Lierde
onder de pen
|
ALS EEN KIND DE SCHOOL VERLAAT
|
Het leven gaat zijn gewone gangetje waar de weken de
dagen opvolgen en waar de maanden de weken opvolgen.
Ongeveer twee maanden geleden kwam mijne jongste zoon mij vertellen dat het
niet lang zou duren eer het weer grote vakantie zou zijn en na een week
nadenken over zijn woorden ben ik daar plots wakker geschoten.
Ik vroeg mij vooral af wat hij na de grote vakantie zou beginnen want
volgens hem was het zijn laatste jaar.
Opgelet, ge moet u hier geen universitaire studies voorstellen want daar was
iedereen in de familie allergisch aan omdat de eenvoudigste richting al
moeilijk genoeg was.
Mijn grootouders wisten mij altijd te zeggen dat ze zeer vroeg zijn gaan
werken en dus wilden we deze traditie wat in ere houden.
Ook ik ben met groot onderscheid afgestudeerd als ik mijne bulletin
vergeleek met de medeleerlingen en ik was amper 16 jaar toen ik als groot
licht in een lusterbedrijf mocht beginnen om te zien waar de lamp zou
branden.
Maar ja, ’t was nog een tijd waar het stomste kieken werk kon vinden en waar
ge maar een deur hoefde open te duwen om de handen uit de mouwen te steken.
Ik had mijn zoon de vrije keuze gelaten om een studierichting te zoeken
zodat hij toch met enig plezier naar ’t school zou gaan en dus koos hij
prompt voor bosbeheer.
Jawadde zeg, ondertussen waren de bossen al wreed gekrompen en zijn er zelfs
plaatsen waar de bossen totaal verdwenen zijn zodat er ook daar minder werk
is.
Voor ons lag een toekomst met vooral veel vragen van hoe het nu verder
moest!
-Zou hij dit jaar slagen, en wat dan?
-Zou hij zijn jaar moeten overdoen wat geen optie is?
-Specialisatie als boswachter was te hoog gegrepen omdat er op het stropen
naar het schijnt zware straffen staan en dus stonden we nergens met al ons
gepieker.
Ja, en dan is er dat moment waar vader en zoon tegenover elkaar staan en dat
ge voor de tweede of derde keer in uw leven moet spreken van man tot man.
-Euh…Timmeke, weet ge nu al wat ge gaat doen na uw schoolperiode?
-Nee pa!
-Jamaar manneken, het begint wel tijd te worden hé!
-Ja pa.
-Ge gaat uw jaar toch lukken?
-Ik weet ni pa.
-Jamaar ge moet daar niet beschaamd over zijn want in de familie zijn we
allemaal afgestudeerd voor onzen tijd.
-Ja pa.
Jamaar zeg ge kunt toch iets anders zeggen dan ja pa of nee pa!
-Ja pa.
We hebben daar alle twee ons verstand bij elkaar gestoken en zijn eens
beginnen surfen op het internet opzoek naar vacatures zonder diploma.
Amai mijne frak, daar komt ge nogal wat tegen zeg!
Natuurlijk zijn de beste plaatsen eerst weg en moet ge daar niet meer
beginnen zoeken naar een plaats als minister want die zijn het eerst
verkocht.
Uren hebben we gekeken en telkens was er wel een vereiste die niet voldeed.
’t Was toen ik een reportage over Afghanistan zag dat ik plots begon te
denken, waarom niet bij het leger.
Ik herinner mij nog de schone periode waar we ons mochten vuil maken door in
de modder te sluipen op onzen buik en waar we op jacht gingen met een
oorlogswapen en dat het konijn direct tot stoofvlees was hervormd.
Honderden herinneringen schoten door mijn hoofd en plots kwam ik de
uitspraak tegen van “bij het leger maken ze van u een echte man”.
Twee dagen later ben ik naar het rekruteringscentrum van defensie gereden om
er eens mijn licht op te steken en van sergeant Waterslagers heb ik alle
informatie gekregen.
Terug thuis ben ik direct naar de kamer van mijne zoon gespurt en heb direct
geroepen “geef acht”!
Veel effect had het niet en met grote ogen keek Tim mij aan en vroeg hij
zich waarschijnlijk af of ik voor de zoveelste keer last had van mijn
midlife crisis.
Manneken, ik denk dat het gevonden heb!
-Watte pa?
-Awel als ge de school verlaat kunt ge bij het leger gaan!
-Euh…watte…ikke…bij het leger??
-Ja, vaneigens ik ben daar ook geweest en dat was daar wreed plezant, ge
hoort daar uwe pa niet meer commanderen en ge kunt er met een wapen schieten
zonder dat ge een vergunning nodig hebt.
-Ge zit daar nooit alleen op uw kamer en ge kunt regelmatig gaan sporten.
-Jamaar pa, ik ben af en toe ne keer graag alleen!
-Awel dat kan ook, ik liet mij dan in mijnen tijd een paar dagen cachot
voorschrijven en daar zit ge moederziel alleen en krijgt ge op tijd uw eten
en voor de rest laten ze u gerust.
-Jamaar pa, ik weet dat zo niet hoor?
-Manneken, ge hebt daar al de voordelen, voor dezelfde prijs kunt ge daar
misschien uw rijbewijs zelfs afleggen en ge moet gene schrik hebben van daar
in het begin ne keer een bluts te rijden in ’t één of ’t ander want die
tanks worden toch regelmatig geverfd.
Ik zag hem wreed twijfelen en misschien was ik toch een beetje te
enthousiast geweest.
Ik probeer hem even op zijn effen te laten komen en hem vooral gerust te
stellen dat hij daar niet direct Generaal zal zijn en dat het leger toch
minder streng is dan wat ge in FC.de kampioenen ziet als Xavier onder zijn
voeten krijgt.
Ik denk dat het vooral de stap naar een nieuwe wereld is die hem ongerust
maakt en als ik echt verder denk krimpt ook mijn hart een beetje.
Het kindje dat ik pas de laatste jaren heb zien opgroeien is plots 20 jaar
en nu een weg inslaan waar ge uw bed zelf moet maken en uw schoenen zelf
blinken met een tandenborstel moet niet gemakkelijk zijn.
Ik moet zeggen dat ik het ook moeten gewoon worden ben want hoewel mijn
schoenen wreed schoon blonken bij het leger zat ik lange tijd met zwarte
tanden.
Och…’t is zo dat men een man wordt!
Vertrekken met in het achterhoofd dat men het land gaat dienen en dat ne
mens terug mag leren van wat af te zien.
En ik…ik heb waarschijnlijk de trekken van mijn moeder waar ik nu al weet
dat ik met een klein hartje ga staan wuiven in het station van Lierde als
hij zal vertrekken met zijn valies.
Roepend dat ik aan hem zal denken en dat hij niet mag vergeten te schrijven
als hij ginder vijf minuten tijd heeft.
In feite loop ik al vooruit op de feiten want eerst moet hij nog zijn testen
gaan afleggen en ge weet dat ze u altijd kunnen afkeuren hé.
Ja ja, ik heb wreed geluk gehad in mijnen tijd dat ik op alle vragen heb
kunnen antwoorden.
Stel u voor dat ze hem dezelfde vragen stellen van “wat moet ge zeker
meenemen als ge op missie moet naar Kongo”?
Ik had toen geantwoord “een gepaste zonnecrème en zonnebril” en ze hebben
mij daar direct bij de elite gestoken.
Zal hem alvast wat antwoorden in zijn oor fluisteren en ’t zal wel goed
komen en anders bel ik eens naar minister De Crem om te vragen of hij ginder
niet een beetje aan die vliegtuigen mag sleutelen want die staan toch
meestal in panne.
Groeten chauffeurke
Terug naar 'Lierde onder
de pen'
Terug naar
homepage Lierde Online
|