Lierde onder de pen

Hoe vaak lezen we niet de woorden “Made in Japan”.
Op onze met putten bezaaide wegen rijden er honderden wagens met “Made in Japan” , maar ook op de computeronderdelen die het nieuws elektronisch de wereld insturen en zelfs op onze plastieken brooddoos waar we ons dagelijks brood mee inpakken.
Ja, de laatste weken zijn zelfs onze kranten en nieuwszenders “Made in Japan”.
Een tsunami van menselijk leed overspoelde het nieuws en met grote ogen keken we elke dag opnieuw naar die beelden waar we ons bij afvragen hoe zoiets kan.
Rustig vertoevend in ons Belgenlandje waar Albert bibbert met een 2 op de schaal van richter en waar in ons zo rustig Lierde heel af en toe een paar naschokken zijn als het over het rusthuis gaat dat er nog niet staat.
Met een desolaat landschap bedoelen ze bij ons dat de akkers er nog braak bijliggen en dat de dieren nog op stal staan en de enige dampen die we zien ontsnappen zijn deze van de mesthopen die klaarliggen om uitgevoerd te liggen.
Een fel contrast met het desolate landschap dat er nu in Japan is en waar een eens zo welvarende staat plots tot niets kan herleid worden.
Terwijl hier de tractoren “Made in Japan” rustig verder ploegen ebt ook het nieuws stilletjes weg van de voorpagina’s en stellen sommigen zich de vraag of een nucleaire wolk met “made in Japan” ooit boven ons hoofd zou kunnen hangen.
Het is een schok te zien hoe het geluk van velen op een paar minuten tijd door elkaar geschud wordt en hoe het leven gewoon weggespoeld wordt.
Cameraploegen sturen de spectaculairste beelden onze woonkamer binnen waar we op de rand van onze comfortabele zetel ganse huizen zien voorbijdrijven.
In een land waar ze wel wat gewoon zijn op gebied van aardbevingen storten constructies als luciferdoosjes in elkaar en worden wagens opgeslorpt in kolkende stromen.
Met de adrenaline van het ongeloof in onze aderen beseffen we van op afstand dat de realiteit de fictie van vele films overtreft.
Sommigen schenken zich voor één keer iets straffers in als ze horen dat het drinkwater en het voedsel er zelfs bedreigd wordt.
Een week lang werden de roddels bij de coiffeur of bij de bakker vervangen door het nieuws “made in Japan” en had iedereen er de mond van vol hoe erg het was.
Ieder probeerde het op zijn manier te verwoorden en er zijn eigen mening aan toe te voegen zonder dat we het menselijk leed hoefden te voelen.
Na een rustige nacht onder de bedsprei of het dons met “made in Japan” op kwamen de beelden terug voor ogen van zovele lichamen die onherkenbaar onder het puin lagen.
Gebeurtenissen die op afstand gebeuren blijven vooral bij door het extreme en proberen we te vergelijken door er onszelf bij te betrekken.
Stel u voor dat het hier zou gebeuren, stel u voor dat er een tsunami van de Dender onze contreien zou overspoelen.
Zelfs daar zullen het waarschijnlijk maar de slachtoffers van de laatste overstroming zijn die zich het leed voor ogen kunnen brengen, daar waar anderen het al lang vergeten zijn nu de lentezon terug schijnt.
Bij de mens blijft meestal het extreme hangen en als er op kermissen, feesten en eetfestijnen over gepraat wordt moet het al ernstig zijn.
Volgens wetenschappers is Japan ongeveer 4m opgeschoven naar de Verenigde staten en het zullen niet die 4m zijn die reizen goedkoper maakt of het menselijk leed dichter brengt.
Zelfs de aardas zou met deze aardbeving volgens sommigen 25cm uit het lood geslagen zijn en dit zou dan weer invloed hebben op de tijd waarvan verteld wordt dat 2011 met een fractie van een seconde zou ingekort worden.
We staan er niet echt bij stil maar ’t is een fractie van een seconde van ons leven!
Och ja…wat is nu een seconde?
Zolang men in jaren telt is dat natuurlijk niet veel maar eens men ziet dat na een beving van een paar seconden een land kan verwoest worden lijkt mij dat plots heel veel.
Nee nee, we zijn nog niet geconfronteerd geweest met feiten die ons doen beseffen hoe lang of hoe kort een seconde kan zijn in een mensenleven en dan heb ik het vooral over natuurrampen.
Wij zijn in elk geval een geduldig landje dat gewoon is van te wachten.
We wachten geduldig op een regering, we wachten geduldig op de treinen die met vertraging rijden, we wachten geduldig in de file en we wachten geduldig tot de crisis voorbij is.
Ja, we wachten zelfs geduldig op een benefiet voor Japan om te zien hoe gul onze buurman in zijn portemonnee zal tasten.
Och…ik schrijf het allemaal een beetje te verbloemd en misschien met teveel fantasie en ’t is misschien mijn manier om even terug te blikken op iets dat niet zomaar kan en mag vergeten worden zelfs al is het ver van ons bed.
Natuurlijk zal ons landje wel zijn bijdrage leveren en sturen we straks hulp naar Japan.
Misschien sturen we zelfs medisch materiaal of rollend materiaal met “made in Japan” op.
Nee, van wakker liggen hoeven we niet te doen, gewoon af en toe blijven bij stilstaan dat de natuurelementen niet te onderschatten zijn als ze in hun element zijn.
Hopelijk moeten we ons geen zorgen maken want al jaren voorspellen ze het einde van de wereld in 2012 en als ik zo eens op mijnen almanak kijk is dat niet zover af.
Nee nee, ik wil zeker niemand de stuipen op het lijf jagen want ondertussen hebben verschillende boekhouders al berekend dat de “Inca’s” zich een paar jaar hebben misrekend.
Allé, ’t is maar om te zeggen dat ons landje maar een postzegel groot is op onze wereldbol en dat ik juist hoop dat hij er goed opgeplakt is.

Groetjes chauffeurke