Lierde onder de pen

Het straatbeeld is een beetje zoals onze huiskamer en je verwacht niet dat er daar teveel veranderingen in gebeuren.
Zoals vroeger op de schouw het Mariabeeld of de Westminsterklok stond zo staan de knotwilgen aan de rand van onze beken en ’t is een raar zicht als ze plots verdwenen zijn.
Gewoon omdat het iets is dat men altijd gekend heeft en dat men het associeert met iets of dat men er een herkenningspunt aan heeft.
Soms zijn er zaken of dingen die maar op bepaalde tijdstippen of perioden te zien zijn.
Van de koeien die staan te grazen in de weide weten we dat ze in de winter verdwijnen en dat ze in de lente terug het veld worden ingestuurd.
Het is iets dat men verwacht omdat het altijd zo geweest is, zonder dat men erbij stilstaat of het wel dezelfde koeien zijn en of de koeien van verleden jaar al niet op ons bord gepasseerd zijn.
Gewoontegetrouw ziet men de dagelijkse dingen zonder er echt bij stil te staan en zonder er zich vragen bij te stellen omdat het nu één maal deel uitmaakt van het ritme der gewoonten.
Men verwacht dat de bomen zich schikken volgens de seizoenen en dat ze op gepaste tijdstippen hun blad dragen om het in de herfst dan weer te verliezen.
Men verwacht dat de hond blaft en dat de kat miauwt en ’t zou wreed verschieten zijn moest het ineens anders zijn.
Gedurende jaren stonden er hier in het Deftingse landschap vier grote bomen waarvan er door de jaren twee van afgestorven waren.
Ja, zelfs in de zomer bleven er twee kaal staan terwijl de anderen in ’t groen getooid waren.
De kraaien hadden er door de jaren hun vaste rustplaats van gemaakt en ook de spreeuwen die op weg waren naar een paar fruitbomen hielden er hun stopplaats.
Maar na de laatste storm bleek er iets aan het landschap te schelen en het was zeer eigenaardig maar ik kon niet direct thuisbrengen wat er nu juist verandert was tot ik de bomen plat zag liggen.
Een grote verandering die mij nu meer opvalt dan vroeger.
Ja, het is eigenaardig dat iets begint op te vallen als het er niet meer is!
Zo zag ik gedurende jaren tussen het voetbalplein van Deftinge en de Oudenaardsestraat elke dag een man wandelen met een hond.
Niet dat een man met een hond nu iets speciaals is maar hij was wel speciaal.
Of ik nu ’s morgens op de bus zat richting Geraardsbergen of in de namiddag ging fietsen steeds kwam ik hem tegen.
Iedereen bleek hem te kennen want zelfs de buschauffeurs knipperden met hun lichten terwijl de passagiers hun hand opstaken om hem te begroeten.
De gewone man in de wagen wuifde zijn richting uit terwijl voetgangers en fietsers hem een goeiedag toeriepen.
Hij ging soms in de grasberm staan om het verkeer door te laten en soms verdween hij even uit beeld als hij met de hond ergens een veldweg insloeg.
Telkens ik naar Geraardsbergen reed verwachte ik hem te zien en meestal was dit ook zo.
Hij bleek niet aan uren of weergoden gebonden want zowel onder tropische temperaturen als met ons Belgisch regenweer was hij op stap.
Ja, hij maakte deel uit van het straatbeeld dat tussen Deftinge en Geraardsbergen ligt en niemand die zich daar verder vragen over stelde.
Hij liet de hond uit zoals er velen de hond uitlaten maar maakte dag na dag deel uit van de personen die we onrechtstreeks tegenkwamen in het leven .
En plots leek ook hier het straatbeeld verandert te zijn.
Al sinds de feestdagen zie ik hem niet meer en telkens ik nu naar Geraardsbergen rij kijk ik nog aandachtiger dan anders.
De man met de baard en de hond zijn uit het beeld verdwenen en hoewel het geen familie is ben ik er mij vragen beginnen over stellen.
Zou zijn hond ziek zijn?
Zou de man op reis zijn?
Zou hij soms ziek zijn?
Of…erger nog…?
Ik ben mij plots honderd vragen beginnen stellen over de man die ik niet ken en die ik alleen maar zag toen hij op wandel was.
Ik vraag mij af hoe het er mee zou zijn en of alles wel goed is.
Zie ik hem ooit nog terug of is het straatbeeld voor goed verandert?
Ongelooflijk hoe het straatbeeld leeg kan aanvoelen als er plots iets verdwijnt.
Nog steeds kijk ik uit of ik hem niet zie en steeds hou ik mijn hand en arm klaar om te wuiven.
Wie weet is hij misschien verhuisd en wandelt hij nu wel ergens anders?
Wie weet siert hij nu ergens anders het straatbeeld en wuiven straks andere mensen hem toe met een groet die kan deugd doen in onze maatschappij.
Ik stel er mij alvast vragen bij en hoop alvast hem straks ergens terug te zien.
Met of zonder hond, gewoon om te weten of alles goed met hem is.
Wie weet is er wel iemand die weet waar de man met de hond naartoe is?
’t Is eigenaardig om zeggen maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben die je mist!

Groeten chauffeurke