Lierde onder de pen

Toen ze de vakantie hebben uitgevonden was dat in de eerste plaats om de mens wat rust te geven van de zware arbeid die hij zoal verrichte maar niet alle vakanties zijn dezelfde.
Toen ik ben geboren in de maand april moest ik er mij niet teveel van aantrekken want de vakantie stond direct voor mijn wieg hoewel ik er toen nog niet veel besef van had.
Het is pas toen de dagelijkse zaken van het leven op mij afkwamen dat er verschil te zien was tussen de gewone dagen en de vakantiedagen.
Alle dagen naar de kleuterschool bij juffrouw Magda was ook wel een beetje vakantie en dan plots twee maand thuis zitten was plots een gemis hoewel het de enige schoolperiode was dat ik ooit heb gemist.
In die tijd werd het woord reizen en “voyageren” wel eens in de mond genomen en dan ging mijn reis als kleine snotter tot aan het boerenhof bij tante Amandine of tot bij tante Esther waar ik dan op het boerenpaard mocht zitten.
Opgelet het waren twee totaal verschillende reizen!
Bij tante Esther was het eerder het zonnige zuiden waar ik in de “lochtink” op zoek ging naar zwarte bessen en waar ik met nonkel Raymond ten aanval mocht trekken in mijn fantasie op de rug van het grote boerenpaard.
De kinderen waren iets ouder dan ik en dus moest ik mij daar een beetje voegen om goed te luisteren naar de zoon des huize en niet direct verliefd te worden op Rita die er zeker niet als boerendochter bijliep.
Ik mocht er tussen de kiekens spelen en de konijnen eten geven en ook de grote kar in de schuur was een deel van mijn speelterrein waar ik al mijn fantasie kon loslaten.
Bij tante Amandine was het een ander paar mouwen en hoewel mijn bompa er in de schrijnwerkerij op het hof werkte boezemde ze mij enige angst in.
Als ik daar op reis ging wat zo’n vijfhonderd meter van onze deur was, kwam ik niet in het zonnige zuiden terecht maar hing er al wel eens een onweer boven mijne kop.
Tante Amandine had geen kinderen en dus moest ze af en toe even oefenen door te tonen dat ze er wel mee overweg kon als ik op bezoek ging.
Het weer was er zoals in de bergen en kon snel veranderen wat meestal afhing of we alleen waren of dat er iemand binnenkwam.
Chauffeurke blijf daar af, laat die kasten toe, ge moet niet altijd binnen en buiten lopen, blijf van dienen mesthoop weg, ga van die ladder, ge moet zoveel gazettenpapier niet bezigen op het vertrek (toilet), blijf van ’t straat, loop niet in mijne weg en ge moet niet om de vijf minuten bij uwe bompa lopen want ’t is veel te gevaarlijk in de schrijnwerkerij voor klein ventjes gelijk gij!
Dat laatste voegde ze er vaak aan toe omdat ze schrik had dat ik mijn beklag zou gaan doen bij bompa die dan toch mijn verdediging op zich nam.
Toen ik op een dag een paar pruimen uit haar pruimenboom had getrokken leek het wel of er maar twee ophingen en of ze de rest van haar leven honger zou lijden.
Potverdekke ik zag ze daar komen afgestapt met haar voorschoot om haar lenden en telkens ze stopte stond ze met haar handen in haar heupen te roepen dat de lange slapers van Deftinge zeker wakker waren.
Ja, volgens haar was de school toen al niet meer wat het geweest was en zou er dringend iets aan mijn opvoeding moeten gedaan worden.
Hoewel ze geen kinderen had beheerste ze zeer goed het wangenknijpen, het haartrekken tot het orentrekken.
Ja, er zijn zo van die landen waar men minder graag op vakantie gaat dan andere en dat was ook met mijn reizen bij de tantes zo.
Eens we naar Brussel trokken kwamen we nog wel vaak naar Deftinge maar ook de vakanties zouden een ander beeld krijgen.
Hoewel de vakantie voor rust staat om alles van het zware werkjaar te doen vergeten was dit bij mij niet het geval.
Het eerste schooljaar viel nog wel mee maar al de anderen waren een catastrofe.
Als de vakantie dan echt van start gaat die eerste juli en je dan bij familie op bezoek gaat komen eerst de lastige vragen aan bod.
-En chauffeurke, hoe was het in ’t school en hebt ge een goed rapport gehad?
Dat van dat rapport deed me rillingen krijgen omdat dan ook mijn ouders er aan werden herinnerd dat ik waarschijnlijk wat schoolwerk tijdens mijn rustvakantie zou mogen inlassen.
De kinderen van de vraagstellers waren natuurlijk allemaal goede studenten en hun vraag was waarschijnlijk ook een beetje om dan te kunnen vertellen over hoe goed hun snotters het wel hadden gedaan in ’t school.
Meer dan mijn lippen op elkaar nijpen en mijn schouders optrekken kon ik niet en meestal hadden ze het daarmee wel begrepen.
Moeder sprak dan wel in mijn plaats met de hoop dat het het volgende jaar wel zou beter gaan maar zelfs haar gebeden in de “Oudenbergkapel” en de gebrande kaarsen deden haar hoop in rook opgaan.
Voor mijne pa was het duidelijk en wie niet wilde leren in ’t school moest dan maar werken!
In de winkel in Brussel moest ik dan rekken aanvullen en alsof ze het wisten was het meestal op dat moment dat mijn vrienden binnenkwamen om te vragen of ik mee mocht gaan spelen.
Het was pas toen moeder fluisterde van “ ga maar” dat ik met een gerust hart kon vertrekken.
Toen ik op een dag in ’t school vertelde tegen al die geleerden dat het hun schuld was dat ik zo af zag aan mijne rug en dat het door hun slechte punten te schrijven op mijn rapport waarschijnlijk niet lang meer zou duren eer ik met rugklachten mijn studies zou moeten onderbreken hebben ze mij waarschijnlijk niet goed verstaan want het volgende rapport waren de punten niet alleen slechter ze hadden ze om mij te pesten dan nog in een ander kleur geschreven!
Ja, de meeste vakanties begonnen met een paar lappen op mijne kop aangevoerd door een stem dat er mij op wees dat ik mij best een ganse vakantie kalm hield en af en toe mijn spieren deed werken om te helpen in het huishouden of in de winkel.
Maar zoals achter de schoolbanken was alles vlug vergeten en trok ik al vlug met al mijn fantasie de wijde wereld in.
Ik leerde al vlug dat ik tijdens de vakantie best zo ver mogelijk van huis was om geen straf of andere orders te moeten ontvangen.
Meestal nam ik dan de fiets en reed van Deftinge naar “Martes-Lierde” bij mijne goeie vriend Alain.
De familie De Smet was een toevluchtsoord en de kinderen waren van mijne leeftijd.
Als enige zoon was ik inderdaad een “piece unique” bij ons thuis en dus was het goed dat ze bij Tuur en Simonne een dochter hadden zodat ik daar kon ondervinden wat een zuster was.
Ja, dat was nog eens vakantie en opdat onze ouders ook vaak samenkwamen besloten ze op een dag om met ons naar Lourdes te gaan.
Zogezegd om te gaan fietsen hoewel ik denk dat het eerder was om te gaan bidden en ons ginder een bad te laten nemen in dat Heilig water en zo hopen op een mirakel dat de kinderen voor altijd op het goede pad zouden blijven.
Och…mijn jeugd was waarschijnlijk niet anders dan deze van andere jongens en waarschijnlijk waren de mindere perioden deze waar ik mij verveelde.
Ik besef nu pas dat ik een mooie tijd achter de rug heb en dat ik het betreur dat ik niet meer heb kunnen werken op het land tijdens mijn vakantie.
Op een “pikdorser” zitten was al een avontuur en door de straten rijden hoog op het stro dat op de kar lag was het nog meer.
Vandaag neem ik tijdens mijn vakantie vaak de pen ter hand en keer terug in mijn herinneringen.
Op weg door het landschap van toen met de mensen van gisteren.

Groetjes chauffeurke