Lierde onder de pen

Toen de examens van mijne kleine achter de rug waren volgde er een periode van stilte.
Veel geleerden zitten er niet ten huize chauffeurke en door de jaren hebben we enige ervaring opgedaan bij het verwerken van buizen, tekorten en herexamens.
Vragen over hoe het was geweest lag soms gevoelig aan beide kanten, de leerling die met zekerheid wist dat hij onzeker was tijdens het examen en de ouders die jaar na jaar hoopten op beterschap.
Na mijn universitaire studies in de kleuterschool van Gemeldorp is mijn moeder de drie eerste jaren van het lager onderwijs naar de prijsuitdeling geweest en daarna heeft ze het ook laten afweten.
Ik kan mij vandaag best in de plaats zetten dat het als ouder wreed ambetant moet geweest zijn om u zoon daar als laatste zijn naam horen af te roepen terwijl de anderen al lang met de prijzen zijn gaan lopen.
Ja, toen waren er nog prijzen en zo kregen de drie eersten op het podium een boekenpakket dat meestal bestond uit een paar woordenboeken.
Voor iemand die buiten de avonturen van Suske en Wiske en de wetenschappelijke uitvindingen van professor Gobelijn en Barabas geen boek voor ogen nam was ik al blij dat ik daar niet in de prijzen viel.
Na een paar jaar was ik het al goed gewoon om op de laatste plaats te staan en hoewel gans de zaal met meelijdende blik naar mij keek als ik vooraan achter mijn rapport moest stappen waren ze volgens mij zeer blij dat hun zoon of dochter daar niet met de rode lantaarn moest staan pronken.
Eens thuis werden de vragen natuurlijk afgevuurd.
Moeder die met zachte stem vroeg hoe het was geweest en die aan mijn blik en opgehaalde schouders al wist hoe laat het was en met trieste stem smeekte om het volgende jaar beter mijn best te doen.
Mijne pa was dan zodanig met verstomming geslagen dat hij alleen zijn hand en zijn voeten kon laten spreken en ik voor een paar dagen kamerarrest en zwijgplicht had.
Het waren vaak deze in de familie die zelf nooit gestudeerd hadden die mij daar de les kwamen spellen van hoe het moest en waarschijnlijk ben ik daardoor zodanig in de war geraakt dat het jaar na jaar slechter ging.
Maar bon, ik was waarschijnlijk één van de enigen die zijn examenuitslag al voor de examenperiode kende en nooit moest liegen over de uitslag.
Toen ik tijdens de examenperiode aan mijne kleine vroeg hoe het geweest was na elk examen haalde hij soms als familietrek de schouders op met de woorden “goed…denk ik”.
Het waren vooral de woorden “denk ik” die niets met zekerheid konden voorspellen.
Om elkaar niet meer ongerust te maken dan nodig zwegen we dan maar tot de dag van de proclamatie.
Rond 16u30 zou hij de uitslag weten en ik had expres twee vingernagels laten groeien om nagelbijtend te kunnen wachten tot die periode.
Maar om 16u30 kwam het afgesproken telefoontje er niet en ook niet om 17u en toen ik rond 18u mijn twee volledige nagels en een stuk vel had naar binnen gespeeld besloot ik maar zelf te bellen.
-Hallo…
-Ja pa.
-Awel manneken, zijt ge niks vergeten.
-Watte pa?
-Awel van mij te bellen als ge de punten van uw rapport wist!
-Ja, maar ik heb een beetje gewacht want ik wou u niet doen verschieten.
-Zeg dikken, ik zit hier op van de zenuwen en gaat ge nu eindelijk ne keer zeggen hoeveel buizen ge hebt!
-Euh…dit jaar moet ik geen herexamens doen pa.
-Oei… , ja ik had dat ook dat als ik zes buizen had niet meer mocht meedoen aan de herexamens.
-Nee nee, ik moet geen herexamens doen want ik ben voor alles geslaagd hé.
-Wablieft…??
-Ja, straf hé.
-Oei e oei, maar manneken wat gaan ze daar in de familie van zeggen, ge zijt de eerste die in de laatste drie generaties aan de tak van onze familiestamboom een jaar zonder herexamens heeft.
Als ne mens zo jaar na jaar uitleg moet geven over zijn eigen resultaten vroeger en deze van zijn kinderen nu verwachten ze dat de resultaten steeds in gelijke lijn lopen.
Hoe moet een mens nu gaan uitleggen dat de resultaten plots goed zijn.
Meestal maken ze dan allusie dat er afgekeken is of dat de resultaten met een oortje werden doorgegeven of dat ze zelfs doping hebben genomen om tot een beter resultaat te komen.
’s Avonds hebben we nog enige tijd zitten napraten en heb ik zijn rapport een paar keer van onder tot boven bestudeerd en vooral gekeken of de naam wel klopte.
Ja, zelfs voor wiskunde en turnen was hij geslaagd!
Niks abnormaals te vinden en dus kon ik niet anders dan de eerste geleerde ten huize chauffeurke te feliciteren.
-Zeg pa, zouden we mijn rapport niet inkaderen en aan de muur hangen?
-Wablieft…ge zijt gij zot zekerst, stel u voor dat er hier iemand op bezoek komt en het contrast ziet van mijn studies en uw uitspattingen.
-Jamaar dat mag toch gezien worden hé pa?
-Euh…mijnen bompa dat was ne wijze mens en den dienen zei altijd dat ge twee soorten mensen hebt, deze die met hun handen kunnen werken en die ze werkmensen noemen en dan die anderen die ze intellectuelen noemen.
-En in welke categorie zitten wij pa?
-Euh…ik werk aan de staat en daar werken ze niet teveel met hun handen en zijn het ook allemaal geen intellectuelen en dus is dat buiten categorie denk ik.
Ondertussen is de stres wel van onze schouders gevallen en kunnen we alvast genieten van een vakantie waar we hopelijk niet teveel moeten studeren over hoe of waar we gaan liggen onder de ozonlaag.

Groetjes chauffeurke