Lierde onder de pen

Tegenwoordig kan men de beeldbuis niet meer open zetten of men komt hier of daar al zappen wel ergens een kookprogramma tegen.
Meesterchef,dagelijkse kost, S.O.S Piet, komen eten, de beste hobbykok en zoveel anderen waar ne mens met zijn sloffen in de zetel het water van in de mond krijgt.
Ver van de trippen die helemaal niet moesten evenwijdig liggen op het bord en van de puree of “teutjespap” waar ik een kuiltje in maakte om mijn saus in te gieten staan ze nu bijna af te meten hoe alles gedresseerd moet worden.
De nieuwste technieken worden naar voor geschoven en men moet al een perfect uitgeruste keuken hebben om zelf de kunstwerken op het bord te kunnen toveren.
Ja, waar is den tijd dat mijnen bompa juist de ton mest in de groentetuin had gekapt en dat hij mij daarna met nageurende handen een boterham met gekapt kwam smeren.
En wie lag er nu wakker van wat grond of zelfs een slak die nog tussen de sla kroop?
’t Was een teken dat alles vers was en van eigen teelt.
Er werd toen zoveel tralala niet gemaakt voor een biefstuk of een kotelet te bakken en niemand die ervan wakker lag dat het spek de muur en de grond had vol gespat.
Mijn mond kleurde rood van de balletjes in tomatensaus en met een wreef aan mijn mouw was het grotendeels opgelost, volgens de etiquette volgde er dan nog een lap rond mijn oren en zo wist ik dat er ook nog met de hand moest gewassen worden en had ik ook weer iets bijgeleerd.
Tegenwoordig moet men bijna in de keuken staan met naast het receptenboek ook een verklarend woordenboek om juist te weten wat nu juist het bindweefsel van een biefstuk is en wat moleculair koken wil zeggen.
Niemand die vroeger ooit maar op het gedacht kwam van “bleu,saignant” of ”bien cuit” te vragen omdat oma perfect wist hoe het voor de eters moest geserveerd worden.
Een klomp solo verving toen de verschillende oliën om het vlees bruin te bakken en niemand die kloeg dat het ongezond was.
Zolang het woord calorieën en dikmakers niet bestond voelde iedereen zich goed in zijn vel en hoe meer er op uw taloor lag hoe beter men zich voelde.
Ja, de nouvelle cuisine zou heel wat veranderen en vooral veel jonge snotters hun neus en lip doen krullen.
Men leerde vroeger alles eten en wat men niet graag had kwam meestal toch niet op tafel opdat het te duur was.
Ik heb in mijn jonge jaren nooit oesters of kaviaar gezien en kreeft zwom zeker al niet in de watermolenbeek.
Op een houten tafel met een plastieken tafelkleed stonden een paar borden met hier en daar een stuk af en als bestek lag er een mes en een vork en in de winter een lepel voor de soep.
Er stond een limonadeglas en daar schonk opa wat groene limonade in met de woorden dat men eerst moest eten want als men eerst de limonade zou drinken de honger over zou zijn.
Ja en er was ook de etiquette en de proper manieren, ge moest niet met snottebellen aan tafel komen en ook het meeste vuil moest van uw handen gewassen zijn.
’t Was verboden van met één hand te eten en het andere te gebruiken om uwe kop te ondersteunen en ne mens moest ook recht op zijne stoel zitten.
Verboden te smekken of in uwe neus te peuteren als er te weinig karpertjes op uw bord lagen en het best van al was te zwijgen als de grote mensen het woord namen aan tafel.
Nee ’t was niet nodig van de pink in de lucht te steken omdat we toch wat ver van de adel woonden en het was dan weer geen enkel probleem om de kiekenpoot of het been van de kotelet in uw handen te nemen en zich eventjes terug in de middeleeuwen te wanen.
Och…en liet er eens iemand een boer of een scheet aan tafel, geen mens die er wakker van lag, integendeel ’t was soms een manier om eens goed te lachen aan tafel tussen al dat serieus gedoe.
Ja, tegenwoordig moet ge dat niet meer proberen!
De tafels zijn om ter mooist gedekt op een wit tafellaken allemaal dezelfde borden en bestek van één of ander duur servies.
’t Zal je maar overkomen dat ge eens uitgenodigd wordt bij een familielied of vrienden die ge al jaren niet meer hebt gezien en dat ze daar alles willen uit de kast halen om te tonen dat ze hunne standing in stand houden en ge daar dan met drie lepels, zes vorken en evenveel messen naast uw bord ligt.
’t Is voor mij altijd wennen als ik zo een aperitief krijg waar het fruit dat op de rand van het glas hangt na vijf minuten op uwe schoot ligt.
Ja, en dan zwijg ik nog over die amuse dat ze u komen opdienen in een kromme lepel of die twee garnalen op een mousse van selder dat ge met moeite uit dienen vingerhoed krijgt.
Bescheiden vertellen ze dan dat het één of ander gerecht is dat ze op tv hebben zien passeren en hopen dat iedereen tussen de verschillende glazen wijn met een paar complimenten over het tafellaken zal komen om de kookkunsten te bestoefen.
De tomatensoep klinkt schoner als velouté de saveurs d’Italie en zo leert ne mens nog eens wat Frans aan tafel.
De borden wisselen van voorgerecht naar hoofdschotel en soms is het al eens denken welk bestek men nu juist moet nemen.
’t Is dan vaak naar elkander kijken om te zien hoe een ander zijn oester uit de schelp slurpt en ook de dode kreeft wil nog wel eens tegenwerken en is het opletten dat de schaal geen drie plaatsen verder vliegt of tegen het behang beland.
Ja, het culinaire landschap heeft een metamorphose ondergaan en dus zijn onze smaakpapillen verplicht van soms tussen anders klinkende gerechten te reizen.
Niet dat ze altijd anders zijn maar ze worden dan toch anders gepresenteert of voorgesteld.
Eten is kunst geworden en binnen een paar jaar zal de oudere generatie wreed zijn best moeten doen om het eten van vroeger terug te vinden.
Och…we passen ons wel aan en op tv zullen ze ons wel blijven bestoken met allerhande kookwedstrijden die binnen een paar jaar misschien wel uitgroeien tot olympische discipline.
De enige die ik vroeger op tv met groenten zag verschijnen was Armand Pien die tijdens het weerbericht een vervormde aardappel of een raar uitziende wortel kwam presenteren tussen het lage en het hoge drukgebied
Waarschijnlijk is dat de evolutie van het leven van de dagelijkse dingen anders beginnen voor te stellen en het zelfs aan een zekere competitie te linken.
Wie weet vervangen ze binnen een paar jaar de kookprogramma’s door iets anders omdat iedereen er op uitgekeken is.
Een programma waar men de properste was in de wasmand kan toveren of waar men om ter vlugst met de hand de onderbroeken proper krijgt.
Volgens mij zou het niet slecht zijn moesten ze er ook eens aan denken om een paar programma’s te maken over opvoeding en wie weet terug een beeld te schetsen van hoe het vroeger allemaal was toen men nog kon koken zonder moleculair gedoe en waar alles niet afgemeten op het bord moest liggen om voor de gewone men een ster te verdienen.
Och…ik heb me al lang aangepast en ik zal zonder blazen mijn bord wel leeg eten terwijl ze op tv verder koken en straks misschien de herinneringen van vroeger op het menu zetten.

Groeten chauffeurke