Lierde onder de pen

Toen ik onlangs werd uitgenodigd om in Geraardsbergen een elektrische fiets te gaan proberen moest ik opnieuw vaststellen dat het modernisme niet stilstond.
Mijnen bompa die nog de fietsen met karbuurlicht en houten velgen heeft gekend zou nu zeker zijn ogen uit zijne kop hebben gekeken.
Voor het wereldkampioenschap voor “gazettepees” in Lierde had ik mij nu ook wel een modernere versie van koersfiets aangeschaft dan deze die al 30 jaar met een vleugje roest in de garage hing maar elektrisch klonk toch nog anders.
Ja, ik had al wel gehoord dat het bestond maar ne mens stelt zich in zijn fantasie de zaken totaal anders voor.
Zo was ik dus met een verlengsnoer van vier kilometer naar Geraardsbergen afgezakt om dienen “elektrieken velo” te proberen.
Voor het toeristisch kantoor en in de schaduw van de “marbol” stond ik daar oog in oog met het elektrisch modernisme.
Op het eerste zicht niet zoveel verschillend van een gewone fiets, een fietskader, een stuur, een zadel, twee pedalen en een fietsbel die u weerhoud te roepen telkens men iemand moet inhalen.
Wat ik niet zag was het stopcontact waar ik dacht mijn verlengsnoer te moeten op aansluiten om “elektriek” te krijgen.
Tijdens mijn inspectie was schepen Guido de Padt daar komen naast mij staan en was hij vooral verbaasd van mijnen koerstenue.
-Awel chauffeurke, ge zijt gij nogal uitgerust.
-Ja ik moet zeggen dat ik goed geslapen heb.
-Nee nee, ik bedoel uwe outfit, gaat ge daarmee die fietsen uitproberen?
-Euh…ja ik heb mijn voorzorgen genomen hé, mijn houten “kloefen” (klompen) en een koersbroek in gevulkaniseerd rubber.
-Is dat in Lierde misschien mode van zo op een fiets te kruipen?
-Nee, maar omdat het hier elektrische fietsen zijn zou ik niet graag ne snok krijgen moest er een beetje verlies op zitten en dus heb ik materiaal aangetrokken die geen goede geleiders zijn.
-Zeg manneken, die fietsen staan niet onder hoogspanning, ze worden gevoed door een accu en niet door 220 volt hé.
-Oei, allé dan heb ik mijne verlengkabel ook niet nodig?
Ja, soms is de pedaalslag van dorp naar stad een groot verschil en leert ge als klein boerke uit Deftinge enorm veel bij als ze u een beetje uitleg geven.
Zo zijn ze mij van de toeristische dienst ook een beetje uitleg komen geven van hoe zo’n fiets nu juist werkt en in feite is er geen verschil met een gewone fiets behalve dat ge op een “knopke” moet duwen om de batterij aan te zetten en dat er aan uw stuur een “knopke” staat om de krachtindeling te regelen.
-Euh…guido, waar moeten we onze rugnummers gaan afhalen?
-Rugnummers…?? Zeg manneke, we gaan er hier gene koers van maken.
-Oei, en ik zat juist in vorm.
-Nee nee, we gaan gewoon in groep eens rondrijden.
-Ha, en wie is er kopman?
-Wanneer… met de verkiezingen?
-Nee, nu in het peloton hé.
’t Was vooral de bedoeling om die fietsen uit te proberen en om alle deelnemers eens het verschil te laten voelen tussen een gewone en een elektrische fiets.
Zo geschiede het dan ook en hoewel ik daar de eerste twee minuten wat moest gewoon worden aan de combinatie van versnellingen en het aanpassen van de krachtindeling was het de meesten al vlug duidelijk dat er een groot verschil was tussen een gewone en een elektrische fiets.
Daar waar we met een gewone fiets kracht moeten zetten om de pedalen rond te krijgen ging dat hier gelijk een fluitje van een cent.
Ja en waar kan je nu beter een fiets uitproberen dan in Geraardsbergen hé!
De markt, de vesten en de muur liggen er binnen pedaalbereik en ik was vooral wreed curieus of ik met zo een elektrisch spel makkelijker zou boven geraken en ze mij ginder boven minder zouden moeten reanimeren.
Op het vlakke gedeelte van de markt hoefde ik alvast geen inspanning te leveren en leek het wel of er iemand achteraan zat te duwen.
Maar ik wou echt gaan voor het grote werk en dus besloot ik het stuk naast de kerk dat al heel wat steiler was eens te proberen.
Ik schakelde en paste de energietoevoer wat aan en het leek wel of ik al drie jaar aan de EPO zat.
Ongelooflijk dat ik zonder moeite naar boven reed en dat zelfs nadat ik juist ervoor twee hormonen vrije trappisten had gedronken.
Aangekomen op de vesten sprak iedereen met veel lof over de elektrische fietsen en het zou zeker een bijkomende troef voor Geraardsbergen zijn waar nu ook de mindergeoefende fietser het laatste stuk van de ronde van Vlaanderen zou kunnen rijden.
Maar de ronde is natuurlijk ook de muur en sommigen hadden hun bedenkingen of het met zo een “elektrieken spel” wel zou lukken.
Ik moest het weten en dus begon ik aan de beklimming van de vesten richting muur.
Nog makkelijker dan het stuk naast de kerk dat weliswaar steiler was maar minder lang, kwam ik zonder zweetdruppels boven de vesten aan.
Ik kon mijn eigen krachten indelen door aan de energieverdeler te draaien en zo draaide ik zonder nadenken de muur op in het wiel van twee wielertoeristen die ik iets later zelfs voorbijreed.
-Allé hé mannen ge zijt bekan boven!
Toen ze mij daar op ne gewone velo zagen voorbij pedaleren zijn ze bleekjes uitgeslagen en zouden ze boven waarschijnlijk ook gereanimeerd moeten worden.
Op het steilste stuk van de muur stond ik wel op het makkelijkste verzet en met maximum aan energie onder mijn gat moest ik wel op de trappers gaan staan maar lukte het alvast veel beter dan al die andere keren dat ik hier met mijn eigen stalen ros naar boven hakkelde om juist voor de kapel van mijne velo te stuiken en er te liggen op een waterbed van eigen zweet.
Zou het dan toch waar zijn dat Cancellara hier ook met een “elektrisch moteurke” naar boven reed.
Toen de twee wielertoeristen ook boven sukkelden was ik op de “porte bagage” gaan zitten zodat ze de batterij niet konden zien.
-Awel mannen, ’t is gene kak hé!
-Hoe doet gij dat om op ne gewone velo zo de muur op te rijden.
-Euh awel…veel trainen, veel mattentaarten eten en geen seks vooraleer ge koerst, allé saluu en tot in den draai hé.
Ik peins dat die mannen daar nog de helft van dat wijwatervat van de kapel uitgedronken hebben voor ze terug in het zadel zijn gestapt.
Om terug te keren naar de toeristische dienst om de fiets terug binnen te leveren wou ik het mij gemakkelijk maken en dus was ik de zonnebloemstraat naar beneden gereden.
Potverdekke zeg, ik was toch wel dienen energieverdeler vergeten terug te draaien en met het maximum aan energie stoof ik daar de zonnebloem naar beneden.
Voorbij de GB konden mijn benen bijna mijn pedalen niet meer volgen en ’t is maar juist voor het rond punt dat er mij daar ne motard van de “police” van Geraardsbergen komt voorbijgevlogen en mij teken doet dat ik aan de kant moest.
Ik stond met mijn voorwiel al tussen de bloemen van de rotonde terwijl mijn remmen aan het roken waren.
-Awel manneken, wat heeft dat allemaal te betekenen?
-Euh…awel ik ben die elektrische fietsen eens aan het testen meneer de police.
-Gij noemt dat testen…ik reed u hier daarnet voorbij en op mijne kilometer teller stond er 76 km.
-Oei dan zal mijn haar zeker wreed overhoop liggen?
-Ge kunt zien dat ge op uw gemak terugrijd of straks hebt ge nog een proces aan uw koersbroek.
-Euh…zeker meneer de police.
Ik heb hem maar eerst laten vertrekken en mijn batterij afgezet om hem niet terug voorbij te steken.
In elk geval kan ik niet anders dan zeggen dat de fietsen een prachtige aanwinst zijn voor Geraardsbergen en dat ze elke fietser zullen kunnen bekoren.
Met een autonomie van rond de 70km kan men zeker genieten van Geraardsbergen en omstreken en zullen ze in Deftinge ook hun ogen uitkijken als ze de tractoren hier voorbijsteken.
Ja, ik weet wat mij te doen staat, als ze hier in Lierde ooit nog eens een wk organiseren ga ik zeker een fiets in Geraaardsbergen huren.

Groetjes chauffeurke