Lierde onder de pen

Als ik zo een paar dagen thuis ben hangen mijn activiteiten vaak af van het weerbericht.
Met de zon op de voor of achtergrond zet ik mij al eens in het fietszadel om op avontuur te trekken door de Vlaamse Ardennen maar met slecht weer zit ik vaak in een boek te bladeren, tv te kijken of kijk ik tegen het scherm van de computer aan.
En soms…soms kijk ik door het raam waar regendruppels naar beneden glijden en in de verte mijn herinneringen liggen.
Waar is de tijd dat we als kleine snotters buiten moesten spelen omdat er elke vrijdag grote kuis werd gehouden en dat de living en de salon achter gesloten deuren bleven omdat we meestal toch maar in de keuken leefden.
Onder een stralende zon in een tijd waar er nog geen sprake was van opwarming van de aarde trokken we de wijde wereld in die meestal niet verder lag dan een paar honderd meter van huis.
Hoe kleiner we waren hoe groter de fantasie in een dorp dat plots uitvergroot werd tot ongekend continent.
Onze kat speelde voor tijger en de hond mocht de weerwolf zijn in een flora waar we ons een weg baanden door een oerwoud van netels.
Aan de molenbeek in Deftinge werden passages uit de witte van Ernest Claes nagespeeld en toen we met de fiets gingen rijden kropen we in het vel van onze sportidolen.
Met kleine fietsjes spurten we als Merckx, Verbeek, Poulidor of zoals ons lokaal idool Ferdi Van Den Haute over een in krijt getrokken meet en was het niet de eerste die door zijn handen los te laten om de overwinning te vieren zoals Hoogerland in de prikkeldraad belande.
We waren ridders met houten zwaarden die gehuld in een harnas van karton en het deksel van onze vuilbak als schild ten strijde trokken.
Met takken en stokken bouwden we kampen en kastelen zonder bouwvergunning en moesten alle bezoekers die de grens over wilden het wachtwoord kennen dat ik ondertussen ook al ben vergeten.
Maar soms deden we niets en lagen we zoals koewachters languit in een weide of de graskant.
We keken naar de zeldzame vliegtuigen die overvlogen en probeerden figuren te ontdekken in de wolkenformaties.
We koterden met een strootje in andermans oor om hem de stuipen op het lijf te jagen of we sabbelden op het steeltje van een margrietje of een boterbloem en spraken als echte mannen over onze eerste puberliefde waar we al aan onze tweede kus toe waren.
Maar met slecht weer ging het er vaak anders aan toe.
De salon en de living bleven afgesloten en we namen plaats in de veranda of de garage waar we met kleine autootjes speelden.
Met de legoblokken bouwden we ons droomhuis en de fantasie was vaak zo groot dat we zonder enige lening een paar verdiepen konden bijvoegen.
Maar er waren ook van die dagen dat ge als kleine snotter alleen thuis zat terwijl de druppels als tranen van verveling over de ruit liepen.
De kinderen werden dan stil gehouden met een gewoon blad papier waar we onze tekenkunsten mochten op botvieren of met een kleurboek waar we sneeuwwitje als roodkapje kleurden om de sprookjesgeschiedenis een beetje te vervalsen.
En als de verveling te groot werd en we oma op de zenuwen begonnen te werken kregen we een paar taken toegewezen om ons wat bezig te houden.
Ik mocht in de keuken helpen en de gehaktballetjes rollen voor de volle-vent, waar oma er mij om de vier minuten op attent moest maken dat ik ze allemaal niet moest opeten voor we aan tafel zaten.
Bij het confituur maken schepte oma het roze schuim van de aardbeienconfituur op een klein bordje en mocht ik met een lepeltje als eerste proeven.
Bij het pannenkoeken bakken mocht ik maar juist bij het gasvuur komen als bompa in de nabijheid was en achter mij kwam staan om zijn grote handen rond mijn handen en de steelpan te houden om met een opwaartse beweging de pannenkoek in de pan te laten draaien.
Heel af en toe mocht ik met bompa mee naar de schrijnwerkerij en speelde dan in het witte zagemeel of kreeg een paar planken om een zwaard te maken of een vogelnestkastje waar de vogels schrik van kregen door de moderne architectuur.
Ja, het zijn vervlogen tijden waar ik nu op regenachtige dagen door de druppels op de ruit naar mooie herinneringen kijk.
De druppels lopen als tranen over de wangen van mijn weerspiegeling op de ruit en de grijze strepen toveren een haardos die er mij niet jonger op maakt.
De eenvoud van vroeger staat in fel contrast met het computerscherm van vandaag en zelfs de kleurboeken verschijnen virtueel.
Ver van mijn jeugd ben ik aan het ouder worden, dag na dag, een stap verder van mijn kleurboeken en mijn jeugdige fantasie.
Soms nog dromend, maar vooral ontdekkend dat mijn kinderen later nooit op dezelfde manier door een beregend raam zullen kijken.
Hopelijk dat ze later hun leven een beetje kunnen kleuren met de herinneringen van hun leven.

Groetjes chauffeurke