Lierde
onder de pen
De meimaand is een speciale maand en het lijkt wel of
het juist in die maand is dat alles tot leven komt.
Het is de maand dat de fruitbomen hun jurk van witte en roze bloesems
uittrekken en dat de boomgaarden overschakelen van maagdelijk wit naar
jeugdig groen.
Maar het is ook de maand van de bedevaarten en de periode waar men de vele
kapelletjes bezoekt die vaak verscholen staan ergens ten velde.
In mei leggen ook alle vogels een ei en de kanaries hebben dus ook alle
nesten behuisd terwijl de overvliegende koersduiven iets anders laten vallen
op de voorruit van de wagen.
Mei is ook communietijd waar de jonge snotters in hun schoonste
zondagskleren naar het altaar trekken.
Vroeger was het nog naar de kerk in een lang wit kleed maar daar is voor
sommigen de mode al veranderd en doet men zijn eerste of plechtige communie
in trendy kledij.
Ja, het is ook de maand dat moederdag gevierd wordt en ook dat is één van
die speciale dagen in mei.
De maand mei is door de jaren niet veranderd behalve dat het modernisme soms
een ander beeld brengt.
Er staan wat meer huizen rond de boomgaarden en de koeien lopen geringd
onder de bloesems.
De kanaries huizen nu in plastieken potjes daar waar ze vroeger hun pluimen
in een stenen potje moesten nestelen.
Omdat we niet wisten wat ging komen stonden we vroeger bij al deze
evenementen niet stil zoals onze jeugd ook vandaag niet stilstaat bij wat
binnen een paar jaar herinneringen zullen zijn.
En toch gaf mijn moeder me steeds de nodige uitleg of doodgewoon haar kennis
van zaken mee.
Als kleine snotter liep ik aan haar hand en af en toe mocht ik zelfs een
paar meter vooruit lopen onder haar waakzaam oog om daarna terug tegen haar
rok te vleien.
Aan de omheining van de boomgaard wees ze met haar vinger naar de perenbomen
en de kerselaars die een lentekleed van bloesems droegen om later op het
jaar hun takken te laten hangen onder het gewicht van hun vruchten.
-Kijk chauffeurke daar heeft een ekster een nest gemaakt in de perelaar.
Aandachtig ging ik op zoek naar het nest en ondertussen wist ik ook dat de
boom een perelaar was.
Vandaag heeft de jeugd soms moeite om krieken van kersen te onderscheiden en
wie weet zien ze binnen twintig jaar nog het verschil tussen een appel en
een peer.
De weide stond vol pisbloemen en boterbloemen en meestal trok ik een mooi
boeket pisbloemen voor moeder die ze dan tot thuis koesterde.
En als we iets verder van huis gingen wandelen kwamen we in de meimaand wel
een of ander kapelletje tegen en daar stopte moeder steeds een paar
ogenblikken.
Het was alsof ze met de bewoners kon praten en zo zag ik haar lippen in
stilte prevelen naar Maria, de Heilige Jozef, Sint-Antonius of andere
Heiligen die onderdak hadden gevonden in nissen of kapelletjes.
Sommigen waren makkelijk te bereiken aan de straatkant daar waar men voor
anderen het veld moest intrekken.
Terwijl het voor moeder een moment van rust en bezinning was, zag ik er
eerder het avontuurlijke van in om op zoek te gaan door veld en kouter naar
het onbekende.
Het mooie boeket van madeliefjes en pisbloemen dat ik speciaal voor moeder
had uitgezocht schonk ze vaak weg aan één van die Heiligen en dan moest ik
een moment stil naast haar blijven staan.
Het waren lange minuten en als kleine snotter weet ge niet echt waarom ge
daar staat, maar moeke wist het wel.
Moeder kwam bidden voor haar gezin zoals het haar door de jaren was
aangeleerd en door mij op sommige zaken te wijzen hoopte ze stiekem dat ik
ook later zou blijven stilstaan bij één of ander gebedsoord.
En ja, ook ik stop regelmatig aan één van die kapelletjes en ben zelfs zeer
blij als mensen er nog één willen restaureren.
Het was ook in de meimaand dat ik mijn communies heb gedaan en ook daar
stond moeder aan mijn zijde.
Mijn eerste communie was in een zeer schoon kostuum zoals ze die in de jaren
zestig konden maken en moest ik vandaag nog met zo’n kostuum rondlopen
zouden ze mij waarschijnlijk aanzien voor de burgemeester van Lierde zo
schoon dat ik er mee stond.
Maar het was moeder die de afwerking deed en keek of mijn haar goed gekamd
was en of ik de choco van rond mijne mond geveegd had voor ik daar voor het
altaar moest verschijnen.
De plechtige communie gebeurde dan weer in een lang wit kleed en als ik in
de spiegel keek leek het wel of ik echt Heilig aan het worden was.
Zwarte schoenen en een wit kleed met een groot kruis op mijnen buik was het
enige dat zichtbaar was onder mijne kop schoon gekamd haar.
Moeder veegde nog iets van mijn kaak door wat speeksel op haar zakdoek te
doen en ritste nog even met haar zachte handen langs mijn haar.
Ze zag dat het goed was en met haar zachte stem gaf ze me nog wat
raadgevingen om de zalving van mijn plechtige communie goed te laten
verlopen.
Het was ook in de meimaand dat we af en toe een meikever te pakken kregen en
hoewel moeke liever had dat ik hem weer liet vliegen mocht ik hem van bompa
toch houden tot hij…euh…tot hij niet meer vloog.
Ja, we staken hem in een “stekkendooske” en af en toe bonden we een draadje
aan zijne poot om hem in volle vrijheid boven de stoel te laten vliegen.
Omdat we nogal zware stoelen hadden die niet echt berekend waren op het
vlieggedrag van de meikever hing het beestje vroeg of laat levenloos te
bengelen aan het draadje en dan kwam moeder met trieste blik zeggen van
;”ziet ge wel, nu is de meikever dood”!
Ze had gelijk, het beest was gestorven voor mijn plezier ppfff.
Ja, de meimaand roept heel wat herinneringen op!
Och, ja…de meimaand brengt ons ook moederdag hoewel ik haar elke dag in mijn
herinneringen heb.
Moeder ziet jammer genoeg geen kanaries meer kweken en ook de bloesems van
de Japanse kerselaar vallen als deken op haar graf.
Meikevers leven nog alleen in mijn herinneringen zoals moeder ook in
herinnering blijft.
En ik…ik pluk straks het mooiste boeket paardebloemen, madeliefjes en
boterbloemen om de zwarte grafsteen te kleuren.
In stilte zal ik voor haar graf staan zoals we voor de kapelletjes stonden
en ik zal bidden alsof het voor een Heilige is want zo heb ik moeder gekend.
Ja, ik zal stil bidden, denken, bezinnen en mij herinneren hoe moederdag
vroeger was.
Maar hoe jammer is het niet te beseffen welke waarde een moeder heeft de dag
dat ze er niet meer is.
Ja, de meimaand is vooral moederdag en al de rest zijn herinneringen.
Groetjes chauffeurke
Terug naar 'Lierde onder
de pen'
Terug naar
homepage Lierde Online
|