Lierde onder de pen

Er zijn zo van die dingen waar ne mens wreed kan van verschieten en toen ik onlangs de beiaard opende was het weer van dat.
Verschillende artikels ontsierden mijn leesgenot met het bericht dat er wel eens een industriezone zou kunnen komen naast ons landelijke “Gemeldorp”.
In een fractie van een paar seconden zag ik mijn jeugdherinneringen in een waas van rook gehuld.
Het kleine Gemeldorp waar ik mijn universitaire studies begonnen ben bij juffrouw Magda zou straks zicht hebben op een wereld van beton.
De akkers zouden volgebouwd worden en de spoorweg waar ooit nog een klein stationnetje stond in Gemeldorp zou als grens dienen tussen groen en industrie.
Het goudgele koren dat in de zomer met een briesje naar de wandelaar wuift zou vervangen worden door een paar rookpluimen en de verschillende groene tinten zouden tot eeuwig grijs omgetoverd worden.
En dan heb ik het nog niet over de koeien die de melk produceren voor de overheerlijke mattentaarten die binnen de kortste keren misschien een asbestsmaak zouden kunnen krijgen.
Gemeldorp, zal het linnen van de wasdraad moeten halen om het onbevlekt te houden en de duivenmelkers zullen vloeken omdat hun duiven nu een paar seconden langer vliegen om gebouwen en schouwen te ontwijken.
In een bepaald artikel las ik dat er een bezwaarschrift kon gestuurd worden en dan is de vraag wie zo’n bezwaarschrift verstuurd en wat er zoal moet instaan.
Een paar kilometers zijn voldoende om het als een ver van mijn bed show te zien en het is natuurlijk makkelijk te oordelen dat de politiek het laatste woord heeft en dat men de evolutie toch niet kan stoppen.
Ja en dan staat ge daar als bewoner van een rustig dorp waar de grenzen plots verlegd worden en waar de industrie het groene landschap wegvreet.
Voor mij hoeft een bezwaarschrift niet te ingewikkeld zijn met juridische termen en dus dacht ik zo van hier mijn eigen bezwaarschrift te publiceren zodat iedereen het kan lezen en dat misschien ook de industriëlen er eens over nadenken over hoe het in hun jeugd was en of ze hun villa nu liever tussen het groen zien staan of op de parking van hun bedrijf.
Een bezwaarschrift met vragen van de gewone mens die na jaren van rust plots geconfronteerd wordt met iets waar hij nooit naar uitgekeken heeft.
Waar is de tijd dat ik met bompa naar Gemeldorp trok om er op het kleine perron op de trein te wachten die ons naar Blankenberge zou brengen.
Misschien wordt het binnen een paar jaar wel een goederenstation?
Ik stel me soms de vraag of ik niet alles een beetje verwar en of ik sommige beslissingen wel goed begrijp.
Er was sprake van terug trage wegen aan te leggen maar ik had wel totaal iets anders in gedachten dan een weg waar tientonners of zwaarder traag het landschap zouden ontsieren.
Ik stel mij ook de vraag of er sommige wetten niet gaan moeten herzien worden want een boete riskeren om een paar takken te verbranden in zijnen hof staat wel in fel contrast met een paar schouwen die straks hun rook de lucht in spuwen.
En hoe zit het met onze gezondheid?
Er zal wel controle zijn maar ge weet hoe dat gaat, de luchtvervuiling, het lawaai, de stress en zoveel andere zaken die een industrie met zich mee brengt.
Misschien sterven we wel iets vlugger en komt er binnen een paar jaar zelfs een crematorium?
Ik heb door de jaren verschillende industrieparken weten ontstaan en daar waar men dacht dat het bij een paar depots of fabrieken zou stoppen zijn sommigen uitgegroeid tot een wirwar van straten en gebouwen waar een kat haar jongen niet meer vindt.
Ook daar was het ooit een speeltuin van groen waar kinderen opgroeiden tot het leed van onteigening kwam of mensen gingen vluchten naar andere oorden omdat ze in de schaduw van de industrie kwamen te staan.
Ik stel mij in de plaats van de juf van het kleine kleuterschooltje die nu aan de kinderen zal moeten uitleggen dat er ooit onder grote gebouwen madeliefjes groeiden en dat er nog niet zolang geleden zwaluwen kwamen nestelen aan een of andere poort van de boerderijen.
Och…misschien bekijk ik het allemaal wat te pessimistisch en hebben we zelf wel een beetje schuld aan de opmars van het beton.
Het Galgenstraatje tussen de spoorweg en de vierwegen is altijd al een stuk geweest waar zwerfafval welig tierde en soms stelde ik mij de vraag waarom ze die blikvanger daar nu zo goed in het zicht gezet hebben.
Ge moet al goed zat zijn om uw leeg blikje ernaast te gooien maar blijkbaar waren sommigen al van aan de brug aan het gooien waarmee na enige tijd de weg bezaaid lag met blik en vuilzakken.
Misschien dat als er wat meer beton zal staan in plaats van het groen nu dat het zoveel niet meer zal opvallen!
Het zal alvast wringen worden als men er met de wagen de vrachtwagen moet passeren of gaat men de landelijke weg ook verbreden tot een tweevaksbaan?
Ja, waarschijnlijk wel, alles moet aangepast worden en binnen de kortste keren staat er een roodlicht op het kruispunt van de vierwegen en de Astridlaan en zal het aanschuiven worden tussen de industrie die in crisis zit.
En gaat het verkeer zich niet verleggen naar de aanpalende dorpen?
Och…waarschijnlijk maak ik mij weer druk om niets en zal er op dat industrieterrein wel aan alles gedacht worden.
Er zal misschien wel een fabriek komen waar ze auto’s maken met beperkte uitlaatgassen en misschien ook een depot waar ze meststoffen en grassen verkopen zodat we ons groen wat verder kunnen gaan zaaien.
Och…als mijn bezwaarschrift niets uithaalt omdat het te simpel verwoord is zal ik er mij maar een gedacht van maken dat alles nog wel zal meevallen.
Ik zal aan mijn kleinkinderen proberen van de zaken te minimaliseren zoals sommigen met een diploma het mij geleerd hebben.
Ik zal ze uitleggen dat nu we niet meer tussen het groen kunnen wandelen we misschien eens naar de open bedrijven dag kunnen gaan en kunnen gaan aanschuiven om te zien hoe ons afval hier vlak bij onze deur verwerkt wordt en dat als ze goed studeren in ’t school ze later misschien wel kans maken om hier op het industrieterrein een job dicht bij huis te vinden.
Allee, als tegen dan ook de economie op het nieuwe beton geen bocht van 360° maakt om te verhuizen naar het buitenland opzoek naar goedkopere werkkrachten.
Maar geen paniek, eens de gebouwen leegstaan kan men er nog altijd een speeltuin in onderbrengen of zelfs een filmzaal waar we misschien beelden kan draaien over hoe schoon het leven was voor het groen vervangen werd.
Nee nee, we zullen ons wel aanpassen en met een grassprietje in de mond dromend op onze rug op het grijze beton, dromend hoe het vroeger was.

Groeten chauffeurke