Lierde onder de pen

Ieder stapt op zijn manier door het leven en dat in gezelschap van vrienden of familie.
Soms zijn er zelfs perioden waar men meer vrienden dan familie lijkt te hebben omdat men door omstandigheden uit elkaar groeit.
Maar zelfs bij het verhuizen blijven sommige beelden hangen en komen ze op bepaalde tijdstippen terug door ons hoofd spoken of spelen.
Schoolvrienden heb ik nooit gehad omdat ik waarschijnlijk niet lang genoeg naar school ben geweest en de tijd dat ik er was zullen de ouders van de andere leerlingen hun kroost wel verwittigd hebben dat ze met geen dommeriken mochten spelen.
En toch had ik vrienden!
Ja, mijn ouders gingen regelmatig op bezoek bij hun vrienden en zo leerde ik ook de kinderen des huizes kennen en werden we door het lot verbonden.
Het was vriendschap in al zijn vormen waar een kind nog kattenkwaad kon uithalen zonder door de dierenbescherming op de vingers getikt te worden en waar we elkaar nog konden pesten zonder dat er klacht werd ingediend.
Ja, ’t waren andere tijden waar ons speelterrein ver van de computer lag en waar we op avontuur trokken tussen de velden van Lierde en omstreken.
Hoe vaak heb ik de woorden niet herhaald toen mijn ouders vroegen waar ik naartoe ging van “ik ga bij Tuur en Simonne”.
Elk kind zal wel opzoek gaan naar wat meer vrijheid in zijn leven en ook ik zocht die vrijheid op die vaak bij anderen lag.
Met de fiets reed ik van Deftinge naar Sint-Martens-Lierde op zoek naar de vrienden zonder te weten wat de dag zou brengen.
Het was nog de tijd dat we via de achterdeur naar binnen gingen en ik mij meestal met dezelfde woorden aankondigde, “is Alain thuis”?
Vaak worden de herinneringen levendig gehouden door eenvoudige dingen en gewone zaken.
Zo stond er bij Tuur en Simonne een houten huisje in de tuin waar Charles De Clercq woonde.
Een man die ooit koewachter en mijnwerker was geweest maar die vooral de gave had om de dingen des levens te vertellen waarbij iedereen aan zijn lippen hing.
Het was iemand die nog de zware en zwarte tijden had meegemaakt en die verhalen uit vervlogen tijden bracht waar we als jonge snotters maar alleen kennis konden mee maken door te luisteren hoe Charles het had meegemaakt terwijl zijn mijnwerkerslamp gedoofd op de schouw stond.
Maar als jonge gast hebt ge niet altijd de tijd om bij het verleden van anderen stil te staan en vaak zwaaide ik even naar de persoon achter het raam om mij dan via de achterdeur toegang te verschaffen zonder bellen of zonder kloppen.
Gedurende jaren was er hetzelfde ritueel tot op die dag dat ne mens verhuist en plots andere oorden gaat opzoeken.
De afstand werd groter zonder dat we erbij stilstonden en jaar na jaar groeit de mens uit elkaar terwijl hij goed beseft dat de vriendschap er nog altijd is.
We werden ouder en al wijzer worden doet ne mens soms domme dingen en volgt ieder zijn eigen weg.
Tot op die dag dat de wegen elkaar weer kruisen en dat ge de vrienden uit uw jeugdjaren terug tegen het lijf loopt.
Het is soms verschieten hoe een mens kan veranderen en vaak komt het onwennig over als ge u na zoveel jaren niet meer hebt gezien.
Maar nadat ik Brussel achter mij had gelaten kwamen we elkaar wel terug wat vaker tegen.
Marleen had de gave van haar grootvader geërfd en zo kwamen we elkaar wel af en toe tegen via haar gedichten en teksten en Alain kwam ik zoals vroeger af en toe tegen op plaatsen waar je hem niet verwacht.
We hadden al verschillende keren gezegd dat we terug eens bij elkaar zouden moeten komen maar ge weet hoe dat gaat, vroeger was er de spontaniteit van onaangekondigd de deur open te steken en met een grote “bonjour” binnen te vallen en u zelfs mee aan tafel te zetten.
Door de jaren verdwijnen sommige gewoontes en zo heb ik nu gewacht tot ik uitgenodigd werd, misschien wel uit schrik om de eerste stap te zetten.
Verleden week was het dan zover en het voelde raar aan om daar plots aan de voordeur te staan waar ik vroeger nooit naar binnen ging.
De deur draaide open en daar stond Simonne te glunderen in volle glorie zoals ik ze altijd had gekend.
Haar typische stem en accent maar vooral de vrouw die steeds ontspannen is als er iemand over de vloer komt.
En eens binnen stond ik terug in de herinneringen van vroeger!
De trap die naar de kamer van Alain en Marleen ging en waar we in onze kinderjaren de wildste plannen beraamden.
Het moet ongeveer 30 jaar zijn dat ik nog bij Simonne en Tuur was geweest en toen ik de huiskamer betrad en Tuur zag zitten met een paar kilootjes meer waren de vervlogen jaren direct overbrugd.
Bij sommige ontmoetingen duurt het even tot men na zoveel jaren terug de woorden vindt maar hier was het alsof ik nooit was weggeweest.
Gesprekken met gewone woorden en gewone mensen die de vriendschap van vroeger en nu wisten te behouden.
Het was alsof de tijd was blijven stilstaan, een glas champagne, een paar toastjes waar de hond ging mee lopen, de stolp met de Madonna op de kast en vooral de verhalen van vroeger om daarna te verhuizen naar de eetkamer waar een koffietafel klaarstond.
Buiten een taartenschotel van 65 jaar oud was er niets veranderd!
Het proberen van zich zaken te herinneren door zo ver mogelijk terug te keren in de tijd.
De replieken van Alain en het inspelen op gewone woorden en de dagelijkse dingen van het leven kregen terug hun waarde.
Vooral de humor was nooit weggeweest en na al die jaren wisten we nog precies hoe we op elkaar mochten en konden inspelen.
Elk had zijn eigen verhaal, van Simonne die vertelde over de vliegenvanger waarvan geen enkele afbeelding in de kamasutra stond tot Alain die moest vernemen dat zijnen hamster door liefde om het leven was gekomen.
Over koffietassen waar de oren van afvielen tot onze reizen naar Frankrijk waar we nu door al die jaren niet meer wisten wie met wie was op reis geweest en waar we ons niet meer konden herinneren welke bergen we hadden beklommen.
Gewoon opzoek gaan naar vroeger en terug ontdekken hoe mooi het toen was.
Een korte avond waar we zoveel van vroeger terug naar bovenhaalden dat ik de gelukkigste mens was waar ik door humor soms mijn emotie moest verbergen.
In feite hebben we teveel meegemaakt om op één avond te vertellen en de dagen beschrijven die we vroeger hebben gekend zou waarschijnlijk de aanzet zijn tot een boek met honderden pagina’s.
Simonne, Tuur, Marleen, Patrick, Alain en Conny ik hoop maar dat iedereen sinds verleden week een abonnement op de beiaard heeft genomen en dat ge deze woorden zult lezen want het is via deze weg dat ik ieder van u wil danken voor deze mooie avond.
Ik wil jullie vooral danken voor de kleur dat jullie aan mijn kinderjaren hebben gegeven en dat jullie steeds mijn herinneringen aangewakkerd hebben.
Het is een deel dank zij jullie dat ik nog dagelijks mijn inspiratie vindt als ik terug wil blikken op het verleden.
30 jaar aarzelde ik om terug de drempel te overschrijden maar met jullie aanmoedigingen is het mij toch gelukt.
Ik hoop alvast dat het geen 30 jaar zal duren eer we terug de hoofden bij elkaar steken en terug te gaan in het verleden.
Ik hoop alvast een taartenschotel te vinden waar we kunnen rond zitten zoals in het verleden, onder het waakzame oog van de Madonna onder de stolp die waakt over onze vriendschap.
Alain zal mij wel een servies verkopen waar we na wat puzzel en plakwerk terug kunnen kijken naar de eenvoud van een vriendschap die nooit verloren gaat.
Dank lieve vrienden voor de prachtige tijd die jullie in mijn leven brachten.

Groeten chauffeurke