Lierde onder de pen


LAAT DE SEIZOENEN OP ADEM KOMEN


Omdat we zo elk jaar van seizoen naar seizoen leven zat ik nog met de winter van verleden jaar in mijne kop en dus had ik mij voorgenomen dat ze mij dit jaar niet zouden liggen hebben met sneeuw en andere winterse toestanden.
In november had ik winterbanden laten steken en sindsdien zit ik vol ongeduld te wachten op de eerste sneeuwvlokken.
Maar blijkbaar zal het dit jaar veel minder zijn en hoor ik voor de zoveelste keer van de mensen rondom mij dat het geen winters meer zijn zoals vroeger.
Voilà, we zijn voor de zoveelste keer terug beland bij de opwarming van de aarde en met al mijn geluk zal ik dus weer winterbanden voor niks gekocht hebben.
Zotte kosten in crisistijd waar ne mens zelfs geen vertrouwen meer mag hebben in de seizoenen die regelmatig hun kuren krijgen.
Binnen een paar jaar kunnen we aan onze kleinkinderen verhalen vertellen over hoe “Jézeke” ginder boven zijn donsbed uitschudde en hoe ons landschap onder een wit deken kwam te liggen.
We zullen ze vertellen over sneeuwmannen die met een sjaal en rode wortelneus het landschap sierden en hoe bompa ons met de slee door de velden trok.
Hoe we ’s winters met een paar man rond de Leuvense stoof zaten met onze kousen tegen het opgewarmde staal gedrukt waar we om ter langst probeerden vol te houden zonder onze voeten te verbranden.
De winterprei en spruiten stonden stijf bevroren in de “lochtink” (groentetuin) en op de regenton lag een dikke moot ijs waar we als kind met onze soldaatjes of autootjes op speelden.
De kiekens krabden in de hard bevroren grond opzoek naar diepvriespieren en de spreeuwen vielen met zwermen in de kale bomen opzoek naar wat de dierenvriend hun had achtergelaten om de spreeuw straks te vangen en ze met vier in een kommetje te garen als delicatesse.
De vos schudde zijn pels in de witte velden en de goudvissen lagen stil ingevroren in de kleine siervijvers.
’s Avonds maakten we een kruisje met het ijskoude wijwater en kropen in bed met een warmwaterkruik om ’s morgens te ontwaken met een kunstwerk van ijstekeningen op het raam.
We maakten glijbanen van meters lang en smeten sneeuwballen naar onschuldige slachtoffers die in die tijd nog konden lachen als ze iets tegen hun oor kregen.
Ingeduffeld trokken we naar buiten met een lijst van goede raad van oma en bompa tot ze ons kwamen roepen voor het eten en we blauw bevroren tegen de kachel werden geduwd tot de blos terug op onze wangen verscheen.
Met tintelende vingers hielden we de lepel vast om in de soepkom te roeren en de balletjes uit de hete tomatensoep te vissen.
Borden werden gevuld met winterkost en geen mens die er aan dacht om tussen de savooien en het spek over de cholesterol te spreken.
De isolatie was niet wat het vandaag was en dus werden kranen en leidingen zowel binnen als buitenhuis afgedekt met dweilen, karton of stro.
Het enige wat niet bevroor was de mesthoop die lag te dampen achter het huis en die werd gebruikt als podium door de haan die in wintertijd iets later kraaide.
Een rood opkomende zon voorspelde vriesweer en als er een lichtgrijs gordijn werd voorgetrokken wisten we dat het een sneeuwlucht was.
De schouwen spuwden de rook naar buiten van de kolenkachel en binnenshuis dansten de vlammen in de houtkachel terwijl de wind door de kieren floot.
Geen thermostaat of moderne toestanden om de verwarming te programmeren tegen dat het een graadje minder zou worden maar oma die ons een pullover over het hoofd trok om een blok hout te sparen.
Och…we gaan niet klagen, nu de isolatiepremies zijn afgeschaft komt het ons weer goed uit dat de winters niet meer zijn wat ze waren.
Het lijkt soms of de weergoden zich aanpassen aan de beslissingen van onze regering.
In feite is het maar de oudere generatie die de winterse herinneringen terug opwarmt omdat er zoveel eenvoud mee gemoeid was.
Ook de jeugd heeft volgens mij al winters gekend, de winters van 1985 en 86 vroren de kranen nog eens uit mijne muur en ook in de jaren 90 was er eens sprake van een Elfstedentocht.
Ja, en voor de hele jonge snotters hoeven we maar terug te gaan naar verleden winter waar de sneeuw onze wegen lam legde en waar het geen weer was om met een kinderkoets door te crossen.
In onze moderne tijden draaien we dan de thermostaat wat hoger, we zetten een paar theelichtjes op de kast en ingeduffeld in de modernste winterkleding is de winter zo vergeten.
De winters zijn helemaal niet verdwenen en momenteel ligt er in Oostenrijk en Frankrijk een pak sneeuw om de wintersporters te plezieren.
Nee, volgens mij bestaat de winter nog wel echt maar was het vroeger een beetje anders.
De nostalgie is een beetje vervangen door ons modernisme dat de rituelen of gebruiken bij de rubriek herinneringen zet.
Zelden zal men moeder of oma nog een sjaal of wintermuts zien breien naast de haard omdat men nu zelf de kleur kan kiezen met het aangepaste prijskaartje.
Ja, ooit liep ik zelf met een groene muts met gele pompon op mijne kop en hoewel ik de enige in de streek bleek te zijn met zo’n fel uitgesproken kleuren was het volgens oma toch mode omdat ze haar kunstwerk zelf origineel vond.
’t Waren wel de kleuren van de lokale voetbalploeg maar zelfs daar liep er niemand met zo’n muts rond.
Ja, ook in dienen tijd werd er al eens geklaagd en gezaagd en ieder trok op zijn manier de winter door.
’t Is vandaag niet anders, vriest het niet of hebben we geen witte kerst dan trekken we al een lip omdat we de herinneringen van vroeger mislopen en ligt er vijf centimeter sneeuw waardoor het verkeer uren stilstaat en de treinen nog meer vertraging hebben dan normaal dan is het ook niet goed.
Och…we hebben het geluk dat in onze moderne wereld de afstanden krimpen en dat we de winter dan maar elders kunnen gaan opzoeken.
Straks trek ik naar de Alpen om er de latten aan te binden en zal ik op 950km van hier dan weer opzoek gaan naar een Belgische pint bier en een biefstuk met fritten om toch niet volledig uit mijn gewone doen te zijn.
Nee nee, de mens past zich wel aan en ’t is niet omdat de krokussen al uit de grond schieten dat daarom de winter al voorbij is.
Laat ons nog even wachten alvorens te oordelen en het weer op de opwarming van de aarde te steken want dat geeft mij telkens zo’n schuldgevoel.
In feite is het niet slecht dat de winter eind januari al gedaan zou zijn want dan stoppen ook de winter solden en moet ne mens zijn lentekleding al uit de kast gaan halen.
Nee nee, laat de seizoenen hun gewone gang maar gaan, wij passen ons wel aan.
Onze wereldbol teveel beïnvloeden of manipuleren zou zeker niet goed zijn want wie weet draait hij zich vroeg of laat wel tegen ons en lopen we voor de rest van ons leven wel te zweten van schrik in wintertijd!

Groeten chauffeurke

 


Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online