Lierde onder de pen

Om de zoveel tijd groeien de politieke borden weer in het landschap en met de gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht is het vandaag niet anders.
Niet dat de mens er nog echt van wakker ligt, het is eerder een aankondiging op wat komen zal terwijl velen zich de juiste datum van 14 oktober pas zullen herinneren als ze hun stembrief in de bus zullen krijgen.
In de weiden staan borden met een blauwe kandidaat tussen de witte koeien en dan stel ik mij de vraag of het Belgisch blauw witte ras naar één van die mannen of vrouwen zou verwijzen.
Iets verder hangt dan een oranje kandidaat tussen de reclameborden van den Brico en de Gamma en daar vraag ik mij dan weer af of ze zouden willen verwijzen naar de loodgieter die ze ooit in hun partij hebben gehad.
De groenen hebben hun borden tussen het groen gepoot zodat er wat minder groen te zien is en de socialisten staan op een bord iets verder dan het klooster waar ik mij ook vragen bij stel.
Ja, ’t zijn zo van die dingen die mij aan het nadenken zetten en terwijl velen de borden voorbijrijden blijf ik er even bij stilstaan om mijn fantasie tot de realiteit te laten doordringen.
Het stemmen gebeurt nog steeds in een klein hokje achter één of ander douchegordijn om het vooral geheim en mysterieus te houden.
Velen van de kiezers willen geen kleur bekennen hoewel dat vlug te achterhalen is als ge in een gesprek hoort over welke partijen ze veel kritiek hebben, om nog maar te zwijgen dat sommigen zeker geen kleur willen bekennen tot ze een bord met een kandidaat in de voortuin plaatsen.
Ja, ik hou wel van de sfeer rond de verkiezingen, het heeft iets speciaals!
Persoonlijk vind ik dat ge al wreed gemotiveerd moet zijn om politieker te worden want eens een mens verkozen is zijn er een paar zaken die snel veranderen.
Vrienden worden plots concurrenten of tegenstanders en als ge uwe kop durft buiten steken vallen er zelfs op zomerse dagen bakken kritiek uit de lucht.
Ik kan er van meeklappen, soms zit ik in de wagen met personen waarvan ik mij de vraag stel of ze niet op de rand van de depressie staan.
Och…’t zijn bijna verkiezingen en velen staan terug met de glimlach op een plakkaat met gekleurde achtergrond en een nummer die verwijst naar een plaats terwijl de koers nog niet gereden is.
Is het u ook opgevallen hoeveel politiekers er plots op verschillende evenementen tevoorschijn komen, om nog maar te zwijgen dat als ge op de markt loopt en een half kieken bestelt er daar plots ene aan uw mouw komt trekken om u een kaartje in uwe kabas te steken.
Toen ik de laatste keer naar de markt geweest ben had ik potverdekke meer politieke kandidaten dan kiekens in mijne kabas zitten, hoewel dat rap kan veranderen eens de verkiezingen voorbij zijn.
In een wereld waar het momenteel niet echt om te lachen is door de crisis en andere toestanden stappen ze naar u toe met de breedste glimlach om u dan een stevige handdruk te geven.
Ik moet zeggen dat ik de laatste tijd al heel wat handen gekregen heb om te schudden en dat dit met mijn artrose in mijnen rechterarm nog lang bijblijft.
’t Is dan veel interessanter van een vrouwelijke kandidate tegen te komen waar ge direct kunt beginnen klagen over uw artrose zodat ze u een stevige pieper kunnen geven en ge niet meer last hebt dan een beetje lippenstift in de partijkleur op uw kaak.
Wat er ook opvalt is dat die mannen redelijk rap zijn om ene te trakteren zo voor de verkiezingen en dat is dan ook de beste periode om op café te gaan of om u ergens op een terras af te zetten.
Soms durven ze nog wel eens voorbijlopen omdat ze al zoveel aan hun hoofd hebben maar als ge dan luid genoeg roept zodat iedereen het gehoord heeft trakteren ze met veel plezier omdat ze toch niet anders meer kunnen hé.
Ja, mijn jarenlange ervaring in het politieke landschap heeft mij al veel bijgeleerd en ik moet zeggen dat ik mij zeer neutraal kan opstellen om de eenvoudige reden dat ik ook neutraal ben.
Bij het ontleden van de affiches valt het mij ook op dat sommigen het risico durven te nemen van er een tekst of slogan op te zetten en daar stel ik mij vaak de vraag of het nu betrekking heeft op de realiteit of op de fantasie.
Allee, onlangs las ik ergens op een affiche “wij staan voor verandering”!
Ik moet zeggen dat het mij niet losgelaten heeft en dat deze zin al weken door mijne kop spookt.
Het klinkt zo veelbelovend maar al jaren hoor ik pleiten voor verandering en in of rond de volksmond is er nog niet veel veranderd.
De maker van de slogan nam wel niet teveel risico’s want veel beter was het geweest dat hij aankondigde welke veranderingen er zouden zijn terwijl we nu nog met meer vragen zitten dan voor de slogan in het straatbeeld verscheen.
Als ge zo eens de partijen afloopt en begint vragen te stellen dan moet ik zeggen dat er in feite veel teveel partijen zijn want de meesten komen voor hetzelfde op.
Elke partij wil dat het veiliger wordt op ’t straat en vele partijen wil meer werkgelegenheid alsook een goede pensioenregeling.
Ja, als iedereen hetzelfde wil dan kunt ge dat toch eens uitklappen als ge aan tafel zit maar daar wringt waarschijnlijk het schoentje van meerderheid en oppositie.
Slogans als, “met ons wordt het beter” of “wij varen een rechte weg” zijn al vlug teniet gedaan als er daar ’t één of ’t ander schandaal uitbreekt of de mens na zoveel politieke jaren beseft dat het voor hem slechter geworden is of dat het politieke schip gezonken is.
In feite is het ook het beestje van de gewone mens dat blijft blaffen en het zal wel in onze genen zitten dat we onze kritiek moeten spuien over het politieke landschap dat we zelf verkozen hebben.
Bij de “tjeeven” komt ook de zon niet altijd mooi oranje op en ook bij de “sossen” zal ze soms niet donkerrood aan de horizon zakken.
De “blauge” zullen ook niet altijd onder een azuurblauwe lucht vertoeven en de groenen zullen ondertussen wel weten dat het groen aan de overzijde niet altijd groener is.
Ja, en dan zwijg ik nog over de andere politieke kleuren die al eens van tint veranderen.
Natuurlijk kiest de burger volgens zijn overtuiging of volgens zijn afkeer of woede en dan wordt er verwacht dat elk probleem opgelost wordt binnen de kortste keren terwijl de verkozenen ook maar mensen zijn van vlees en bloed.
Een riooldeksel dat los ligt, een beek die overloopt omdat de gewone mens zijn vuil erin gekapt heeft, een kassei waar men zijn voeten over verstuikt, ge kunt het zo zot niet vernoemen of de politieke tribune wordt aangesproken.
Als er al eens iets verkeerd gaat is het de fout van de politiekers en dan vooral de fout van deze voor wie men niet gekozen heeft.
Ik heb het onlangs nog tegen ene gezegd dat de slechte zomer die blijkbaar niet anders was dan een Belgische zomer de fout was van de politiek.
Nee nee, wij Vlamingen verschuilen ons achter de geschiedenis van de Guldensporenslag, van Jan Breydel en Pieter de Coninck en lezen tegenwoordig liever Pieter Aspe dan de leeuw van Vlaanderen waar Conscience zijn volk mee leerde lezen.
Onze kritiek is nu een manier van strijden geworden en ver van bulderende kanonnen of met zwaard zwaaiende ridders is er met woorden al menige regering gesneuveld en sommige politiekers onthoofd.
Ja, de tijden veranderen en telkens als ik de verkiezingsborden zie in ons landelijke landschap begint mijn fantasie op hol te slaan.
Och…op 14 oktober kruip ik achter het gordijn in het kleine kot waar ik zoals in de kleuterklas de bolletjes binnen de lijnen zal proberen te kleuren.
Eerst al de namen lezend en proberen van te weten wie ze nu juist zijn de heldhaftige strijders die zich in de arena van het politieke landschap gooien.
Ja, en ge weet maar nooit dat ik geen geschikte kandidaat vind, dan voeg ik toch gewoon “chauffeurke” bij onderaan de lijst, ’t zou misschien nog schoon staan, 1 stem zonder dat ik één bord geplaatst heb als vogelverschrikker.

Groeten chauffeurke