Lierde onder de pen

Dit jaar dacht ik echt niets over Moederdag te schrijven omdat moeder voorgoed verdwenen was.
Meer dan veertig jaar leefden we naast elkaar, aan haar borst, op haar schoot aan haar hand.
Onder haar vleugels gaf ze mij de warmte dat een kuiken nodig had om in ’s werelds grootste kiekenkot rond te lopen en gidste ze mij over de verraderlijke wegen van het leven.
Soms nabij en anders verbonden met de telefoondraad (die nog bestond) waar we onze bijna dagelijkse gesprekken voerden.
Steeds beginnend met dezelfde woorden van “hoe is’t jongen?”
Ik heb lang gedacht dat moeders geprogrammeerd waren met vragen maar verstond gewoon niet dat een moeder de vraag stelt uit ongerustheid.
In feite hoefde ik niet te antwoorden want moeder las in mijn ogen en hoorde aan mijn stem of de humor gemeend of gespeeld was.
Moeder kende mij van binnen en van buiten alsof ze mij zelf had gemaakt en deels was dat ook zo.
Maar moeder was zeer emotioneel en vaak liet ze maar alleen de lachende tranen zien terwijl de tranen van verdriet snikten in haar eenzaamheid.
Hoe vaak vroeg moeder niet van mijn best te doen in ’t school, niet zozeer om op het podium te staan bij de examenuitslag maar eerder om de ruzies thuis te vermijden.
En telkens ik haar rok of haar hand losliet fluisterde ze zachtjes dat ik voorzichtig moest zijn, waarop ik met een “ik weet het wel ma” het hazenpad koos.
Moeder hield van de kleine eenvoudige dingen en meer dan een takje meiklokjes de 1ste mei en een boeket met Moederdag moest dat niet zijn.
Met een brede glimlach en het boeket achter mijne rug als verrassing wachtte ik ze op onderaan de trap.
Vaak een boeket waar ze niet kon overkijken zodat de bloemen in mijn plaats konden zeggen hoeveel ik van haar hield.
’t Was telkens een traantje wegpinken en juist die tranen deden mij een krop in de keel krijgen waarop we zwijgzaam onze dag verder zetten en wisten dat we er altijd voor elkaar zouden zijn.
Nooit vroeg moeder iets en in haar geloof dat God haar gezin zou beschermen vulde ze vaak haar tijd met een gebed.
Voor haar moeder, haar man, haar zuster en zeker voor mij telkens ik met een paar ezelsoren van ’t school terugkwam.
In feite maakte moeder geen onderscheid en was haar gebed om lang en gelukkig in goede gezondheid te leven voor gans de familie bestemd.
Jammer dat moeder nooit aan zichzelf dacht en zo vergat ze toch wel voor zichzelf te bidden zekerst.
Moeder werd ziek en toen ben ik pas echt begonnen met bidden en daarna beginnen vloeken omdat niets hielp.
Niemand kon moeder nog helpen en met de ergste pijnen verliet ze het leven .
De laatste wens van moeder was om gecremeerd te worden maar omdat er in het trouwboekje stond dat ze zou gehoorzamen werd ze dus maar begraven.
Sindsdien trok ik telkens met Moederdag naar het kerkhof en tekende het zout van mijn tranen witte kringen op de zwarte graniet.
Minuten lang stonden we dan te praten, vooral een eenmansgesprek, waar ik in de plaats van moeder moest antwoorden.
De zon kon haar glimlach zijn en tekende mijn schaduw op de steen zodat we toch eventjes terug verbonden waren.
10 Jaar lang schikte ik mijn bloemen op dezelfde manier voor Moederdag, denkend aan vroeger om haar glimlach terug te zien en in mijn achterhoofd haar stem te horen van “ ge moest dat niet gedaan hebben jongen”.
Maar dit jaar was Moederdag totaal anders!
Toen moeder gestorven was trok ik telkens naar het kerkhof, zelfs zonder dat er een speciale feestdag voor nodig was.
Wandelend tussen de zoveel andere moeders die er voor en na haar zijn komen te liggen.
Moeder lag er niet alleen, nee ze had een wereld van stilte als compagnie.
Maar onlangs was het dan zover, de gemeente had bordjes geplaatst om de graven na 10 jaar weg te halen en toen moeder er 7 dagen na de vermelde datum nog lag kreeg ik terug een beetje hoop.
Tevergeefs stond ik met deze Moederdag voor een stuk grond waar niet alleen het leven maar ook de dood verdwenen was.
Geen enkel herkenningspunt meer om de vrouw die mij het leven schonk terug te vinden.
Tot meters ver waren zelfs haar buren verdwenen en lag de zwarte graniet in een hoek gestapeld om voor anderen verwerkt te worden.
Een desolaat stuk grond waar mijn tranen in de stoffige aarde vielen en waar ik af en toe naar boven keek om te zien of ze toch niet ergens aan het firmament zou staan schitteren.
Honderden vragen schoten door mijn hoofd als, zou ze nu de hemelpoort gevonden hebben?
Zou ze nu een engel zijn of zou ze mij zien van ginder boven?
Zoveel vragen waar ik met ingebeelde antwoorden mezelf iets probeerde wijs te maken op Moederdag om de pijn te verzachten.
Daar stond ik nu met mijn boeket op een feestdag die niet meer op mijn almanak staat.
Wat moet ge met bloemen als zelfs de dood verdwenen is.
Moeder zou ze zeker weggeschonken hebben en dus heb ik het boeket maar op een ander graf gelegd.
Verweesd liep ik naar de uitgang met het geluid van de kiezels die de stilte van de dood verstoorden.
Met een blik vol tranen keek ik af en toe achter mij om te beseffen dat “moederke” mij voor altijd had verlaten en dat de Moederdag voorgoed gedaan was.
Zonder bloemen zal ik volgend jaar voor een wereld vol herinneringen staan.
Een wereld zonder leven en zonder dood maar met zicht op de persoon die ooit mijn Moederdag kleurde.

Groetjes chauffeurke