Lierde onder de pen

’t Was ergens in 1959 dat ik voor de eerste keer een moeder kreeg en ik wist direct dat zij de enige echte zou zijn.
Gedurende jaren gaf ze mij die warmte en liefde die aan een echte moeder eigen is en bij mij was dat niet anders.
Waarschijnlijk had ik het geluk om enige zoon te zijn zodat ze zich niet teveel met broers en zusters moest bezighouden en dat ik van al haar aandacht kon genieten.
Moeder was steeds bezorgd en ontelbare keren heeft ze mij gezegd dat ik voorzichtig moest zijn.
Moeder smeerde mijn boterhammen en knoopte ook mijn vest dicht om naar ’t school te gaan.
In de winter trok ze de zelf gebreide muts over mijn oren en sloeg ze de sjaal om mijn nek.
Moeder kookte lekker en ze schepte niet alleen het eten op het bord maar hield me ook gezelschap aan tafel.
En als ik voor de zoveelste keer een stuik nam kwam ze mij troosten en verzorgen.
Ja, bij de dokter hield ze met tranen in de ogen mijn hand vast als mijn oor er terug aangenaaid moest worden en als ik ziek te bed lag kwam ze op geregelde tijdspanne de temperatuur nemen.
Moeder kamde mijn haar en blonk mijn schoenen en waste en plaste alles wat ik had vuil gemaakt.
Voor het slapengaan gaf ze mij een kruisje en met haar zachte woorden van “slaap zacht mijn jongen” trok ik naar dromenland.
Ze kwam mij ook wekken en vertelde steeds welk weer het buiten was.
Moeder huilde vaak!
Haar ogen waren gevuld met tranen toen ik de school verliet en voor het eerst met haar gesmeerde boterhammen naar het werk vertrok.
Toen ik mijn legerdienst moest vervullen gaf moeder mij dezelfde woorden mee van “wees voorzichtig jongen”.
Ze schreef mij bijna wekelijks en op sommige brieven waren vlekjes te zien alsof haar tranen op het blad gevallen waren tijdens het schrijven.
Acht maanden waren we van elkaar gescheiden en ik las tussen de lijnen dat moeder er wreed van af zag.
Ze weende toen ik trouwde en ik wist niet of het van geluk was of omdat ik het huis verliet.
Toen moeder zelf naar de dokter moest wou ze niemand lastig vallen, ’t zou wel gaan.
Maar moeder kwam terug met slecht nieuws en probeerde haar tranen te verstoppen.
Mijn moeder had kanker en ze verstopte haar zodanig achter een muur van moed dat ik niet besefte hoe erg het wel was.
Terwijl ze nog aan het herstellen was vatte ze haar werk weer aan in de winkel en het leek allemaal of er niets aan de hand was.
Moeder werkte van ’s morgens tot ’s avonds en toen het werk gedaan was verzorgde ze man en kind.
Ze huilde toen mijn kinderen geboren werden en ze had alles over voor haar kleine oogappels.
Moeder was gelukkig met kind en kleinkinderen en wij konden niet anders dan haar in de bloemetjes zetten op gepaste momenten.
Een boeket op 25 januari omdat het haar verjaardag was, een boeket op Moederdag, een paar meiklokjes op de 1ste mei en steeds werden we onthaald met tranen in de ogen en met de woorden dat we dat niet hadden moeten doen.
Maar we zagen dat moeder gelukkig was omdat we haar niet vergeten waren.
Ja, moeder toonde haar geluk en emotie met tranen en dat bracht ons telkens een krop in de keel.
Vaak vond ik het boeket bloemen veel te klein voor alles wat ze voor ons deed maar moeder zei zelf dat het de geste was die telde.
Moeder maakte zelfs plannen, eens ze in pensioen zou zijn zou ze met de kleinkinderen reizen, ze zou ze verzorgen zoals ze met mij had gedaan, ze zou haar tijd nemen, ja ze was soms moeder voor mijn eigen kinderen.
Maar moeder werd terug ziek!
Ze vocht elke dag om haar belofte waar te maken.
Het was een duel tussen mijn moeder en die vreselijke ziekte!
Op regelmatige tijdstippen brachten we de bloemen van Moederdag naar de kliniek waar ze in een vaas werden gezet die al bij andere patiënten dienst had gedaan.
Toen we in 1999 bij moeders zuster nog eens samen zaten voor Nieuwjaar was moeder sterk verzwakt.
“ ’t zal mijne laatste nieuwjaar zijn” sprak moeder en toen werd het stil.
Niemand die nog iets durfde wensen voor het komende jaar of het zou de wens geweest zijn dat moeder mocht genezen.
Maar moeder wist wel beter, ze voelde het aan, ze wist dat er nog 1 verjaardag zou volgen op 25 januari en dat het dan aftellen zou zijn.
De Moederdag van wat sommigen het magische jaar 2000 noemden heeft ze nooit gehaald.
Ik trok met mijn bloemen naar het kerkhof waar ze op zwarte graniet werden gelegd.
Minuten stond ik dan tegen mezelf te praten tot de tranen in het mulle stof explodeerden van woede en verdriet.
Ja moederke, nu is het aan mij om te huilen bijna telkens als ik aan je denk en zeker op Moederdag waar ik op mijn 53ste maar al te goed besef hoeveel ik je mis.

Groeten chauffeurke