Lierde onder de pen

Op de eerste schooldag heb ik zo altijd een raar gevoel en weet ik nooit echt goed met welk been ik uit bed moet stappen.
Verleden week was het niet anders en zoals elk jaar wist ik ook dat ik de pen zou nemen om over die eerste schooldag te schrijven, maar ik zou ook eens afzakken naar dat kleine schooltje in Gemeldorp waar alles begon.
Verscholen tussen de boerderijen en het landelijke groen ligt het kleine kleuterschooltje dat ik vaak beschrijf als “de universitaire kleuterschool van Gemeldorp”.
Het klinkt sprookjesachtig en zo ziet het er ook uit, een klein gebouwtje met een afdak op de koer waar men een paar kleurtjes heeft aangebracht en waar men voor de kindertjes een fiets of tractor heeft voorzien.
Veel meer modernisme is er aan de buitenkant niet te bespeuren en zo zie ik de landelijke schooltjes het liefst.
Juffrouw Magda is er al lang niet meer en juffrouw Els is nu de frisse verschijning om de kinderen op te vangen.
17 kinderen komen er naar dat kleine schooltje waar mijn herinneringen van vroeger liggen.
De enige goede en leuke herinneringen die ik ooit aan ’t school heb gehad want eens na de kleuterschool is het serieus bergaf beginnen gaan met mijn studies.
Die morgen was juf Els al druk in de weer met de speelgoedtractor naar buiten te rijden en ook de fietsjes aan het plaatsen om de kleintjes een rustig gevoel te geven.
Op de kleurrijke poort hing er een al even kleurrijk bordje met “welkom” op en ernaast een paar ballonnen.
Ik kon niet anders dan de poort open te duwen en heel even terug in mijn verleden te stappen door aan de juffrouw te vragen of ik nog één keer binnen in het klasje zou mogen.
Het was bijna een halve eeuw geleden dat ik voor de eerste keer het schooltje betrad en ik moet zeggen dat het mij nu terug iets deed.
Mijn oma of bompa brachten mij tot hier en waren ze niet vrij dan liep ik aan de hand van mijn overgrootvader of één of andere tante of nonkel die de taak op zich nam om mij veilig bij juffrouw Magda te brengen.
Een gang met een paar kapstokjes, een klein open toilet en dan de deur die toegang gaf tot het kleine kleuterklasje.
Potverdekke zeg ’t was alsof de tijd er was blijven stilstaan!
Het bord tegen de muur en in de klas een paar stoeltjes en een kleine tafel.
Een poster met hoe leer ik rekenen en een andere met het alfabet.
Op een kast lagen een paar schriftjes en kleurpotloden en ook nog een telraam.
Ja, en de fameuze zandbak die er zoveel jaren geleden stond staat er nu nog steeds om de eenvoudige reden dat ze hem niet door de deuropening krijgen om hem buiten te zetten.
En vooraan een klein tafeltje waar juffrouw Els zal plaatsnemen als de kinderen druk bezig aan het kleuren of tekenen zijn.
Een paar poppen, een paar telefoons uit de periode dat de Gsm nog niet bestond en voor de rest een paar gewone potloden en attributen zoals ik ze altijd heb gekend.
Het mooie is vooral dat de eenvoud gebleven is en in mijn binnenste hoop ik dat dit schooltje nooit zal verdwijnen.
Toen ik terug naar buiten stapte kwamen de eerste ouders aan, voor sommige kinderen een leuk weerzien voor anderen was het de eerste keer en hielden ze de lippen op elkaar geperst om nog even naar mama of papa te zwaaien alvorens een nieuwe wereld binnen te stappen.
Geen huilende kinderen zoals ze vaak worden in beeld gebracht maar een schooljaar dat zonder traantjes begon omdat ze prima werden opgevangen door de Juf.
Ik zag de kinderen nazwaaien en stel me soms de vraag wat er zich dan in zo’n kinderhoofdje of kinderhart afspeelt.
Ik zal in mijnen tijd waarschijnlijk ook wel staan zwaaien hebben, of misschien huilde ik het ganse dorp wel wakker en moesten ze mij van bompa zijn hand losrukken omdat die eerste schooldag toch steeds een grote stap is voor een klein kind.
Sommige zaken kan ik mij niet meer herinneren maar andere zaken zie ik nog zo voor mij.
Als kleuter is het de start van een ontdekkingsreis waar men geleidelijk wordt klaargestoomd voor het verdere leven en in het kleine Gemeldorp zal het niet anders geweest zijn.
Tussen de kleine lettertjes zal men door het telraam een andere kijk krijgen op de wereld en terwijl men in de verte een haan hoort kraaien zal men ontdekken dat het de kiekens zijn die eieren leggen.
Men zal leren dat koeien melk geven en dat het paard Hinnikt en het varken knort.
Als volwassene staat men er soms niet bij stil dat een kind alles moet ontdekken op een eenvoudige manier omdat de wereld zo vlug evolueert in een wereld vol van informatica waar binnen een paar jaar het schoolbord door een scherm en computer zal vervangen zijn en waar men niet meer op ontdekking moet door het landelijk schoon om een knorrend varken te ontdekken maar dat het digitaal in de klas zal verschijnen.
Hoe mooi is het niet om een kind binnen de lijntjes te leren kleuren in een wereld waar onze maatschappij vaak buiten de lijnen kleurt.
Vandaag is het nog stil bij de aanvang van het schooljaar en morgen zal er al wat meer rumoer zijn op de speelplaats.
Spelend wanen ze zich vaak in een echte wereld waar ze in al hun fantasie vaak dicht bij de realiteit staan en waar ze met vallen en opstaan leren omgaan met schrammen en builen.
De jongens willen brandweerman of politieagent worden en de meisjes willen verpleegster of zangeres worden zoals het altijd in het begin is geweest.
Vriendschappen worden gevormd en hun leefwereld zal groeien met duizenden verhalen.
Ja, waar is de tijd van het “tienuurtje” waar we een flesje chocolademelk kregen en het” vieruurtje” dat meestal vroeger viel en waar we een appel of een wafel kregen.
Waar is de tijd dat juffrouw Magda getooid in voorschoot ons leerde verven en waar we onze architecturale kennis konden ten beste geven aan de zandbak.
Ja, waar is de tijd…de tijd van de eenvoud waar je als kind probeerde te volgen in een wereld waar men zich niet hoefde te haasten.
Wel, een halve eeuw later ontdekte ik dat de tijd mits een paar aanpassingen was blijven stilstaan in het kleine kleuterschooltje van Gemeldorp.
Ver van de drukte waar men op de speelplaats de haan nog hoort kraaien en de koeien hoort loeien.
Het schooltje zou uit een verhaal van Ernest Claes of Stijn Streuvels kunnen komen maar we hoeven zo ver niet te gaan om te ontdekken dat de schoonheid van de eenvoud ook bij ons nog te vinden is.
Maar met enige schrik stel ik aan mezelf de vraag hoe het binnen een paar jaar zal zijn.
Zal het modernisme ook vat hebben op dat kleine landelijke schooltje en zullen de herinneringen van ouderen als sprookjes in de oren klinken omdat het ongekend was voor het nu opgroeiende kind?
Komt er een tijd dat de tijd zo ver teruggedrongen wordt dat het geschiedenis zal zijn?
Laat ze huppelen, laat ze springen in alle eenvoud ver van de stad waar ze nog met veel interesse naar een vlinder kijken die op een stokroos land.
Laat ze zelf op ontdekking gaan om te weten hoe een netel voelt en hoe de schoonheid van een roos kan prikken.
Laat ze vooral genieten van wat er nu nog is alvorens ze hun cursus moeten aandikken van alles wat al uitgestorven is.
Ik ben alvast blij dat ik tijdens mijn wandelingen nog steeds kan ontdekken dat het kleine kleuterschooltje van Gemeldorp nog steeds bestaat en dat ik mijn fantasie van vroeger mee mocht dragen in die kleine boekentas die ik blijf koesteren.


Groeten chauffeurke