Lierde
onder de pen
De laatste jaren vliegt de tijd zo snel dat ik dit jaar
zelfs vergeten was van mijn vakantie te boeken.
Op de almanak zag ik plots het einde van de maand juni en als ne mens in
juli nog ergens wil gaan liggen bruinen dan was het hoog tijd om een
vakantiebestemming te zoeken.
’t Is crisis en ne mens denkt dan dat er plaats genoeg zal zijn om zijn moe
gewerkt lijf neer te vleien op witte stranden of groene alpenweiden maar
blijkbaar is de crisis niet voelbaar voor de jaarlijkse vakantieganger.
Via het internet was ik de halve wereldbol van Europa afgereisd op zoek naar
wat rust en nergens was er nog plaats.
Onze jaarlijkse stek in de Franse Alpen was uitverkocht en dus konden we
niet anders dan verder te zoeken.
Natuurlijk zijn er altijd plaatsen waar ne mens niet naartoe wilt en dus had
ik Libië, de Gazastrook en Molenbeek al van de vakantiebestemmingen
geschrapt.
Och…er bleven nog genoeg plaatsen en dus zijn we virtueel beginnen reizen en
ge kunt niet geloven hoe vermoeiend dat het was.
Van Normandië naar de Loirestreek en van Italië naar Oostenrijk om daarna
ons oog te laten vallen op het zwarte woud.
Zo hebben we lang zitten twijfelen tussen Oostenrijk en het zwarte woud en
hadden we zelfs onze cursus Duits al terug bovengehaald.
Ja, ik was zelfs al begonnen met een paar lessen jodelen te volgen om ons
ginder direct in te burgeren.
Maar telkens ik de reserveringsdata invulde kreeg ik te lezen dat er in die
periode geen plaatsen meer beschikbaar waren.
Zelfs tot in de kleinste dorpen zoals het “Gemeldorp” of het “Sesjans” in
Tirol was volgeboekt.
Potverdekke zeg, ik had te lang gewacht en ik zou nog wreed uit mijn pijp
moeten komen om ergens een slaapplaats te vinden.
In mijn jonge jaren zou ik nog wel een paar nachten onder de blote hemel
hebben gekampeerd maar eens ne mens op minder dan tien jaar van zijn
pensioen is moet hij geen avontuurlijke stoten meer uithalen hé.
Na enige tijd zoekt ne mens niet meer naar waar hij op vakantie wil maar
maakt hij een selectie uit wat hem aangeboden wordt.
Bij de cruises stelde ik mij de vraag of het wel verantwoord was dat ik voor
1999 Euro per persoon twee weken over de balustrade zou hangen wegens
zeeziekte en de vliegvakanties kon ik sowieso al vergeten omdat mijn lief
vliegangst heeft.
Ja, we waren verplicht van een vakantie te boeken waar we beiden met onze
voeten op de grond bleven.
Een ganse week hebben we zitten zoeken en hoe langer we zochten hoe dichter
we terug bij huis waren.
Via de last minutes en de promoties zaten we daar plots in Nederland en het
is zeer eigenaardig maar hoe dichter bij huis hoe gieriger een mens wordt.
Ja, waarom niet naar Nederland?
Tussen de goudgele Goudakaas en het Delfts blauw voelden we een zachte bries
van de windmolens en keken we al uit naar de rust van sloten en meren.
Plots zag ik de herinneringen uit mijn jeugdperiode opduiken en dacht aan de
Elfstedentocht waar ik zo had afgezien.
200 km natuurschoon bij min 16° dat ik nu onder zomerse temperaturen kon
beleven.
Maar het is vaak wennen als men ons kleine Deftinge verlaat en dus hebben we
niet voor een hotel gekozen maar voor een verblijf op een boerderij.
Een grote Friese boerderij met echte koeien en paarden en waar we zoals in
ons kleine Deftinge ’s morgens worden wakker gekraaid door een Nederlandse
haan.
Het enige probleem zal waarschijnlijk de taal zijn want het Fries trekt niet
echt op het Vlaams, laat staan het Nederlands.
Maar geen probleem we nemen een paar Mattentaarten mee voor de gastvrouw en
een paar Belgische trappisten voor de gastheer en binnen de kortste keren
spreken we daar dezelfde taal.
Hopelijk vinden we er de rust en kan ik later verslag uitbrengen van onze
avonturen met de zeehonden in de Waddenzee of over de culinaire kunsten waar
we hopelijk niet de broodjes uit de muur moeten halen.
Groetjes chauffeurke
Terug naar 'Lierde onder
de pen'
Terug naar
homepage Lierde Online
|