Lierde onder de pen

’t Was tijdens één van die mooie zomerdagen dat ik daar zat te ontbijten op mijn terras, achter mij kwam de zon op terwijl de warmte van de dag voordien nog blijven hangen was.
Voor mij één van die mooie panorama’s van Lierde dat met het opkomen van de zon verlicht werd.
Eerst een roze gloed over een nevelige weide waar ook de koeien aan het ontbijten waren en naarmate de zon hoger kwam te staan schoof het nevelgordijn open om alles in de grote schijnwerper van de fel stralende zon boven mijne kop te zetten.
Op tafel stond de broodzak en naast mijn bord een pakje margarine “licht” met een pot confituur van kersen.
Waar is de tijd van vroeger zat ik zo te denken, terwijl ik een snede van het brood aan het smeren was en ook al de helft van mijn hand onder de margarine zat.
Vroeger waren de boterhammen dikker en dat kwam waarschijnlijk niet omdat ik nog veel moest groeien maar omdat oma het brood zelf sneed tegen haar voorschoot.
Ze maakte er een kruisje over en drukte het brood tegen haar buik om met een groot getand mes een dikke snede met donkere korst af te snijden.
Soms zo dik dat ik ze eens dubbel gevouwen nog amper in mijne mond kreeg.
Margarine stond er nooit op tafel maar wel lekkere boter van op het boerenhof of smout van bij den beenhouwer.
Confituur stond er vroeger ook al op tafel en dat in alle mogelijke smaken maar vooral van het fruit dat hier zelf geplukt werd.
De kersenbomen stonden hier met de rode blos in hun kruin en ze hadden ze maar te trekken.
Pruimen, “stekelbezen”, rode bessen, rabarber en nog een paar andere soorten werden tot confituur gemaakt.
En bompa kwam soms terug met zwarte bessen maar hij at ze liever zo op want eens in de confituur vond hij dat er teveel pitjes tussen zijn tanden bleven steken.
Ik zie mij daar nog staan bij het gasvuur waar ze een grote pot op de vlam hadden gezet met het te koken fruit en daar een hoop suiker op.
Af en toe trok oma aan mijn “onderlijveke” of aan mijn oor om mij wat op afstand te houden van het vuur.
Ja, alles wat met vuur te maken had was gevaarlijk en elk moment was goed om mij dat in mijn opvoeding duidelijk te maken.
-Blijf van dat vuur weg, zie dat ge u niet verbrand, laat die “stekskes” liggen, speel niet met die kaarsen en nog zoveel andere verwittigingen waar ik soms bijgeschaafd werd met een snok aan mijn haar of een stamp onder mijn broek.
Zelfs het spatten van de confituur kon u naar het schijnt voor het leven verminken en telkens oma ging roeren moest ik een meter achteruit.
Als beloning omdat ik altijd direct luisterde nadat ze een paar keren hadden moeten roepen mocht ik dan het schuim van de confituur opeten dat ze op een klein bordje schepte.
Ook daar moesten ze mij eerst nog verwittigen dat ik eerst moest blazen omdat ik anders mijn tong en mijn gehemelte zou verbranden van gulzigheid.
-Is ze zoet genoeg?
Vroeg oma dan, precies of ik was de chef kok in huis en dat ze mijn orders zou volgen om er nog een pak suiker bij te kappen omdat het voor mij nooit zoet genoeg was.
Op het werkblad stonden de proper gewassen glazen potten die deels recuperatie waren van gekochte confituur of van potten die uit een kist van het oud glas kwamen en die anders toch bij de ene of de andere voor de vuilkar waren.
En ook daar kreeg ik de verwittiging van de potten niet aan te raken omdat ze nog gloeiend heet waren met de belofte als ik braaf zou zijn ze voor mij dan een pot apart zou maken.
In feite was die ene pot voor mij niet meer dan de overschot dat in de andere potten niet meer in kon.
Ongeduldig stond ik te wachten tot alles bijna afgekoeld was om er dan met een lepel gulzig in te scheppen tot de pot binnen de kortste keren leeg was en er zoveel confituur om mijn armen en kaken hing dat ik een wandelen vliegenvanger was.
Oma nam dan vlug een washandje en blijkbaar mocht daar het water dan wel heet zijn om mijn vel te wassen en de confituur van mijn lijf te wrijven.
Thuis hadden we geen wijnkelder maar wel een confituurkelder waar de potten volgens grootte schoon gerangschikt stonden.
En af en toe werden de potten uitgewisseld tussen de buren en kreeg men voor een pot met kersen ene met pruimen in de plaats.
Er waren potten genoeg om de ganse winter door te komen en daarna begon alles opnieuw.
Elk jaar opnieuw als het fruit het rijpste kleed hadden aangetrokken werd hetzelfde ritueel in ere gehouden.
En ik die zoveel van confituur hield wou af en toe een handje helpen en voor de verrassing zorgen met mijn eigen recepten.
In de garage had ik een oude kom gevonden en meer had ik niet nodig om confituur te maken.
Een paar appels en peren had ik tot moes geslagen met bompa zijn hamer en met een doos “stekskes” trok ik de tuin in om achter een struik een vuurtje te stoken zodat ik oma haar keuken niet zou vuil maken.
Boven een paar takken die al goed begonnen te branden stond ik dan te kijken naar mijn kookkunsten waar het vooral draaide rond alles wat anders verboden was.
Het was pas toen oma vanachter de struiken kwam gevlogen dat mijn confituur rapper gaar was dan voorzien.
Zij voegde er nog een paar oorvijgen aan toe en aan haar reactie te zien lustte ze niet echt appel of perenconfituur.
’s Avonds wist iedereen het van mijn kookkunsten en voegde ze er nog eens aan toe “diene kleine gaat hier nog eens ons kot in brand steken” wat de zaken alleen maar erger maakte en waardoor ik gedurende één week “Kapitein zeppos” en “Nonkel Bob” moest missen!
Alle ogen waren op mij gericht en zelfs bompa keek maar streng in mijn richting en dat wou zeggen dat het wreed serieus was.
Telkens ik nu nog een boterham eet met confituur bijt ik terug in die herinneringen van toen en ik moet zeggen dat het vroeger toch anders smaakte.
Misschien lag het aan dat kruisje dat ze over het brood maakten of aan de opvoeding die ik naast de kookpot kreeg?
Of misschien ligt het aan de herinneringen?
Mijn kinderen lusten ook confituur maar hebben ze nooit zien maken, nee zij smaken het modernisme waar machines potten vullen en wie weet staan zij er later bij stil als ze ooit ontbijten bij een opkomende zon.

Groetjes chauffeurke