna de bordveger het wist en sommigen het ook daadwerkelijk vergeten maar een levensles blijft iets langer bij.
Zouden ze in ’t school leren over plezier en verdriet?
Zouden ze leren wat ouder worden is om later te beseffen wat oud zijn is?
Zouden die klein snotters leren dat we in een klein land leven waar het werkwoord “Helpen” soms voornamer klinkt dan “Splitsen”.
Hopelijk vertelt de juf iets over hun dorp en kijken ze even door het raam naar het klooster en de geschiedenis.
Ja, hopelijk gaan niet alle lessen over plaatsen waar ze nooit zullen komen maar kunnen ze mij later nog de “watermolen” de “Kartuizerpoort” en de Oudenberg tonen als ik vergeetachtig geworden ben.
Potverdekke ik was begonnen met over de vakantie te schrijven en ik ben al terug aan het afwijken, gewoon omdat ik me laat meeslepen door zoveel mooie zaken die verloren gaan en vergeten worden.
Ja, soms ligt de schoonheid onder de grond en komt het pas na jaren of eeuwen terug naar boven zoals in Parike waar ze daar een Heerweg en een vaas gevonden hebben uit “de jaren stillekes” .
Och…moest ge weten wat de mens vroeger allemaal onder de grond stak men zou ervan verschieten!
Ik beklaag in elk geval de mannen die binnen een paar eeuwen opgravingen zullen doen op de grond van mijnen thuis want die gaan hun ogen niet kunnen geloven.
Als ze ooit op de plaats graven waar ik al mijn schoolgerief begraven heb zouden ze goed kunnen denken dat er vroeger een school stond en zo ziet ge maar hoe de geschiedenis soms een andere wending krijgt hé.
Ja, profiteren moeten we doen en van het leven genieten voor ze ons terug opgraven!
Maar de vraag blijft…wie gaat er ons leren om van het leven te genieten want zelfs dat is niet eenvoudig.

Groetjes chauffeurke