Lierde onder de pen

Toen ik ’s morgens met de fiets door het mistgordijn moest rijden en er op de veldwegen een tapijt van maisvlokken lag wist ik dat de herfst echt aangebroken was.
De dagen waren wel zonniger dan de zomerdagen maar toch waren we van seizoen veranderd.
De boeren rooiden de aardappelen en de velden werden kaalgeschoren.
Prachtig hoe de bomen gingen verkleuren en het landschap plots een andere dimensie kreeg.
Ja, de dagen beginnen te korten en zoals elk jaar zullen we het wel over het weer hebben waar we kunnen zeggen dat de zomer niet echt een zomer was en waar de herfst toch nog mooie dagen heeft.
Maar we mogen niet klagen want al maanden kunnen we het zonder verwarming stellen en in crisistijd is het best van de thermostaat op nul te laten staan.
Omdat de herfst zonnig is begonnen twijfelden de vrouwen om de zomerkleding al voor de winterkleding te wisselen en misschien was het wel beter om nog eens naar de winkel te trekken voor iets nieuws want nu er een tussenseizoen is moet men ook de kleerkast wat aanpassen.
In elk geval is de herfst begonnen en trekken we met zijn allen via de oktoberfeesten naar de novemberdagen.
Elk seizoen heeft zijn charmes en al vlug zal de kwakkelzomer vergeten zijn.
De herfst van vandaag is niet meer de herfst van vroeger en straks toveren we met al ons modernisme een leuke herfstavond bij kaarslicht waar de theelichtjes op de kast staan te fonkelen terwijl ons lievelingsfeuilleton op de beeldbuis komt.
Door de jaren lijkt alles wel veel moderner te worden maar voor de rest blijven de seizoenen wat ze zijn.
De lente, de zomer , de herfst en de winter en ieder van ons zal zijn verhaal wel hebben over hoe het vroeger was.
De lente waar de krokkussen veel te vroeg bloeiden en de zomer die te extreem was via de herfst die veel weg had van zomerse sferen tot de winter waar ieder volgens eigen bibberen zijn beoordeling bracht.
Vroeger had ik ook zo iets dat de zomer en de winter aan bepaalde normen moest voldoen maar met een jaartje ouder te worden kan het mij allemaal niet veel meer schelen en ben ik al blij dat ik de verschillende seizoen nog kan afwerken op mijn manier.
Och…het mag al eens regenen in de zomer en als de zon schijnt in de winter zal ik ook geen vies gezicht meer trekken.
Ik laat de seizoenen over ons Lierde trekken met het gedacht dat ik er waarschijnlijk weinig aan kan veranderen.
Nee nee, de mens past zich wel aan, en ik weet ook dat ons lichaam wel reageert op grote veranderingen maar dat we ons toch zullen moeten aanpassen.
Opgelet ik heb het hier dan wel over de seizoenen en over het weer, want wat de verandering van de Ronde van Vlaanderen betreft, dat blijft nog zwaar op mijn maag liggen en daar is het laatste woord nog niet over gezegd of geschreven.
De herfst zal straks de muur van Geraardsbergen bedekken met kastanjes en beukennootjes maar ze moeten ginder in Oudenaarde niet denken dat we de lente zullen inzetten zonder aan de Ronde te denken.
We hebben een ganse winter de tijd om onze plannen uit te werken en geloof me vrij dat ze ginder op de Paterberg of de Kwaremont nog van ons zullen horen.
Nee nee, elk seizoen heeft zijn tradities en deze moeten wel in ere gehouden worden en zo zal Geraardsbergen ook wel achter zijn traditie blijven staan die ze gedurende 40 jaar heeft groot gemaakt.
De stad van het oudste Manneken-Pis, van de mattentaarten en zeker van de muur waar elke ronderenner de kilometers begon af te tellen in de finale zal de seizoenen wel laten passeren en werken tot ze terug een echte Ronde van Vlaanderen krijgen.
Ondertussen ben ik al meermaals in de huid van één van mijn favorieten gekropen en zelf wat kilometers gemaald in onze mooie streken.
Een streek waar elk seizoen een ander parcours lijkt te toveren en waar het lichaam zwoegt en zweet in onze contreien.
Maar de tijd vliegt al snel genoeg en laat ons eerst nog wat genieten van de herfst voor we de winter binnen stappen.
In de keuken worden andere gerechten klaargemaakt volgens het seizoen en ook daar passen we ons aan.
De sla wordt vervangen door de kolen en nu de kinderen weer wat gegroeid zijn komen ook de spruiten op tafel.
En ik…ik geniet van de mens die door de verschillende seizoenen stapt, elk op zijn manier en zijn ritme.
Soms gewoon van achter het gordijn, kijkend naar de ochtendzon.
Kijkend naar morgen zonder echt te weten of we nog de zon of de mist zullen zien.
Gewoon leven van dag tot dag omdat een seizoen voor sommigen al te ver vooruit kijkend is en we niet weten wat ons morgen te wachten staat.
Maar vooral hopen dat we de volgden sneeuwvlokken nog mogen meemaken, zelfs al houden we er niet van.

Groetjes chauffeurke