Lierde onder de pen

In tijden waar de computer een open venster naar de buitenwereld is geworden begint een mens zich wreed virtueel te voelen.
De mails vliegen uit Deftinge door de glasvezelkabels tegen een snelheid dat uw bericht in Amerika wordt gepost voor ze ginder wakker zijn.
Teksten en brieven kan men voorgeschreven van het internet halen en men hoeft maar juist de datum en het adres aan te passen om daar met een perfecte curriculum vitae te staan zonder echt gestudeerd te hebben.
Ja, zelfs uw liefdesbrieven worden een virtueel staaltje van romantiek op sommige sites.
Zonder dat men nog zijn verstand hoeft te breken over de inhoud van de tekst stuurt men binnen de kortste keren de gepaste woorden naar zijn of hare lover.
Alle post suist tegen ongelooflijke snelheid van Mac naar Dell en met een paar Gigabytes toe te voegen kan men het proces zelfs nog sneller laten verlopen.
Toen ik deze week voor het huis stond stelde ik mij de vraag waarom ik in feite nog een brievenbus had.
Och ja…af en toe stopt er daar nog eens ene met een “brommerke” om een factuur in de bus te steken of krijg ik eens een uitnodiging tot minnelijke schikking om de auteursrechten op de foto te betalen die één of andere stijve paal van mij genomen heeft.
Nadat een paar duiven de sticker met “geen reclame” hadden volgekakt kreeg ik ook opnieuw alle reclamefolders in de bus gepropt.
Ondertussen hangt ze er bol en scheef bij en ben ik blij van de folders te krijgen zodat ik kan zien waar ze de goedkoopste brievenbussen verkopen.
Maar ook de doodsbrieven en de welbekende bruine enveloppe van de belastingen vinden nog hun weg naar mijn aluminium brievenbus.
De belastingbrief kreeg ik er de laatste keer zelfs moeilijk uit omdat hij tussen de reclamefolders zat geduwd en door wat trekwerk stond ik daar plots met een gescheurde brief waar ik maar de helft van mijn vermogen meer kon op invullen.
Waar is de tijd dat ik nog echte brieven schreef naar mijn lief of dat ik correspondeerde met mensen uit verre steden zoals Antwerpen en Brugge.
Uren nadenkend over wat ik zou schrijven buiten dat het weer eens slecht weer was en het wel veel beter zou zijn tegen de tijd dat ze mijnen brief zouden ontvangen.
Nog een echte kribbel als handtekening en dan op een enveloppe een schoon lijntje in potlood trekken om de naam en het adres zo recht mogelijk te schrijven.
Het was nog den tijd waar ik een getande koning Boudewijn tussen de vingers nam om zijne rug te likken en dienen mens in de rechterbovenhoek van mijnen enveloppe te plakken.
Af en toe hing ik dienen mens zelfs ondersteboven om te testen of met een koninkrijk op zijne kop mijn brieven ook wel zouden aankomen en ongelooflijk maar waar het kwam steeds ter bestemming.
Ik hoefde niet voor een computerscherm te zitten wachten op antwoord want ik wist dat het wel een week of drie zou duren eer mijne correspondent in de bus zou vallen.
Het was steeds een verrassing als ze kwamen vertellen dat er een brief voor mij was aangekomen en ne mens voelde zich dan ook een beetje belangrijk.
Ook tijdens mijn legerdienst schreef ik regelmatig naar mijn moeder en steeds was ik blij en opgelucht als er een brief van moeke tussen al het gespeelde oorlogsgeweld op zijn bestemming kwam.
De tijden zijn zodanig gemoderniseerd dat men er moet aan denken om sommigen een computer cadeau te doen wil men zijn verjaardagwensen, kerst en nieuwjaarskaarten virtueel kunnen bestellen.
Zelfs als een mens op reis gaat kan hij nu in plaats van een postkaart een cd, dvd of virtuele prentkaart sturen waarmee de thuisblijvers foto’s of filmpjes kunnen bekijken zonder dat ze een kilometer hoeven te reizen.
Ja, de tijden veranderen en soms heb ik heimwee naar al die met de hand geschreven woorden.
’t Was potverdekke nog al veel avance dat ik daar vroeger op de schoolbanken heb zitten wringen om schoon tussen de lijntjes te schrijven en dat ik mijn A met gelijke benen moest pennen om de B dan weer met kleine borst en dikke buik te schrijven.
De evolutie gaat zo snel dat ik verwacht dat ze straks de borelingen van een chip gaan voorzien zodat ze zelfs ongeletterd een IQ van 150 halen zonder moeite.
De digitale en virtuele weg zal zodanig evolueren dat mijn brievenbus er straks eenzaam en verlaten zal bijhangen en nog juist zal dienen om de paar mezen te laten nestelen zoals verleden jaar waar de facteur het bestelde kookboek in de bus duwde en twee mezeneieren tot een recept van klutsei omtoverde.
En wat met al die postzegelverzamelaars die nu al niet meer weten aan wie zijn gat ze in de toekomst gaan moeten likken om hun collectie te vervolledigen.
Ik was als kind zo blij om een brief of een kaartje te mogen ontvangen waar mijn eigen naam en adres opstond.
Iets persoonlijks waar ik afgezonderd in een hoekje ging zitten lezen.
Soms waren een paar woorden meer dan genoeg om iemand gelukkig te maken en wat kon het mij schelen of er daar nu een paar schrijffouten instonden, veel belangrijker was de boodschap of de attentie.
Tegenwoordig wisselen de mensen hun E-mailadres uit zonder dat ze nog hun naam of woonplaats vermelden.
De brievenbussen houden hun klep gesloten en hoewel ik verplicht ben van ook de wereld van computer en internet te volgen heb ik wel heimwee naar die gewone brieven.
Woorden die volgens het handschrift telkens verschillend spreken en een andere betekenis krijgen.
De warmte van de mens die de inkt liet vloeien door de eeuwen met een ganzenveer of doppend in een potje “Pelikaan “inkt.
Schrijvend met een Parker een Mont-Blanc of een doodgewone stylo.
Zelfs een nietszeggende tekst had zijn betekenis en kreeg waarde bij de lezer.
Ja, ’t zijn vervlogen tijden en indien sommigen zich zouden geroepen voelen om mijn brievenbus terug te laten herleven mogen ze altijd eens iets sturen.
Chauffeurke
Watermolenstraat 61
9570 Deftinge
Liefst voor de maand mei want daarna wonen er terug vogels in mijn brievenbus en hou ik de klep terug gesloten zolang ik ze help broeden.

Groeten chauffeurke