Lierde onder de pen


NATUURVAKANTIE


Vaak hoort men mensen vertellen over hun verlof en stelt ge u de vraag of dat nu allemaal wel zo schoon en zonnig is als ze wel vertellen.
Door de jaren zijn de reizen naar het buitenland goedkoper geworden en daar waar ze vroeger de trein naar Blankenberge namen nemen ze nu het vliegtuig naar de andere kant van de wereld.
En komen de mensen hun verhaal doen dan hebben ze af en toe nog iets bij of aan dat hun reis nog meer in de schijnwerpers moet zetten.
-Kijk dat is nu mijn nieuw sacoche uit Marokko.
En met veel zwier toont madam dan die sacoche in echt krokodillenleder van die laatste krokodil die daar nog in de Woestijn zwom voor al die toeristen dat water naar hier gebracht hebben.
Een sjaal uit India, een strooien rok uit Honolulu, een opgezet zebrapad uit Kenia of zelfs zilverpapier uit de Kongo, ge kunt het zo zot niet bedenken of ze hebben het mee als souvenir.
Maar toen enige tijd geleden een koppel op bezoek kwam en ook zij hun vakantieverhaal kwamen vertellen voelde ik mij wel heel erg aangetrokken tot het vakantieoord.
Alles bleek er doodgewoon te zijn en het draaide vooral om de natuur.
Ze hadden genoten en aan hun schoon bruin vel te zien hadden ze nog goed weer gehad ook.
Geen overvolle toeristische stranden en naar het schijnt viel ook de prijs enorm mee.
De natuur spreekt mij geweldig aan en volgens hen was hun vakantieoord de plaats bij uitstek om dit alles te ontdekken.
Toen ze vertrokken lieten ze zelfs geen souvenir achter en ook dat sprak mij aan omdat ik niet hou van die verplichte geschenken waar je vroeg of laat nog moet voor betalen om ze naar het containerpark te brengen.
Wat ze wel nalieten was een telefoonnummer waar ik kon reserveren indien het mij zou interesseren.
Natuurlijk interesseerde het mij en na een week denken en peinzen besloot ik maar te reserveren.
Een vriendelijke Franse madam liet mij aan de telefoon nog weten dat alle geluk in mijn kamp lag en dat ik nog een speciale korting kreeg omdat het buiten het seizoen was.
Maar als je zo vertrekt buiten het seizoen ben je ook nooit zeker van het weer en dus had ik maar een paar dikke pulls en een wintervest mee.
Ja, zelfs dikke sokken want je weet maar nooit en van sommige vakanties weet ik dat je maar best je voorzorgen neemt, ook al was de vakantie zonnig in beeld gebracht door deze die mij hun verhaal hadden gedaan.
Het voornaamste als iemand zijn verhaal komt doen is van goed te luisteren en vooral geen hoofdstuk over te slaan zoals ik.
Het was pas ter plaatse dat ik wreed verschoten was.
Toen ik aan de receptie van het logement kwam stond daar een madam achter de toog met euh…met…niets.
Ja, ik weet niet hoe ik dat hier moet verwoorden maar in feite stond ze daar volledig zonder iets aan!
Ja, zelfs geen schoenen of sjaaltje, volledig in haar blootje stond die madam daar om mij te verwelkomen.
Alles was gereserveerd en wist ik veel dat mijn vrienden hier naar een naturistenkamp geweest waren!
Potverdekke als ge daar staat met uwe winterpull-over aan dan kan ik u verzekeren dat het contrast groot is en dat ze direct zien dat het niet van uw gewoonte is om naar een naturistenkamp te gaan.
Ze zal het ook wel gezien hebben aan mijn blozen en zelfs gekleed wist ik niet meer waar kruipen.
Met twee valiezen kleren en met de sleutel in de hand begaf ik mij naar een bungalow temidden het park.
Ik voelde niet alleen de zon in mijn nekvel branden maar ook de ogen van al die charels die hier als Adam en Eva in het aartsparadijs lagen en voor wie ik voor Eva niet meer was als de appel die niet ver van de boom gevallen was.
Meer dan zes uur heb ik mijn valiezen zitten uitpakken om toch niet meer voor het donker naar buiten te moeten.
En dan is er dat moment…eerst stond ik nog voor de spiegel om te zien wat mij het beste zou passen maar ik had maar één vel mee en daar zou ik het mee moeten doen.
Ik kon zelfs niet zeggen dat de moed in mijn schoenen zonk want zelfs dat had ik niet aan.
Voorzichtig trok ik de deur open en keek alsof ik een levensgevaarlijk kruispunt zou oversteken door naar links en dan naar rechts te kijken om me toch maar bij mijn eerste stappen in deze nieuwe wereld te vergewissen dat ik niemand tegen het lijf zou lopen.
Bijna sluipend langs de muren geraakte ik op het strand en omdat er daar toch nog een paar mensen liepen bij dit late uur probeerde ik van de moed in de mond te nemen en een deuntje te fluiten omdat ik er toch nergens anders weg mee kon.
En waarschijnlijk was het nog dat overdreven gefluit dat de aandacht wekte van de voorbijgangers, daar waar ze u anders gewoon goedendag toeroepen door je recht in de ogen te kijken en het naakte voor hun zo doodgewoon was.
Op het strand stond een bar en omdat er geen volk meer was besloot ik me daar even op een barkruk te zetten en iets strafs tot mij te nemen.
Blijkbaar is het een beetje zoals een wespennest, als er één is komen er nog en binnen de kortste keren zaten we daar met een groepje aan de toog.
Mannen en vrouwen onder elkaar en dat kon je hier nog duidelijker zien dan in het gewone leven.
Na mijn vijfde cocktail begon ik al wat meer zelfvertrouwen te krijgen hoewel ik toch nog altijd met gekruiste benen op de barkruk zat.
Het strafste was toen ik moest afrekenen en op zoek ging naar mijn portefeuille!
Geen kleren dus ook geen zakken en dus ook niks bij om te betalen.
De barman had het vlug door toen ik aanstalten maakte om in mijn binnenzak en daarna mijn broekzak te tasten.
Maar door het nummer van mijn logeerplaats te geven zou hij het wel op de rekening zetten.
’s Anderdaags was een nieuwe dag en ook daar kwam ik in aanraking met het naakte gevoel.
De locatie had haar eigen winkel en zelfs haar eigen bank en daar sta je dan aan te schuiven.
De winkelkarretjes voelden koud aan en er zijn zo van die handelingen waar je eerst jaren voor op vakantie moet komen om ze gewoon te worden denk ik.
In de bank was het nog erger en dat ze op een meter van het loket een streep hadden getrokken om afstand te houden kon ik hier best verstaan.
Toen ik aan de bediende een verkeerde bankkaart gaf vroeg hij eerst;
-Votre compte est à découvert ?
En ik dacht eerst dat hij mij daar stond uit te lachen.
Maar na enige tijd past men zich aan en worden de zaken gewoon.
Ik maakte er zelfs kennis met een schoon madam en zonder het te beseffen vraag ik toch wel of ze zin had om ’s avonds iets te gaan eten.
Potverdekke het was er uit voor ik het wist en daar zaten we dan rechtover elkaar.
Nog voor we de kaart hadden gekregen had ik mijn servet al op mijn schoot gelegd en je zult er dan maar die avond uitgekozen hebben waar er juist veel wind was.
Voor de rest valt het eten beter mee dan als je er gekleed zit want een spat van tomatensaus of een wijnvlek gaat beter van uw vel dan van uw kleren.
En tegen dat je het nieuwe leven een beetje gewoon bent en is je verlof voorbij en mag je vooral niet vergeten je kleren weer aan te trekken om naar huis te rijden.
Souvenirs had ik niet mee, maar ik stap zeker even bij vrienden binnen met mijn gebruind vel om hen te vertellen over hoe schoon de natuur daar wel was en wie weet geef ik ze wel het telefoonnummer om er te reserveren.

Groetjes chauffeurke



Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online