Lierde onder de pen


DE SINT IS TERUG IN HET LAND


Toen ze verleden week met duizenden Sinterklaas stonden op te wachten in Antwerpen dacht ik even terug aan mijn jeugdjaren.
45 Jaar geleden werd er wel gezegd dat Sinterklaas met de stoomboot uit Spanje kwam maar geen mens die het in zijn gedacht zou halen om de man 50km verder dan zijn eigen schouw te gaan verwelkomen.
Nee, we aanhoorden thuis de verhalen over de Sint en hoe braaf we wel moesten zijn wilden we één van de geschenken op onze verlanglijst krijgen.
Het was nog een tijd waar de zak en de roe van zwarte piet het goed deden om de kleine snotters de schrik op het lijf te jagen.
De zaken die vroeger op tv kwamen waren totaal anders gebracht dan vandaag en men toverde een nonkel Bob en een tante Terry op de beeldbuis om je een familiaal gevoel te geven en het vooral geloofwaardig te laten overkomen.
Vandaag reist de Heilige man door ons modernisme dat hij er soms zelf van verschiet.
De stoomboot ligt ergens in een kleine Spaanse haven te dobberen terwijl de Sint hier nu met een prachtig schip wordt aan wal gebracht of dat hij in sommige steden zelfs met de helikopter land waarna hij om de legende in ere te houden toch nog eens moeite doet om met zijne lange frak in het zadel te klimmen op een witte schimmel.
Sinterklaas is één van die figuren die de legende hoog moet houden en die de dag van vandaag vooral zijn mantel deelt met de commercie die ermee gepaard gaat.
De evolutie van de mens begint nu eenmaal bij het kind en met de geschenken van vroeger moet men al lang niet meer afkomen.
Figuurtjes kleuren doet men al lang niet meer in kleurboeken maar rechtstreeks op het computerscherm en daar waar men vroeger een plastieken telefoon kon bestellen om te doen alsof kan men tegenwoordig beter een echte gsm cadeau doen.
Toen ik naar de aankomst van Sinterklaas keek op tv zag ik vooral heel jonge kinderen, daar waar men vroeger de jeugd tot hun 12de en ouder liet geloven dat er een Heilige door de schouw zou komen gekropen om de wortel en de raap in onze schoen door wat lekkers te vervangen.
Ik moet zeggen dat ik nu op mijn 52ste een heel andere kijk heb op het Sinterklaasgebeuren en ik hier mijn bevindingen kan neerschrijven omdat ik weet dat geen enkele kleine snotter “De beiaard” als geschenk zal vragen en dus ook mijn cursiefje niet zal lezen.
De realiteit van het dagelijkse leven gaf mij plots een andere blik op de aankomst van de Sint en toen ik in de verte de modernere versie van de stoomboot zag arriveren dacht ik eerst dat er een pak illegalen kwamen aanmeren in de haven van Antwerpen om er asiel aan te vragen.
Ja, buiten de kleurige kledij zagen die zwarte pieten er niet anders uit dan de duizenden bootvluchtelingen die op het Italiaanse eiland Lampedusa voet aan wal zetten.
Vroeger zagen we de Sint met twee of drie zwarte pieten het werk doen maar tegenwoordig komen ze met tientallen aan land gesprongen alsof ze eindelijk het paradijs ontdekt hebben.
Dat de pieten zo zwart als roet zien zal wel te maken hebben met het verhaal dat ze door de jaren de huiskamer binnenkwamen via de schoorsteen en dat zal wel de reden geweest zijn waarom wij nooit onze schoorsteen lieten kuisen omdat ze toch wisten dat zwarte piet het werk wel op zich zou nemen als hij daar met zijne zak door de schouw zou vallen.
Als ik de nieuwe huizen bekijk die tegenwoordig allemaal centrale verwarming hebben zijn er niet veel schouwen meer te bespeuren en stel ik mij de vraag of de zwarte pieten binnen aan paar jaar niet werkloos gaan zijn en of de Sint geen beroep zal moeten doen op een paar andere werkkrachten.
Misschien kan hij best een paar man uit het Oostblok aannemen want die zijn een paar jaar geleden bij mijne gebuur ook binnengeraakt zonder de schouw te gebruiken.
Ja, ze werken veel properder zonder al dat stof na te laten.
Hoewel ze de werkwijze volgens mij niet volledig begrepen hadden want de raap en de wortel lagen nog steeds ter plaatse en het waren naar het schijnt de schoenen die verdwenen waren.
Ja, ’t is niet meer zoals vroeger en soms stel ik mij de vraag of de Sint niet bedreigd wordt als ik zijn uitspraken hoor.
Toen hij in Antwerpen het woord nam vertelde hij voor de ganse massa toeschouwers dat er dit jaar geen stoute kinderen waren.
Amai mijne frak, ik denk dat de lijst van de brave en stoute kinderen van de Sint echt niet meer klopt als ik de gazetten lees.
Maar ja, waarschijnlijk ben ik te oud geworden om nog naar en over de Heilige man te schrijven.
Misschien leef ik teveel in het heden en moet ik mij maar eens terug laten afzakken in al mijn fantasie naar het verleden waar we een kind nog op een roze wolk konden zetten.
Terug naar vroeger, ver van de realiteit van vandaag waar de mandarijntjes en de speculaaskoeken in een mandje op tafel stonden en waar ik van bompa de grootste wortel en de schoonste raap in mijne stinkende schoen mocht leggen naast de schouw die de witte rook de donkere nacht inspuwde om te tonen waar zwarte piet moest zijn.
Geen maanden op voorhand maar de periode rond 6 december werd in de kijker gebracht met geschenken die vandaag te gewoon zijn om ze in de dure merkschoenen te plaatsen.
En vandaag zit ik te denken hoe mooi de tijd wel was dat men een kind nog in iets kon doen geloven.
Vooral de eenvoud, die in die jaren ook wel geld zal gekost hebben maar waar de Sinterklaasmentaliteit totaal anders was dan vandaag.
In één of andere tent of warenhuis kon men de Heilige man gaan begroeten op een troon die bestond uit een paar bakken bier waar een mooie rode stof was overgetrokken.
Met schrik in het hart ging men dan op de schoot zitten van de Sint en ik herinner mij nog goed dat ik vooral schrik had dat de Heilige man uit Spanje mij iets in het Spaans zou vragen waarop ik niet zou kunnen antwoorden en dat mijn sinterklaasgeschenk niet meer zou zijn dan een paar castagnetten.
Vandaag zit de Sint op een echte troon waar zelf onze koning Albert nog jaloers zou kunnen op zijn.
Bijgestaan door een paar zwarte pieten die er helemaal niet meer boosaardig uitzien.
De likstok of het fluitje van één cent van vroeger zijn ook al aangepast aan de noden van vandaag en terwijl de kinderen hun geschenk in ontvangst nemen ,nemen de ouders of grootouders een volledige fotoschoot met de modernste apparatuur.
Voor een paar Euro’s kan men de Heilige man zelfs aan huis doen komen en hoeven zijn pieten niet meer het vuile werk op te knappen maar wandelen ze gewoon via de voordeur naar binnen.
Nee, ’t is niet meer wat het geweest is en zoals met vele zaken komt het verleden ook niet meer terug.
Vandaag kunnen we niet anders dan te genieten van elke glimlach van het kind als het de Sint ontmoet en vloeit er al eens een traantje op de schoot van de Heilige man, dan is het misschien dat het kind nog echt gelooft.

Groeten chauffeurke

 


Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online