Lierde onder de pen


BERLUSCONI KAN NOG VEEL LEREN VAN WOUTER


Op 25 september was de herfst al een paar dagen aan de gang en na een kwakkelzomer bleek Geraardsbergen plots in vuur en vlam te staan.
Na Brussel-Halle-Vilvoorde hadden ze nu ook Geraardsbergen en Oudenaarde gesplitst.
Ja, het nieuws deed al een week de ronde dat de echte Ronde niet meer over de unieke muur van Geraardsbergen en de bosberg naar de meet in Meerbeke zou rijden en daar waren ze in de thuishaven van Manneken-Pis niet mee opgezet.
Ne mens zou voor minder van zijn botermelk zijn en zijn mattentaarten laten liggen.
Het geroezemoes en de colère dat een zeker Wouterke van woestijnvis hun had bestolen nam dag na dag toe en niet alleen in de straat lieten de mensen zich horen maar ook via de virtuele wereld waar ze via facebook en andere virtuele sites een venster op de realiteit kregen.
Maar achter het scherm ging het er nog rustig aan toe en niemand kon de impact inschatten van hoeveel volk er nu de Ronde zou missen.
Na een beetje heen en weer gepraat werd er dan toch beslist om een rouwstoet te organiseren op zondag 25 september en ik kon niet anders dan mij ook eens te laten horen.
Och…ik wist zelfs niet hoeveel volk er zou komen naar die symbolische begrafenis en omdat de stad Geraardsbergen toch geen rouwbrieven had laten drukken besloot ik dan maar een paar slogans te schrijven op houten borden die we met een vijftal man naar de top van de muur zouden dragen dien steeds symbool stond voor de Ronde van Vlaanderen.
Maar naarmate ik mijn slogans uit mijn mouw schudde en mijn borden aan het verven was kwam er meer en meer respons van de gewone mens die achter de ronde stond.
Zo zou de rouwstoet op zondag 25 september om 11 uur van staart gaan op de markt van Geraardsbergen en toen ik er aankwam kon ik mijn ogen bijna niet geloven.
Ja, de gewone mens tot de grootste wielerfanaat leek daar aanwezig te zijn om in de rouwstoet mee te lopen en plots leek Geraardsbergen op een herfstdag wel in vuur en vlam te staan.
Volgens de organisatoren waren er ongeveer 800 aanwezigen, volgens de Rijkswacht 750, volgens Woestijnvis na bemiddeling van wouter waren er nog 80 en eerlijk gezegd had ik ook mijn mannetjes rond het parcours staan die mij bevestigden dat er meer dan 1000 man de rouwstoet volgden.
Ja, en dan heb ik het nog niet over al deze die slecht te been waren en die van op het terras of vanachter hun raam hun medeleven betuigden.
Het Manneken-Pis plaste tranen met tuiten, de marbol spoot zijn gal en de mattentaarten moesten de wrange smaak van een oneerlijke beslissing doen vergeten.
Toen ik vernam dat één man een beslissing kon nemen die van de Ronde van Vlaanderen een commerciële gebeurtenis kon maken in het medialandschap dacht ik direct aan het Italië van Berlusconi.
Eén man die het monopoly heeft om de Nieuwstraat en de Meir op het speelbord te vervangen door de Paterberg en de oude kwaremont.
Een speelbord waar men plots na het vakje start drie maal langs dezelfde berg moest passeren en dat zonder dat “Wouterke” langs de gevangenis moest.
Het monopolyspel was hertekend en de nieuwe doos was veel groter om alle Euro’s in op te kunnen bergen.
In Geraardsbergen woog het zwaar door en ik was zelfs ontroerd de massa te zien toestromen om mee te stappen in de rouwstoet.
De markt kleurde zwart en men kon er op de koppen lopen al was het de Ronde van Vlaanderen zelf.
Een echte doodskist werd op kop van de stoet gedragen en niemand zou het in zijn hoofd gehaald hebben om plots op de vesten te demarreren.
Als een echt peloton trok men naar boven om eer te bewijzen aan wat ooit Vlaanderens mooiste was.
Met een fanfare die het ritme gaf en de politieke sjerpen die allemaal achter hetzelfde ideaal stonden kon men niet anders dan eensgezind zijn.
Medeleven van jong tot oud en gekwetst tot diep in het hart van elke sportfanaat of gewone burger die zoveel van de Ronde hield.
Stap na stap trok de stoet over de kasseien die zoveel geschiedenis schreven.
Van de markt over de vesten om dan via de muur voor ’t hemelryk te trekken en dan via de kapelmuur naar de kapel van Onze Lieve Vrouw van den oudenberg waar de doodskist werd geplaatst.
’t Is triest om zeggen maar ’t was lang geleden dat ik nog zo een mooie begrafenis heb gezien en ik denk dat ik in de toekomst maar een meer naar de kapel zal trekken al was het maar om op een mirakel te hopen.
In lange rijen schoven ze aan om het rouwregister te tekenen en de inkt vloeide als tranen van emotie.
En ik…ik begon mij af te vragen hoe de dood nu was ingetreden.
Was het een ongeluk of was de Ronde gestorven door ouderdom?
Nee, ’t was geen accident daarom droeg Geraardsbergen de veiligheid rond de Ronde te hoog in het vaandel.
Door ouderdom kon het ook niet zijn want met de vernieuwing van de muur in 2004 waren we weer goed om jaren sportplezier te brengen.
Ja, ik kon niet anders denken dan dat onze Ronde van Vlaanderen vermoord was.
Vermoord door een paar personen die geen verschil zagen tussen zweet of bloedgeld.
Berlusconi zou er staan mee lachen en wie weet stonden ze ook in Oudenaarde te lachen toen de stoet in Geraardsbergen ten top trok.
En ik…ik wijk een beetje af van mijn gewone schrijven!
Niets ludiek te lezen tussen mijn tranen die gemeend zijn.
Tranen waarvoor woorden tekort schieten en waar het nog lang zal duren eer men van Geraardsbergen tot Meerbeke zal verstaan wat nu echt de bedoeling is.
Maar de muur zal er steeds zijn met de bosberg.
De Ronde van Vlaanderen was de koning van alle wielerklassieker en ik kan niet anders dan luidkeels te roepen “De Ronde is dood, leve de Ronde”.
En dat dit het einde van het verhaal is daar twijfel ik aan, we zullen ze in leven houden al was het maar met zoveel mooie herinneringen.
We zouden kunnen toezien naar iets wat ons niet toebehoort, maar we kunnen ook vechten voor wat we gedurende 40 jaar groot hebben gemaakt!

Groetjes chauffeurke


Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online