Lierde onder de pen

De dagen haasten zich door de weken en voor men het goed beseft is het verlof waar men zo naar uitgekeken heeft voorbij.
Maar verschillende punten wijzen mij er op dat augustus nog niet voorbij is en dat er hier en daar nog een vakantiestemming heerst.
De zon is na lang wachten toch aan de hemel verschenen en als ik de oververhitte trein naar het werk neem is het al een geluk dat er minder volk aanwezig is willen we ons helemaal geen sardienen in eigen nat voelen.
De kermisattracties van Brussel kermis zijn nog zichtbaar en tijdens de dag is er hier of daar wel een parkconcert om de vakantiesfeer er in te houden.
Ja, zelfs op het werk heerst er een vakantiestemming!
De Wetstraat werd even opgeschrikt door het overlijden van Michel Daerden waardoor verschillende brouwerijen plots in crisis zaten en voor de rest werden er aan de feuilletons Michel Martin en Vangheluwe een vervolg gebreid kwestie van de zenuwen van deze die de kans niet hadden naar het buitenland te vertrekken op spanning te houden.
’t Is op zo’n momenten dat ik mij dan afvraag waar de tijd van vroeger is toen we ook niet naar het buitenland trokken maar waar de vakantie zich beperkte rond de boomgaard of op het “koerke” bij vrienden.
Bompa had aan één van de dikkere takken van de kerselaar een schommel gehangen en voor een kleine snotter stond dit vaak gelijk met vakantie.
Schommelend tussen het nietsdoen en het iets doen of beter gezegd de jeugd laten balanceren tussen verleden en het luxueuze heden dat toen nog niet gekend was.
’t Moeten de jaren 60 geweest zijn waar ik door het leven schommelde, zittend op een dikke eiken plank met vier gaten in waar een touw werd doorgestoken om ze te bevestigen.
’t Koste niks en het vulde een deel van de vakantie op in alle eenvoud.
De schommel kon rustgevend zijn en soms ging ik er gewoon op zitten zonder dat ik verplicht was van de wiegende bewegingen uit te voeren en anderzijds waren er dan momenten waar ik zodanig schommelde dat mijn voeten de hogere takken kon raken.
Soms rechtstaand om het wat avontuurlijker te maken en dan weer klimmend langs het touw om in de kerselaar te geraken en te proeven van het rijpe fruit.
Oma kwam wel af en toe kijken in haar bebloemde keukenshort die ook al een vakantiegevoel gaf en moest af en toe haar stem verheffen om te roepen dat ik voorzichtig moest zijn en dat ik moest opletten en mij niet te vuil maken en dat ik mij niet dik mocht eten tegen het avondeten en dat ik geen plekken mocht maken op mijn wit “onderlijveke” want dat ze er dat niet meer uitkreeg in de was.
Ja, ook tijdens de vakantie werden we af en toe gebrieft en wat voor een kind op zagen leek zal voor de grootouders wel ongerustheid geweest zijn.
Soms zat ik naast de schommel te wachten tot er een vlieg op de plank kwam zitten om ze dan met een reflex proberen te vangen en als ik het beu was dat die vliegen rapper waren dan ik probeerde ik de kat en de hond wat ontspanning te geven door hun op de schommel te zetten door ze zo lang mogelijk heen en weer te wiegen.
Blijkbaar hadden die beesten een andere visie op het begrip vakantie want lang bleven ze daar niet zitten.
Och…afwisseling genoeg om je dagen door te brengen, soms zat ik met een boek van Suske en Wiske op de schommel die dan dienst deed als stoel en was ik Sidonia of Lambic beu dan schakelde ik over op Jommeke.
Ik bouwde huizen met legosteentjes en soms echte kunstwerken met aarde die ik eerst nat maakte en waar de schommel omgetoverd werd naar een pottenbakkersplank waardoor de modder een half uur later aan mijn korte broek hing te drogen.
Een basketbalring hadden we niet maar ik gooide met de bal tussen de touwen en als er een vriend kwam spelen konden we zelfs competitie spelen van man tot man.
We zetten een pot water op de plank en deden ze schommelen om ter hoogst zonder dat er water mocht uitlopen en meestal eindigde het op zomerse dagen wel voor de één of de ander met een nat pak waarna we weer de stem van oma te horen kregen dat we ons niet vuil en zeker niet nat mochten maken.
Ja, die schommel vulde in alle eenvoud een deel van de vakantie op.
En zaten er dan al eens van die dagen tussen dat ik opgestaan was al zagen en dat ik mij verveelde dan kreeg ik daar rap een antwoordt van, “watte, u vervelen,ge hebt een schommel en een bal en een fiets en zoveel boeken dat een ander niet heeft en gij durft hier komen klagen”?
Meer was er niet nodig om af te druipen met soms een traan op de wangen en de weide wereld in te trekken tussen het koren en de maïs om te gaan mediteren zonder echt na te denken van hoe de vakantie verder zou verlopen.
Nee, men kon in die tijd zijn verveling of verdriet niet doormailen op computer of ook niet sms’en naar zijn vrienden.
Er was zelfs nog geen gsm en wilde men met vrienden spelen dan zat er niets anders op van een paar kilometer te stappen om te zien of ze thuis waren en was dat niet het geval dan had je tijdens je vakantiedag toch een leuke en gezonde wandeling gedaan.
Geen computerspelletjes, Ipad of IPod, zelfs geen cd speler.
Het enige wat in de huiskamer stond was een platenspeler die eerder op een kleine kleerkast leek en waar juist de grote mensen een plaat mochten opleggen om ze niet te beschadigen want al die technische snufjes uit de jaren 60 kostten toen ook veel geld en er was wel iemand die ervoor moest gaan werken.
Eenvoud was in die tijd niet alleen een codewoord het was ook een luxe!
Kleine taken waren er niet alleen om je te straffen maar ook om je iets bij te leren en je dagen te vullen.
De kiekens eten geven, de eieren rapen, het hok van de hond uitkuisen, het pleintje vegen of schuren met de rest van het badwater het waren allemaal kleine zaken die een mens iets bijbrachten en vooral zijn vakantiedagen vulden.
Ja, af en toe mocht ik met bompa eens mee op café en als er daar dan nog een paar kleine snotters waren dan konden we ook al eens wat mannenpraat ten beste geven tussen twee glazen groene limonade of een stuk chocolat.
Alleen thuisblijven zat er niet in en dus hebben we tijdens het verlof ook heel wat familie of vriendenbezoek afgelegd waar we mochten tonen hoe braaf en stil we wel konden zitten in de dure eiken salon van tante Maria en hoe beleefd we wel een koek moesten vragen bij tante Amandine.
Ja, ik zie het mijn kinderen niet meer doen en ik denk dat ze mij zot verklaren moest ik morgen een schommel hangen in de kerselaar.
De tijden veranderen en blijkbaar moet men mee met zijn tijd, hoewel ik de laatste jaren precies aan het lopen ben om mezelf bij te houden.
Gelukkig neem ik af en toe de tijd om aan vroeger te denken en hoe mooi het leven in alle eenvoud wel kon zijn.
Ja, in gedachten zie ik nog de schommel hangen uit mijn jeugd die zachtjes wiebelt door een zucht uit het verleden, heen en weer, goed beseffend dat het verleden nooit terug zal komen.

Groeten chauffeurke