Lierde onder de pen

Als ne mens de gazetten openslaat stelt hij zich vaak de vraag in welk land of welke wereld we wel leven.
Spectaculaire voorpagina’s met zwartgeblokte titels voorspellen meestal niet veel goed en als het kan wordt er hier en daar nog een bloederige kleurenfoto aan toegevoegd.
Vaak is het een afwisseling van gebeurtenissen waar we eerst zeer verwonderd over doen.
De regering die valt, een moord of verkrachting, natuurrampen of mijn bank die bijna failliet is, het is dagelijkse kost geworden waar de verwondering na enige tijd als gewoon gaat lezen.
Het is vooral de manier waarop we lezen en in hoeverre we betrokken partij zijn die de verwondering bepaald.
Toen ze in mijn jonge jaren de handtas van een oud vrouwtje stalen werd er moord en brand geroepen en zou gans het dorp erover gesproken hebben.
Dan zwijg ik nog over de tijd dat de champetter aan uw deur kwam en dat de buren dachten dat er iets ergs gebeurd was omdat de champetter meestal geen dagelijkse gast was die over de vloer kwam.
Het zijn vervlogen tijden waar een misdrijf in zijn kleinste vorm nog een misdrijf was.
Vandaag kan men er ’s avonds rond de tafel nog eens over spreken als moeder de vrouw van hare sacoche beroofd is maar neemt men zelfs vaak de moeite niet meer om nog aangifte te doen.
Zonder dat we zelf een politie-examen hebben afgelegd of tot inspecteur zijn benoemd weten we vaak zeer snel wie de diefstal pleegde en hoe oud de dader of daders waren.
Ja, moeilijk is het niet als ze zich zelfs niet meer schamen en in volle dag handelen zonder zich te verbergen.
Ja, waarom zou men zich schamen of verbergen als men na een paar uur terug als vrije vogel kan uitvliegen naar de volgende prooi.
Zo evolueren we in een wereld waar alles na een zucht van verwondering gewoon gaat lijken.
Dat men ’s avonds na het werk de deur al geopend vind en dat ze de helft van de inboedel naar andere oorden hebben verhuisd is gewoon het sein om naar de politie te bellen om een proces verbaal af te leveren zodat de verzekering haar werk kan doen en u na een paar dagen kan melden dat ge de kleine lettertjes moest lezen.
Nee nee, we liggen soms minder wakker van die dag waar er ingebroken is dan de dag waar madam met haar valiezen en de helft van het huishouden vertrokken is terwijl ze hier dan over verdeling spreken.
Blijkbaar hebben we tijdens de evolutie van ons leven leren relativeren en moeten we maar aanvaarden wat ons wordt voorgeschoteld.
Via het modernisme krijgen we beelden in onze huiskamer alsof we zelf ter plaatse zijn.
Niemand vergeet nog de beelden van de aanslag op de WTC torens met het enige verschil dat het de eerste dag een drama was en dat de huiskamer met ongeloof werd gevuld en dat we nu tien jaar later meer spreken over het spectaculaire.
Elk jaar opnieuw krijgen we beelden uit Afrika doorgestuurd en met de nieuwe technieken in de filmwereld lijkt alles zo dichtbij dat de hongersnood wel aan onze tafel lijkt te zitten.
Week na week krijgen we de uitgemergelde beelden op ons bord tot de mens zijn 5 of 10 Euro geeft.
Niet uit schuldgevoel maar vaak uit gewoonte of om iets later met de buurman of collega het gestorte bedrag te kunnen vergelijken en zo te laten blijken dat we toch iets gedaan hebben voor de mens die al jaren onderdrukt en bestuurd wordt door vetgemeste regeringleiders.
Een paar maand later krijgen we dan tussen ons leesvoer dat de voedselhulp werd onderschept en dat het oorlogvoerende leger alles heeft gestolen.
Overmand door een golf van ongeloof schreeuwen we dan onze colére uit omdat onze 5 Euro in handen van rebellen is gevallen en dat we ze bij nader inzien beter in een bekertje van een dakloze van bij ons hadden gestopt.
Maar wij Belgen zijn een raar volkje dat zich in soms pietluttige situaties kan laten ophitsen en anderzijds weer passief aan de zijlijn kan staan kijken.
Soms emotioneel, dan weer koel en kil.
Zolang we ons bier en frieten maar hebben is alles oké.
Het lijkt wel of wij Belgen verbonden zijn met ons bord waar we na de baksteen in onze maag ook nog willen opgenomen worden in de statistieken die over onze voedseluitspattingen spreken.
Ja, en dan hebben we het nog niet over de luxe gehad die we ons willen veroorloven in crisistijd.
Sommigen spreken het spaarboekje aan en anderen dan weer een lening om met hetzelfde behang te kunnen pronken.
Tot op de dag dat men de krant openslaat en op de plaats waar eerst de crisis in Griekenland vermeld stond nu de crisis in onze eigen bankwereld in grote letters staat.
Dexia duikelt van zijn voetstuk en honderden spaarders verslikten zich in hun ontbijt.
Nog maar juist bekomen van de stoten die ze hadden meegemaakt met Lernout en Hauspie en nadat ze van bij KBC naar Dexia waren overgestapt stond er terug in grote letters dat de gewone spaarder zich niet moest ongerust maken.
Als er nu iets is dat de Belgen ongerust maakt dan is het wel een titel zoals “gewone spaarder hoeft niets te vrezen”.
Ja, alles gaat goed, zolang ze maar van de Belg zijn centen, zijn eten en zijn vrouw blijven.
Och…ook die ongerustheid worden we wel gewoon en zal wel zijn plaats innemen in het dagelijkse leven van de gewone mens.
Morgen spreken we er al niet meer over en zolang we werk hebben mogen we nog van geluk spreken dat we een tekort kunnen aanvullen.
Ja, en morgen is een andere dag waar we misschien op een andere manier onze plan zullen moeten leren trekken, maar ook dat worden we wel gewoon door de eerste dagen wat te klagen en te zuchten.
Ik zou zeggen laat ons een sigaretje opsteken maar ook daar moet men mee opletten.
Ja, ook de sigaret wordt stilletjes verbannen en om dit te compenseren laten ze de volwassenen nu toe om cannabis te paffen als het maar voor eigen gebruik is.
Volgens mij heeft dit ook te maken met de crisis en daar waar men door de gewone sigaret bruine longen krijgt vertelt men over de cannabis dat men het leven er een beetje roze gaat door zien.
Och…’t is een andere manier van leven en wie weet wat het morgen zal zijn.
Het best is van niet alles te geloven wat in de gazetten staat en doet men dat toch dan past het lichaam zich wel aan, al was het maar door te denken dat morgen alles beter gaat!

Groeten chauffeurke