Lierde onder de pen


ALS HET LACHEN STERFT


Na meer dan een week heb ik nog steeds de woorden niet gevonden om het leed te verwoorden van het drama in Zwitserland.
Meeleven met het drama kunnen we allemaal maar de pijn en het verdriet zullen we nooit op dezelfde manier als de betrokkenen voelen.
Hoewel ik me probeerde in te beelden dat het om mijn eigen kinderen ging wist ik zeer goed dat ik kon terugvallen op het geluk dat ze niet uit mijn leven waren gerukt door een tragisch gebeuren.
Ik probeerde mij in te beelden hoe het moest zijn om de kinderen hun geluk te gunnen en ze staan uit te wuiven naar hun skireis met de woorden van “wees voorzichtig”.
Wachtend op een berichtje,sms’je of postkaart uit het mooie Zwitserland.
Een week lang snoven ze de berglucht op en het was voor de ouders zeker uitkijken naar de terugkomst om de avonturen en belevenissen van hun kapoen,bengel,oogappel,duiveltje of engel te aanhoren.
Onder de vleugels van hun begeleiders vertoefden ze ver van het ouderlijk nest en er zou zeker nagepraat worden over hoe het nu verlopen was.
Een week lang in het gezelschap van de klasgenootjes kweekt men niet alleen een band maar ook een vriendschap omdat het nu eenmaal een andere manier van leven is.
Maar de tijd vliegt zo razendsnel dat een week binnen de kortste keren om is en de dag van de terugreis er soms sneller is dan verwacht.
Alles mooi terug in de valiezen zoals moeder het geleerd heeft, de souvenirs in een apart hoekje om ze snel te kunnen afgeven als verrassing bij aankomst en dan een comfortabel plekje zoekend op de bus om de lange reis aan te vatten.
Meestal naast vriend of vriendin om er een gezellige reis van te maken,regelmatig na te praten en er ook een paar giechel of lachmomenten in te lassen zoals dat meestal wel het geval is met schoolreizen.
Na zekere tijd vallen sommigen in slaap en vaak zijn er al een paar grenzen overschreden eer de ogen terug open gaan.
Maar zover is het nooit gekomen!
Een fractie van een seconde is genoeg om onmenselijk leed te veroorzaken en de sneeuw te vervangen door een zee van ondraaglijk verdriet.
Vol ongeloof, onbegrijpend en verweesd starend naar een wereld van stilte waar aan de horizon de zon vervangen is door de vraag “waarom”.
Eerst nog hopend tot het moment waar elke ouder de realiteit voor ogen krijgt die niet te verwerken valt.
Waarom bij ons en waarom mijn kind?
En niemand die een antwoordt heeft om het leed te verzachten omdat ook de rest van de wereld geshockt is door het drama.
Speciale nieuwsflashes brengen ons beelden op tv waarvan we op de radio de dramatiek niet van konden schatten.
Het leven dat nog moest beginnen is plots gestopt in een hoop verwrongen staal of hoe het lachen in één klap uitgestorven is.
Reizen had plots een andere betekenis gekregen en de wereld van de ouders zou nooit meer hetzelfde zijn.
En ook ik wou onmiddellijk mijn medeleven betuigen…maar ik kon het niet.
Hoe meer beelden en nieuws ik voor ogen kreeg hoe minder woorden ik vond om mijn medeleven te betuigen.
Schrik om niet uit mijn woorden te geraken, schrik om het verkeerd te verwoorden, schrik om te kwetsen, schrik om mijn medeleven te verwoorden in een ongekende wereld van pijn en verdriet.
Toen op de nationale rouwdag 1 minuut stilte werd gehouden stond ik met nog een paar mensen naast de wagen.
1 Minuut is zeer kort maar het viel mij op hoeveel zaken er plots door een mens zijn hoofd schoten.
In een doodse stilte waar zelfs de vogels leken te zwijgen en het juist de wind was die nog een zucht bracht dacht ik aan mijn kinderen en kleinkind.
Ik dacht aan de ouders die er naar uitkeken om hun kroost terug in hun armen te nemen en zag het wrak van de autobus.
Ik zag de tekeningen en brandende kaarsen aan de schoolhekken en kreeg een klas voor ogen waar vele schoolbanken leeg zouden blijven.
1 Minuut was voldoende om mijn ogen te doen tranen en een wazig beeld te krijgen op het leven waar rouwklokken de stilte doorbraken.
Na die minuut leek alles wel anders en het was precies of het leven iets trager ging.
De personen naast de wagens knikten met een geforceerde glimlach naar elkaar terwijl het volstrekt onbekenden waren.
Het enigste wat ons verbond was de waardigheid en het medeleven die we op dezelfde manier hadden geuit, allen beseffend dat het medeleven in fel contrast zou staan met het verdriet dat de betrokken families moeten verwerken.
Slenterend door het leven van communie naar verjaardagen waar geen kaarsjes meer zullen uitgeblazen worden om dan weer stil te staan bij Allerheiligen waar men stil en met onnoemelijk veel vragen in een wereld vol tranen zal staan.
Ik kan niet anders dan hopen dat woorden en herinneringen ooit het leed doen slijten en voeg hierbij mijn oprechte medeleven aan alle families en betrokkenen.
chauffeurke



 


Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online