Lierde onder de pen

De feestdagen komen stilletjes in zicht en dat wil zeggen dat straks de kookpotten terug zullen dampen met heerlijke gerechten.
Gedurende jaren zagen we tijdens de eindejaarsfeesten wel ergens een kalkoen of oesters op tafel verschijnen maar de mens past ook af en toe zijn manier van eten aan.
Vooral tijdens de jachtperiode gaat het menu soms wat rijkelijker klinken.
De verschillende soorten patés liggen er op een bedje van boschampignons en nog mooier klinkt het als men het wild zelf geschoten heeft of dat men minstens de jager kent.
De roodbruine fazant die ooit zo mooi over het maïsveld vloog hangt nu bij de poelier met zijn poten omhoog en voor een paar Euro’s meer zal de poelier hem met plezier pluimen.
De hazen en konijnen hangen iets verder met een ijzeren haak tussen de poten en met de lange oren halfstok wachten ook zij op de volgende klant die straks de hazenrug zal marineren en de billen met pruimen zal serveren.
Geen mens die er van wakker ligt of het wildbestand nu toe of afneemt als zijn honger maar gestild wordt.
Daar waar de mens vroeger op strooptocht ging om te overleven en men het wild konijn uit zijn pijp lokte om het iets later aan een strop te zien hangen zal vandaag waarschijnlijk nog zelden gebeuren.
We leven in een maatschappij waar alles groter en luxueuzer moet en dus ligt tussen de reebok en het everzwijn het konijn er maar bleekjes bij.
Waar is de tijd dat bompa spreeuwen ving en dat de kleine vogel in de pan gebakken werd…mmmmm, om vingers en duimen van af te likken.
Vandaag is het verboden en kunnen ze rustig met duizenden in de kersenbomen vallen en serveren we met de feestdagen dan maar de iets duurdere kwartels die vroeg of laat van het menu zullen geschrapt worden omdat het een uitstervend ras zal zijn.
Ja, zelfs het wild menu is door de jaren veranderd en voor sommigen is een wild konijn of een hazenrug te gewoon geworden.
Het moet nog wilder of exotischer klinken om bij iedere beet in zijn wildste fantasieën te kunnen duiken.
Als de struisvogelsteak op tafel komt steekt iedereen vlug zijn hoofd in de grond van onschuld en smakt en smult men dat het een lieve lust is.
De Australische kangoeroe ligt uitgeteld op een porseleinen bord van Engelse makelij tussen het witloof en de wortels omdat men nog niet goed weet met wat men het beest nu juist moet serveren nu het niet meer springt.
De bizon had jaren zijn huid duur verkocht om te kunnen overleven in de guurste omstandigheden om dan te sneuvelen met een welgemikt schot en hier goedkoop op een Vlaams bord te belanden in één of ander stoofpotje.
Verschillende keren per jaar kijken we met ongeloof naar de pracht van onze natuur tijdens één of andere natuurreportage op tv en steeds knikken we positief bij de woorden dat zoiets niet mag verdwijnen.
Maar geen mens die eraan denkt als men tijdens de feestdagen het damhert of de impala naar binnen speelt.
Onze generatie wil blijkbaar tonen dat er geen grenzen meer zijn door het vlees van over de oceanen aan te voeren terwijl nonkel Jef de bizon vergelijkt met een paardensteak en tante Marie nog wat saus vraagt bij de droge patrijs die ze verdenkt één van de duiven van nonkel Raymond te zijn.
Er moet aan tafel soms geraden worden om te zien of de invités wel kunnen thuisbrengen wat er nu juist op hun bord is beland.
Men neemt een hap en tussen het wenkbrauwen fronsen en het nippen aan het glas witte wijn begint men een paar wilde beesten op te noemen zonder te weten wat men nu juist in zijn mond gestoken heeft.
-Het smaakt naar kalf maar ook een beetje naar vis
-Het is wit van vlees, is het een jong dier?
De kok van dienst staat dan fier met de handen in de heupen en terwijl de genodigden zich vragend en soms ongerust aankijken en vooral op het verlossend antwoord wachten ligt het vers vlees dat kilometers achter de rug heeft doods te wachten om zelf verslonden te worden.
Nadat iedereen het halve dierenrijk opgenoemd heeft komt de kok met het verlossende antwoord en zwiert de naam krokodil in de groep alsof het de doodgewoonste zaak is om tegenwoordig krokodil te eten.
Nonkel Jean brengt dan maar de humoristische toets door te zeggen dat hij al de halve sacoche van tante Régine heeft binnen gespeeld terwijl de anderen proberen te ontdekken naar wat het beest nu juist smaakt en vooral of het lekker is of niet.
Nee, hoe meer er gesproken wordt over uitstervende dierenrassen hoe meer exotischer ons bord gekleurd wordt.
Ja, zelfs in crisistijd maag een feestmaal wat kosten en moet men vooral origineel uit de hoek kunnen komen.
Het mag wat kosten en niemand die aan een mooi gedresseerde tafel zal denken dat de impala of de zebra op zijn bord uit een werelddeel komt waar ze nog moeten jagen met pijl en boog op dezelfde dieren om niet van honger om te komen.
Waarschijnlijk hebben ze juist daarom de wereld in verschillende werelddelen opgesplitst om rijkdom en armoede uit elkaar te kunnen houden.
Tante Amandine zaliger had het moeten weten dat het beest uit hare “fourure frak” hier nu regelmatig op ons bord ligt.
Druk moeten we er ons zeker niet over maken want eens de wet het toelaat zijn er blijkbaar geen grenzen meer.
Eens het wild op ons bord zal uitgestorven zijn zullen we wel opzoek gaan naar andere beesten.
Nu zijn we nog kritisch als het over de honden gaat die in Aziatische landen gegeten worden en ook de hersens van apen klinken niet echt appetijtelijk op het menu.
Maar wie weet zijn het binnen een paar jaar wel delicatessen.
Vroeger trokken we ook onze neus op bij het zien hoe een zwarte een paar wormen in de mond nam om te overleven maar tegenwoordig worden ze zelfs op beurzen en zelfs in restaurants geserveerd.
De evolutie verlangt nu eenmaal dat we ze volgen en ik moet mij niet Heiliger voordoen dan de paus want de meeste voorgaande dieren heb ik zelf geproefd al was het maar om de smaak te kennen of om stoer te doen waar een ander zijn neus zou optrekken bij het bord.
Maar tijdens het eten zit ik soms te denken over hoe het vroeger was en hoe het in de toekomst zal zijn, zonder echt stil te staan bij de dag zelf.
Zo stel ik mij soms de vraag of er binnen een paar jaar nog genoeg wild zal zijn om de feestborden op tafel te zetten?
Misschien komt het wel zo ver dat met de verandering van het klimaat we vroeg of laat zelf exotische dieren kunnen kweken en kunnen Walen binnen een paar jaar wel van een
Vlaamse leeuw proeven.
Wie weet gaan we wel stropen in de zoo van Antwerpen of gaan we op jacht in Planckendael?
Och…ik zit weer in mijn wildste fantasieën en ’t zal wel allemaal zo’n vaart niet nemen!
Alleen blijft de vraag wat we deze feestdagen zullen serveren?
Ga ik voor iets origineels of maak ik iets speciaals?
Volg ik de evolutie en ga ik voor wilder dan wild of hou ik het gewoon?
Och…’t zal waarschijnlijk zoals alle andere jaren zijn waar ik de feestdagen aan mij laat voorbijgaan en waar ik heel kalm aan een wild menu zal denken terwijl ik in witte of zwarte trippen bijt als voorgerecht en waar ik bij het hoofdgerecht aan het been van een kotelet knaag van het wildste varken dat ooit in Deftinge gekweekt is.
Maar ja, zover zijn we nog niet, misschien wacht ik best af of onze nieuwe regering niet te wild zal doen met exotische recepties en hou ik best alles doodgewoon om voor het pensioen zelf niet tot een uitstervend ras te behoren.

Groeten chauffeurke