Lierde onder de pen

We hadden het er nog maar goed over gehad dat het geen winters meer waren zoals vroeger toen het daar plots is beginnen vriezen dat het kraakte.
De knoppen en botten die al dachten dat de lente vroeger in het land was waren er aan voor de moeite en omdat we al goed gewoon waren aan de extreem zachte temperaturen van december moesten we daar plots gaan zoeken achter de thermostaat van de verwarming.
De mutsen en handschoenen werden terug uit de kast gehaald en het bed werd terug gedekt met een laag flanel.
En ik, ik zit sinds 1986 met een kwaal waar ik niet vanaf geraak!
Het is een beetje zoals mijn aambeien, plots zijn ze daar en dan is het tijd om wakker te schieten en maatregelen te treffen.
Zo zit ik met vriesdagen die elkaar opvolgen ook steeds met die Elfstedenkoorts.
Na een tocht van 200km tussen de elf steden van Friesland had ik mij voorgenomen dat ik nooit meer de sloten en meren zou bevechten.
Ik dacht dat ik ervan genezen was en dat ik nooit meer die Elfstedenkoorts zou krijgen.
Maar toen ik op een dag hoorde dat er misschien terug kans was om de tocht der tochten te laten doorgaan in Friesland ging mijn hart terug sneller kloppen.
Hoe kouder de buitenthermometer de temperatuur aanduidde hoe meer Elfstedenkoorts ik kreeg ppfff.
Geen enkele apotheker die mij kon helpen en het beste was van niet meer buiten te komen om de verleiding van het vriesweer te kunnen weerstaan.
De bevriezingsverschijnselen aan vingers, tenen en één oor begonnen terug de kop op te steken in de vorm van helse pijnen die er mij telkens op wezen dat het niets meer voor mij was en dat mijn schaatsperiode ondertussen al ver achter mij lag.
Maar het ijswater kruipt waar het niet gaan kan en elke dag kroop het ijs wat verder op het Elfstedenparcours.
Elke dag werden de Nederlanders een beetje zotter en hoewel ik het zoveel mogelijk van mij af probeerde te zetten werd ook ik met de dag zotter.
Ik probeerde mezelf te overtuigen dat ik al 12 jaar geen schaatsen meer had aangebonden terwijl een andere stem in mijn binnenste als de duivel tekeer ging om mij ervan te overtuigen dat ik het nog wel zou kunnen.
Bij minimumtemperaturen van -15 zat ik tussen twee vuren!
Enerzijds de stem met ervaring die er mij op wees dat het genoeg geweest was en dat ik met een dagje ouder worden beter met mijn sloffen aan de haard zat.
Het Bourgondische leven in Deftinge en omstreken was volgens de stem veel warmer dan het ijskoude Friesland.
Maar een ander stemmetje liet zich horen in mijn hoofd en hoe meer de vriesdagen elkaar opvolgden hoe luider het stemmetje begon te klinken.
-Chauffeurke, straks is er misschien terug een Elfstedentocht. Laat dat aan u niet voorbijgaan want wie weet hoe lang het nog zal duren eer men nog eens een echte winter krijgt met al die opwarmingen.
Chauffeurke , ge zijt maar zo oud als ge u zelf voelt en er zijn er veel oudere dan gij die de tocht uitschaatsen.
’t Was een duel in mijne kop die de Elfstedenkoorts steeds een beetje meer deed stijgen en zelfs de collega’s op het werk wezen er mij bijna dagelijks op dat de tocht in aantocht was en of het geen tijd zou worden om mij klaar te maken.
Ik moest mij steeds verdedigen met een twijfelend antwoord en hoe meer het in de media kwam hoe groter de knoop werd in mijn binnenste.
Op een dag kwam dan het bericht dat de rayonhoofden en de ijsmeesters de koppen bij elkaar zouden steken en de beslissing binnen de twee dagen zou vallen of de Elfstedentocht nu wel of niet zou doorgaan.
Ik zag de herinneringen als ijspegels in mijn geheugen blinken en het was precies of alles wat ik ooit had meegemaakt terug aan het ontdooien was en terug tot leven kwam.
De ene kant van mijn lijf zag het niet zitten terwijl mijn verstand toch al het bevel had gegeven om mijn schaatsen te laten slijpen.
Twee lange dagen waar ik elk uur naar het nieuws luisterde om te weten hoeveel millimeter of centimeter de ijsvloer al was aangedikt.
Vrijwilligers en zelfs het leger maakten de sloten vrij van sneeuw en indien de Elfstedentocht zou doorgaan zouden de scholen zelfs een dag vrij krijgen.
De blauw-witte met rode hartjes gekleurde Friese vlag wapperde in de noorderwind terwijl de hotels in Leeuwarden en omstreken op een paar dagen waren volgeboekt.
De Elfstedenkoorts kon worden uitgeroepen als epidemie en elke schaatser hoopte dat de tocht zou doorgaan om de drang te kunnen uitzieken.
Op sommige stukken werden ijstransplantaties gedaan en daar waar de operatie te moeilijk leek zou men moeten klunen.
In 1986 had ik er 14 uur over gedaan om als zwartrijder en zonder gsm het risico te nemen mij aan de tocht te wagen.
Zonder hulp en met veel karakter was ik de donkere nacht geschaatst om in het donker terug de eindstreep te overschrijden.
Ook toen had ik gezworen dat de schaatsen voor een tijd aan de kapstok zouden hangen maar na een paar dagen schaatste ik terug de zwinstedentocht van 100km en reed nog twee toertochten van 50 en 75 km op Nederlandse wateren.
Soms is de uitdaging zo groot dan men ze niet wil of kan uit de weg gaan.
Toen het Elfstedenbestuur de (wijze)beslissing nam dat de Elfstedentocht 2012 niet zou doorgaan viel er een last van vertwijfeling van mijn schouders.
Mijn Elfstedenkoorts zakte terug tot zijn normale waarden en de knoop in mijn maag kwam terug iets losser te zitten.
Mijn hartritmestoornissen waren plots over en ik kon terug als een normaal mens ademen.
Ja, en toch had ik ook iets triest over mij hangen!
Zoals vele Friezen vroeg ik mij onmiddellijk af wanneer de volgende kans zou zijn.
Het feest ging niet door maar we hebben toch al mogen proeven van die voorbereiding waar iedere schaatser naar uitkijkt en stilletjes droomt van krakend ijs.
Wat ik mij vooral afvraag is hoe het komt dat zo’n evenement zoveel impact heeft op een mens.
En hoe meer ik aan het ontdooien ben hoe meer ik tegen mezelf zeg, hou u klaar chauffeurke voor de volgende keer.
Ja, er is weinig tijd om te beslissen en waarschijnlijk zal ik volgende keer terug met dezelfde vragen en dezelfde drang zitten.
Ja, de Elfstedentocht heeft terug in mijn been gebeten en volgende week trek ik naar één of andere ijsbaan om te zien of ik nog evenwicht heb om ja te zeggen tegen die stem die telkens mijn Elfstedenkoorts aanwakkert.
Maar eerst ga ik mij inschrijven in de Elfstedenvereniging, je weet maar nooit dat ik uitgeloot wordt en dan ben ik verplicht van te gaan hé.

Groeten chauffeurke