Lierde onder de pen

Toen mijne kleine hier verleden week met de glimlach op zijn gezicht binnen stapte wist ik dat het zijn laatste schooldag was.
Met een zucht van opluchting zwierde hij zijn boekentas in de kelder bij de archieven van de vorige jaren en draaide hij de sleutel twee maal in het sleutelgat omdat er geen volgend schooljaar meer zal zijn nu hij de school voorgoed verliet.
De vakantie was begonnen en plots deed het mij terugdenken aan mijn jeugd waar ik nogal avontuurlijk was aangelegd.
Vaak trok ik met vrienden naar ongekende oorden zonder ons echt te bekommeren van wat we nu juist in onze rugzak moesten steken omdat we toch geen valies hadden.
Ver van toeristische centra waar hotels als paddenstoelen naast elkaar stonden trokken wij met rugzak en tent de natuur in.
Zo trokken we eens naar “Les gorges du Verdon” omdat we op een folder de wilde natuur hadden ontdekt en omdat ook op de landkaart van Frankrijk deze streek nog met veel groen was aangeduid.
We zouden met de trein vertrekken tot in Digne en vandaar zouden we het laatste stukje te voet tot aan de Verdon wandelen.
Ik moet wel zeggen dat we als grote avonturiers een paar zaken onderschat hadden zoals het gewicht van onze rugzak die opgevuld was met conservendozen en waar we het gewicht niet van voelden toen hij in het bagagerek lag.
Ook de afstand van Digne naar de Verdon leek plots veel verder toen we ginder nog 60km over berg en dal moesten stappen.
Na ongeveer 10km waren we ver van de bewoonde wereld en waren de zolen van mijn mocassins al wreed afgesleten zodat mijn bleinen toch een beetje lucht kregen.
Toen we daar op de flanken van één van die cols stonden was de avond al gevallen en moesten we in het licht van de maneschijn onze tent nog opzetten.
Omdat we toch geen steek zagen hadden we ons beperkt tot onze rugzak uit te rollen en de tent in de spiksplinternieuwe hoes te laten.
De volgende ochtend zijn we stijf wakker geworden met een concert van tjilpende krekels, fluitende vogels en de eerste wagens die terug de col over reden.
Omdat ne mens alles moet proberen in het leven zijn we dan maar begonnen met autostop te doen omdat we anders waarschijnlijk zouden aangekomen zijn op de dag dat we terug moesten vertrekken.
Het bleek al vlug dat niet iedereen geneigd was om vier jonge gasten en vier grote rugzakken mee te nemen en dat de meeste wagens met vakantiegangers toch al overladen waren.
Maar na enige tijd hadden we toch prijs en konden we alles proper in een wagen van Franse makelij duwen waarna de bestuurder ons tot aan een camping aan de Verdon bracht.
We waren zo opgewonden dat geen van ons er aan dacht dat we na onze vakantie ook nog terug zouden moeten tot in Digne om er terug de trein richting België te nemen.
Op de camping zal de patron wel gedacht hebben dat we vier lawaaimakers waren en zo kregen we een leuk plaatsje niet te ver van de bomen waar andere kampeerders in de schaduw stonden.
We hebben ons daar van de eerste dag al wreed geamuseerd, zeker als we zagen dat er niemand van ons zijn diploma van architect bij had om die tenten recht te zetten.
Temeer dat de ondergrond vol stenen zat en dat men de tenten zonder hamer verkocht.
Hoewel het vier dezelfde tenten waren hadden ze allemaal een verschillende vorm toen ze rechtstonden.
Na al die jaren doet een mens wat ervaring op en dus weet ik nu dat ge best zijt van alle stenen weg te nemen voor men zijn grondzeil vastlegt en dat het ook best is van uw tent niet op een helling te zetten wil het bloed ‘s nachts niet naar uw hoofd lopen.
Zeker met kleine tentjes moet men met bepaalde zaken rekening houden zoals zeker uw schoenen en kousen waar ge een ganse dag hebt zitten in zweten niet binnen de tent te leggen.
Och…’t was een avontuur en op jonge leeftijd ligt ge daar niet van wakker hé.
Allee, behalve dan als ge uw tent vergeten af te sluiten waart en dat ’s avonds uw verblijfplaats vol ongedierte zat.
Voor de rest mocht men al content zijn dat men het slechte weer van ons landje was ontlopen en dat men de nacht kon opzoeken tussen de mieren en de muggen bij temperaturen van 30° en meer.
Het was vooral een vakantie zoals ze bij de jeugd beleefd werd.
In zwembroek en met een gespierd lichaam van ene die juist het kampioenschap bodybuilding in Biafra had gewonnen trokken we naar het meer om daar de spectaculairste duiken in het ijskoude water van het meer te doen om de “meiskes” te imponeren.
We lagen te zonnen tot we zo rood als een kreeft zagen en dan nog eens onze lippen verbranden aan het blikje Heineken dat naast ons stond.
Sommige dagen trokken we de Verdon in en zochten het avontuur op buiten de wandelpaden waar we gingen douchen onder prachtige watervallen en waar we op de dicht beboste flanken bijna schrik kregen van onze eigen fantasie.
Een fantasie waar het krioelde van slangen en schorpioenen en waar het maar een kleine moeite koste om de een of ander te doen schrikken.
Uren gingen we op wandel om dan ’s avonds terug verfrissing te zoeken aan het meer waarna we terug naar de tent trokken om het eten klaar te maken.
Ieder van ons had 1 kom mee die aan de rugzak hing omdat ge dat ook zo in films of documentaires ziet en één iemand had een mini gasvuurtje mee om het eten op te warmen.
Het moeilijkste van al was nog om die conservendozen open te krijgen met een blikopener van twee keer niks.
Vaak lag er al meer naast de kom en dat was dan weer een paradijs voor het ongedierte dat later de tent zou binnen kruipen.
Van Piet Huysentruyt was er toen nog geen sprake en dus moesten we zelf onze voeding een beetje variëren.
Bonen in tomatensaus met Frans brood of ravioli in tomatensaus met Frans brood of “zwansaussiskes” met de rest van de tomatensaus met Frans brood.
Omdat we toen nog geen wijnkenners waren goten we er een paar blikken goedkoop Hollands bier achter omdat het niet teveel mocht kosten en meer hadden we niet nodig om te overleven.
De luxekampeerders rond ons wierpen vaak vragende blikken en soms wisten we niet of ze het leuk vonden of dat ze medelijden hadden aan hun caravan met koelkast en luxe plooitafel met bijhorende stoelen en ligzetels.
Het waren in elk geval leuke vakanties waar we eindelijk konden tonen dat we onze eigen plan konden trekken als niemand het zag.
Later ben ik nog vaak naar dezelfde plaats geweest met mijn kinderen maar dan wel met de wagen en met een tent die eerder op een bungalow leek dan op een oververhitte frigobox.
Ook toen was het telkens een avontuur en zo was ik er eens met mijn oudste zoon toen we na drie dagen een onweer kregen met hagelstenen als golfballen en met klank en lichtspel waar de bliksem plots op 50m van de tent insloeg.
Toen het echt uit de hand begon te lopen zijn we maar gevlucht naar het dorp en toen we een uur of twee later terug naar de camping reden werden we aan de kant gezet door de gendarmerie die ons vertelde dat we te voet verder mochten omdat de camping getroffen was door een zondvloed met modderstroom.
Onze tent hebben we in onderdelen teruggevonden maar al de rest lag tientallen meters verder onder het warme slijk van de provence.
Wat een vakantie van 3 weken moest zijn werd plots een verblijf van 3 dagen en waren we vroeger thuis dan verwacht.
Een paar jaar terug ben ik er nog eens geweest met mijn jongste zoon en ook hem wou ik het avontuur laten ontdekken.
Ik wees hem vooral de plaatsen aan waar ik vroeger geweest was.
-Kijk, hier op diene col heb ik nog geslapen in de grasberm met mijn vrienden.
-Ja?
-En hier hebben we nog door de bossen gewandeld en dat zat daar toen vol met slangen en schorpioenen.
-Ja?
-En iets verder hebben we ons nog staan douchen onder een waterval omdat het water op de camping te warm was..
-Ja?
-En iets verder dan waar onze tent nu staat is de onze vroeger eens weggespoeld en is de bliksem ingeslagen.
-Ja?
-Euh…het interesseert u toch?
-Ja ja.
Toen ik hem dit jaar vroeg wat hij tijdens de vakantie zou doen hoopte ik stiekem dat de traditie zou verder gezet worden en dat hij de avontuurlijke weg zou inslaan maar ik denk dat hij andere oorden gaat opzoeken.
-Euh…wat wilt ge doen tijdens uw verlof Tim.
-Ik ga bij mijn lief!
-Euh…jaja…maar gaat ge niet op reis.
-Ik ga binnenkort gaan werken pa en dan ben ik best van mij eens goed uit te rusten van al die schooljaren.
-Euh…ha ja.
-Ik heb op de computer al gans de wereld afgereisd en mijn lief is daar zo niet voor om in een tent met vieze beesten te slapen.
-Euh…jamaar ik kan u tips geven dat ge geen beesten hebt hé, ge moet een bordje met verbrande koffiebonen zetten tegen de wespen en muggen en in uw tent moet ge een ajuin leggen tegen…
-Nee nee pa…mijn lief zou ergens willen gaan waar er ne sauna is en waar ze ne keer kan gaan shoppen en waar er ’s avonds wifi is op de kamer.
-Euh…ja?
Ja, de jeugd heeft geen zin meer in avontuur als ik dat zo hoor ppfff.
Och…wie weet trek ik als ik op pensioen ben nog wel eens mijne short aan en haal ik mijne rugzak nog eens uit de kelder om op avontuur te trekken.
Ja, al jaren droom ik van eens naar Compostella te trekken maar misschien begin ik best eens te oefenen door mijn tentje op te slaan in Hemelveerdegem.

Groeten chauffeurke