Lierde onder de pen

Regelmatig staan in de beiaard bij de familieberichten de geboortes aangekondigd en ook in de laatste editie was dit niet anders.
Ongeveer in het midden van de krant vind je de nieuwgeboren prinsesjes en prinsen in de armen van hun fiere ouders of grootouders.
Ja, elke ouder is de koning te rijk als er een nieuw leven in de familie komt en zoals in onze beiaard kunnen ze fier poseren met de kleine spruit om hun geluk voor gans zuid-oost Vlaanderen bekend te maken.
Maar toen ik onlangs in de krantenwinkel stond zag ik op alle voorpagina’s in ’t groot getiteld dat er een nieuwe prinses geboren was.
Amai mijne frak, een mens kon er niet naast kijken.
Mathilde was terug bevallen en dus was er een nieuw prinsesje geboren.
Jawadde, de geboorten van zuid-oost Vlaanderen bevonden zich opeens op de achtergrond en de geboorte van prinses Eléonore was wereldnieuws geworden.
Papa Filip was trots op zijn kleine spruit en daar waar hij de vorige keer vertelde dat het een meisje was, was het nu een “feetje”.
Potverdekke ik zat zo na te denken en dan ga ik al vlug vergelijken.
Bij ons in de familie zijn er nooit echt prinsen of prinsessen geboren.
Nee, de enige prinsessen die we hadden groeiden op houten staken en bleven groen achter hun oren tot in de kookpot.
De enige prins die thuis ooit te zien was, was een plaat van Bobby Prins en daar stopte onze adellijke ader.
Voor de rest was elke geboorte doodgewoon, en was een pasgeborene een doodgewoon klein kind waarvan de houten of ijzeren wieg ergens in de slaap of leefkamer stond te wiegen.
Maar nu ik er aan denk hadden we toch een prinses in huis.
Ja, mijn grootmoeder noemde ook Eléonore en ook zij was een echte prinses.
Potverdekke, misschien moet ik straks het paleis nog aanklagen wegens plagiaat.
Ja, ik werd verzorgd door een prinses die mijn luiers verving en die mijn “teutjespap” met plastieken lepeltje in mijn mondje stak.
Het was een prinses waar ik op haar schouder kon "bleiten" dat de stukken eraf vlogen.
Mijnen bompa was niet alleen koning van ’t kot maar ook nog eens keizer op de vinkenzetting.
Mijn eerste ritje ging over het grote domein van Deftinge waar ik later ook mijn eerste stapjes ging zetten.
Och…het koningshuis staat vaak op de voorpagina maar in ons landelijke Lierde leven meer prinsen en prinsessen dan al deze in Laken samen.
Nee, mijn ouders en grootouders kregen geen dotatie om hun prinsjes groot te brengen en een kindermeisje was hier al helemaal niet aanwezig.
Soms stel ik mij de vraag of er wel verschillen zijn tussen ons en het koningshuis?
In de serres van Laken zullen waarschijnlijk nooit zo’n mooie grote tomaten groeien als in de serre van mijnen bompa die met plastiekzakken en plastieken buizen was in elkaar geknutseld.
En als mijn grootmoeder met bruine zeep gekuist had riep ze vaak dat onze oude vloer blonk als in een paleis.
En daar waar er tegen de muur foto’s hangen van Paola en Albert hingen bij ons de foto’s van Eléonore en Gaston.
Af en toe zie ik onze koning op een foto staan in legerkostuum en ook zo hadden we er één thuis waar bompa met legerkostuum in sepia kleuren een toonbeeld was van de krijsgevangene.
Zoals in het koningshuis was er ook bij ons een protocol.
Vroeger werden bij een koninklijke geboorte honderd kanonschoten afgevuurd terwijl er dat bij ons maar twee waren uit een tweeloop om een fazant of konijn op tafel te brengen.

Het was de oudste in graad die eerst in bad mocht en het was ook hij die het laatste woord had en zoals de opvoeding van prinsen of prinsessen moesten ook wij met twee woorden spreken en ons bord leegeten.
Daar waar in het paleis het kindermeisje beleefd op de kleine vingertjes moet tikken van de toekomstige landbeheerders, kregen wij een paar lappen op onze kop om ons op het rechte pad te houden en geen landlopers te worden.
Toen ik mijn bord niet leegat verhuisde het naar de keldertrap onder de spinnenwebben tot de volgende etenstijd, daar waar in het paleis het bord in een koelkast of een schone marmeren keldertrap komt te staan.
Nee, volgens mij zijn er niet echt verschillen buiten dat er wat meer luxe aanwezig is in Laken en iets minder in Lierde.
Ja, daar hebben ouders en grootouders ook hun bijdrage geleverd want als ik mij niet vergis moesten ze niet alleen mijn papflessen betalen maar ook nog een beetje van de belastingen afgeven voor een dotatie voor de ouders van prinsen en prinsessen in Laken.
Ja, ’t waren schone tijden toen ik na de wereldtentoonstelling uit de bloemkool kwam gekropen en mijn Prinses Eléonore luidkeels riep dat er een kleine prins was geboren toen ze in mijn ogen keek.
Een jaar later was het terug van “leve de koning, vive le roi” en daar stond mijn wieg in de schaduw van deze van Prins Filip die wou “konink word”.
Och…of het nu prinsessen of prinsen van Laken zijn elke ouder is de koning te rijk met de geboorte van hun kleine snotters.
Persoonlijk heb ik van het koningshuis nooit felicitaties gehad met mijn geboorte hoewel ik vandaag begrijp dat ze niet bij elke geboorte van een kieken een kaartje kunnen sturen.
Ik wil alvast niet achterblijven, en wil via deze weg het ouderpaar feliciteren met de geboorte van Eléonore die ik een gezond en onbezorgd leven wens.
Euh…allé, ’t is nu te hopen dat ze ginder in Laken een abonnement op “de beiaard” hebben hoewel ik er wel ééntje in hun brievenbus kan gaan steken hé.

Groetjes chauffeurke