Lierde onder de pen

Zoals elk jaar was het ook nu weer kermis Deftinge.
Niet te vergelijken met de Sinksenfoor of de Brusselse foor maar op maat van een klein dorp ergens in Vlaanderen.
In de jaren stillekes betekende kermis dat de koteletten en de trippen vervangen werden door biefstuk of volle-vent en dat er thuis al eens een taart werd gebakken voor de familie die op bezoek kwam.
De huiskamer rook naar koffie en taart maar ook naar de verschillende parfums die moeder, grootmoeder en tantes achter hun oren wreven.
Ja, met kermis Deftinge trokken we ons zondags kostuum aan omdat het nu eenmaal bij de ceremonie van het kermisgebeuren paste.
In de schaduw van de kerktoren tapten ze al een paar pinten meer en stonden ze in de namiddag rijen dik om naar de koers te kijken om na elke passage terug het café binnen te spurten om de volgende tournee te bestellen.
In een klein dorp is er ook niet veel plaats om kindermolens te zetten en in Deftinge is dat niet anders.
Twee of drie kramen en meer moet dat niet zijn om een kinderhart gelukkig te maken met wat eenvoud.
De zaterdag komt het er vooral op aan van u niet van kraam te vergissen want dan staan er ook nog twee of drie marktkramers met hun kraam en voor dezelfde prijs keert uwe kleine daar met een groene kool of een gebakken kieken naar huis.
Het is vooral de dorpsmens die er de dorpsmens ontmoet.
Cafés waar de asbakken nog overlopen en waar er in een wasem blauwe rook moet geroepen worden om elkaar te verstaan.
De dagelijkse verhalen waar de boeren komen klagen over het droge weer en dan afwisselen met een bloederig verhaal over een koe die moest kalven met een keizersnede.
De gepensioneerde die er staat te klagen over zijn klein pensioen tegenover de lokale politieker die dan weer verwijst naar de laatste verkiezingen.
Iedereen staat er met zijn verhaal tegenover de luisteraar die het vijf minuten later al lang vergeten is.
Het is vooral het samenzijn en het contact van mens tot mens dat van belang is.
Met goed gevulde pinten met witte kraag stappen ze de avond tegemoet en met een welgemeende santé klinken de glazen tegen elkaar.
’t Is kermis voor iets en gulzig wordt het glas aan de lippen gezet omdat ook die doodgewone pint bij een kermis hoort.
Och…natuurlijk wonen er in die kleine dorpen nog heel wat katholieken die niets anders mogen drinken dan trappist of abdijbier maar dat neemt niets van het kermisgebeuren weg.
Wat ik zo mooi vindt aan een klein dorp is de eenvoud waarmee de mens kermis viert.
Neem nu de kaartavond waar de mannen met vier aan tafel zitten en waar ze gespannen en geconcentreerd spelen voor een hesp of een fles wijn.
Ook de stuivers van het bakschieten worden opgeblonken om even later door de lucht te vliegen en met luide knal op de houten bak terecht te komen.
Ernstig, alsof het weldra een olympische discipline wordt.
Maar sommigen doen helemaal niets van sport en houden het bij het tooghangen.
Speciaal getraind voor de kermis houden ze het nog langer vol dan anders en stapelen de pinten zich op.
Op de achtergrond speelt muziek die in het niets verdwijnt bij al het geroezemoes en het is maar als de fanfare passeert dat de mens nog eens naar buiten stapt om even verse lucht te happen.
De vrouwen klappen over hun nieuwe gordijnen of over het nieuwste recept van Piet Huysentruyt en de kleine snotters worden kalm gehouden met een limonade en een pak chips.
En soms als de plaats het toelaat schuiven ze de tafels wat dichter bij elkaar om de benen even te strekken op de dansvloer.
De boer danst er met de vrouw van de beenhouwer en meneer doktoor met één van zijn patiënten.
Sommige dorpelingen dansen zelfs met iemand van ’t stad omdat de eenvoud van een dorpse kermis iedereen toebehoort.
Ja, in Deftinge viert men nog kermis zonder teveel attracties of tierlantijntjes.
Gewoon om een menselijke traditie in ere te houden.
En ’s anderdaags als de asbakken nog staan na te stinken en er hier en daar een bierlucht hangt trekt men zijn oogleden open,langzaam, tot de rook en de kater om ons hoofd zijn verdwenen.
Steunend op zijn riek kijkt de boer zijn koe in de ogen en weet dat het volgend jaar terug kermis is.
Een kermis op maat van een klein dorp waar iedereen zich thuis voelt in de eenvoud van het feestvieren.

Groetjes chauffeurke