Lierde onder de pen

Toen ik verleden week naar de kamer van mijne jongste zoon ging, hing er een bordje op de deur met “verboden te storen”.
Potverdekke, ik dacht dat hij zijn lief had binnengesmokkeld en dat hij daar bezig was met…euh…tv te kijken of dat ze samen bezig waren te I-podden of te I-padden zoals ze dat nu in het jeugdjargon uitspreken.
Na twee dagen ben ik mij toch beginnen ongerust maken en heb ik toch maar eens op de deur geklopt.
Awel ge gaat het niet geloven maar hij lag daar moederziel alleen op bed!
In feite was het de geschiedenis die zich herhaalde en lag hij volgens zijn les Aardrijkskunde in het zuidelijke deel van de kamer te studeren.
Ja, het was terug examenperiode.
Zoals elk jaar was het leren, blokken en studeren en moet ik elk jaar terugdenken aan mijn periode waar ik een hekel had aan de school.
Jaren hebben ze mijn oren van mijne kop gezaagd dat ik niet kon rekenen of tellen en het eerste wat ik gedaan heb toen ik de school heb verlaten is mij een rekenmachine gekocht die mij tot nu al goed bijgestaan heeft.
In de les Aardrijkskunde lag ik met mijn hoofd in mijn handen en steunend met mijn ellebogen op de lessenaar te kijken naar de wereldkaarten waar de juf met een lange stok de verschillende landen aanduidde zoals Iran, Irak, Afghanistan, Libanon en nog vele anderen waar ik nooit op vakantie zou gaan.
In de geschiedenisles ging het vaak over de grote oorlogen en over deze die geschiedenis geschreven hadden.
Over Napoleon en over Hitler, terwijl mijn grootvaders echt gevochten hadden in de loopgraven en zelfs niet voorkwamen in de geschiedenisboeken.
Geschiedenis ging blijkbaar over naam maken en niet over afzien.
Ja en dan waren er nog de taallessen, wat zich in mijnen tijd beperkte tot Nederlands en Frans.
De Franse les was een verplicht vak en het leek er toen al op dat het nodig was om een tweede taal te leren zodat de andere taalgemeenschap u zou kunnen verstaan in ons landje.
Veel heeft mijn taalkennis niet bijgedragen aan de communautaire conflicten.
Hoewel mijn taalkennis beter is dan deze van sommige ministers blijven de taalgrenzen getrokken als scherpe messen.
Nee, veel goeds kan ik niet schrijven over een zwarte periode in mijn leven waar de goede leerlingen beloond werden en de slechte bedreigd werden.
De examenperiode was ook de eerste stap naar de grote vakantie en daar lag ik veel meer van wakker dan van een slecht resultaat op mijn schoolrapport.
Ten huize chauffeurke werd er niet zoveel gereisd en als we al eens op reis gingen had het soms nog te maken met de les Godsdienst waar ik ook een heilige schrik had van mijn punten te ontdekken.
Lourdes zat zeker in het aanbod maar veel voornamer was de tijd dat ik vrij was.
In die tijd was het zelfs niet van zelfsprekend om vrienden te hebben want als slechte leerling stond je soms op de zwarte lijst.
Achter mijne rug hoorde ik wel eens fluisteren van “ met den dienen moet ge niet spelen want ’t is nen dommerik”.
Ja, ’t was den tijd waar ne mens bijna een diploma nodig had om vrienden te maken.
Maar geen probleem, er waren dommeriken genoeg waar ik terecht kon en sommige intellectuelen waren zelfs zo slim om hun dom te houden om met ons mee te mogen spelen.
In de vakantieperiode kwamen al onze talenten naar boven en stond iedereen op gelijke voet .
Iedereen voelde zich een beetje architect bij het bouwen van een kamp en zelfs de slimste van de bende had geen schrik om wat handenarbeid te verrichten.
Om de beurt speelde iedereen wel eens de generaal of de gewone soldaat in een oorlog waar taal of Godsdienst op de achtergrond verdween.
Meestal vochten we om te spelen en ging het niet om het innemen van andermans vrijheid maar meer om een stuk snoep of sigaret waar we in het geniep moesten aan trekken wilden we thuis geen echte oorlog ontketenen.
Meer dan wat schrammen en een blauw oog kwamen er niet aan te pas, zelfs niet bij het opvoeren van “Vlaanderen de leeuw” waar zelfs Franstaligen aan onze zijde vochten.
Wij gooiden nog echt met modder terwijl het nu spreekwoordelijk gebeurd en het soms erger is.
Maar de tijden zijn veranderd en mijne zoon bekijkt mij soms met grote ogen van verbazing als ik de herinneringen van vroeger naar boven haal.
Het studeren, de vakantie en zelfs het dagelijkse leven heeft een metamorfose ondergaan.
Niets is nog te vergelijken!
Ze hebben nu zelfs de keuze om zelf te kiezen en vaak wordt de les Nederlands of Frans vervangen door Engels, Duits of Spaans.
Spelen wordt dan gamen ,spielen of olé olé en zo verstaan we onze eigen kinderen niet meer.
Straks moeten we nog terug naar ’t school om onze eigen kinderen te verstaan of ze te kunnen volgen.
Maar ik laat hem doen, ik heb hem veel succes gewenst voor zijn examenperiode en heb de deur van zijn kamer achter mij gesloten en het bordje met “verboden te storen” schoon recht gehangen.
Nu is het afwachten op de resultaten.
Misschien valt alles mee en misschien ook niet.
Och…ik ben zeker geen voorbeeld geweest en heb het recht niet om mijn eigen kind te bedreigen als de resultaten slecht zouden zijn.
Wat ik dan wel zou doen…?
Wel als hij met een slecht rapport naar huis komt dan leen ik gewoon het bordje dat op zijn deur hangt en hang het op mijn kamerdeur.
“verboden te storen”.

Groetjes chauffeurke