Lierde onder de pen

Als ik hier schrijf over “White holiday” dan is het niet dat ik met Johnny White op vakantie ben geweest maar gewoon mijn jaarlijks skiverlof.
Dit jaar was het vooral anders omdat de twee kinderen samen mee waren en als dat op 52 jaar tijd maar drie keer gebeurd is dat toch iets speciaals.
Maar 52 jaar staat ook voor ouder worden en het zou al vlug blijken dat twee gasten van 18 en 28 jaar in groot contrast staan met een 52jarige.
Al bij het vertrek werd er gekeken naar het materiaal en de outfit en wat voor mij wat klassiek mocht zijn moest voor hen dan weer in en hip zijn.
Eens de grens over verlieten we ook radio 1 en 2 en draaiden ze elk om beurt opzoek naar een Franse post met veel tjingel-tjangel waar mijn ruiten danig van daverden en het geluid bijna een negen op de schaal van richter was.
Maar ne mens moet mee met zijn tijd en vooral met zijn eigen kinderen en als je dan al eens samen bent past een mens zich wat aan en zo zaten we binnen de kortste keren te shaken en te swingen onder vragende blikken van deze die naast ons in de file stonden.
Een goeie 950km verder zagen we de besneeuwde bergtoppen waar we ons een ganse week zouden op uitleven in de hoop dat de één of de ander met geen gebroken armen of benen zou naar huis komen.
Maar al meer dan 30jaar zoef ik de hellingen af en nog nooit had ik kans om een lokale verpleegster met troostende en zalvende woorden in de ogen te kijken.
Eens aangekomen stak de oudste zoon vlug een sigaret op waarop wij dan weer van de gezonde berglucht konden genieten.
Voilà de vakantie was begonnen en eens in het appartement kwam het er op aan van zich een beetje te organiseren en afspraken te maken.
Veel moest er in feite niet afgesproken worden want op skivakantie trekken de dagen wreed op elkaar.
Ik zou alvast koken en de jeugd zou dan aan de afwas staan.
We gingen eerst achter onze “skipas” en ik moet zeggen dat er veel minder volk was dan de andere jaren, of zou de crisis er toch voor iets tussen zitten want 755 Euro voor drie personen is toch een serieuze hap uit het budget.
Op de terugweg kwamen we voorbij een kraampje waar velen de welkomstdrank namen en omdat we veronderstelden dat we daar ook welkom waren zijn we dus ook maar gestopt.
Potverdekke zeg, we hadden daar drie pintjes besteld en toen we het flesje aan onze lippen zetten bleek het van dat Hollands pompwater te zijn.
Hoofd, maag en nieren lieten mij weten dat er zo geen stroom naar binnen moest gekapt worden of dat mijn darmen anders wel een revolutie zouden kunnen ontketenen.
Op de terugweg zijn we dan maar een winkel binnengestapt waar we ons een paar flessen witte wijn kochten om ’s avonds bij mijn kookkunsten naar binnen te gieten.
Als ik hier spreek over mijn hoog culinaire verwezenlijkingen dan heb ik het vooral dat we op zekere hoogte logeerden want het eten was gewone vakantiekost die zo weinig mogelijk tijd in beslag nam.
Verse groenten uit blik met een kieken van bij ons en dat alles geserveerd met nummer 16 van nonkel Bens en dan heb ik het niet over mijne nonkel die bij Mercedes werkt maar dienen die de rijstkorrels telt.
Moe van de lange reis en de twee flessen wijn vielen we als drie blokken in slaap op half opgemaakte bedden.
Ne mens zou dan denken dat ge tijdens uw vakantie eens wat langer kunt slapen maar dat was buiten mijnen oudste zoon gerekend die uit gewoonte opstond om 5u45 en dus zaten we daar alle drie met kikkerogen aan de ontbijttafel en een gezicht dat op de fles “Blanc de blanc” leek omdat we nog niet gebruind waren.
De bakker ging maar open om 8u en dus aten we de eerste dag maar een doos Zwan worstjes met choco en de rest van de rijst van de avond ervoor.
Ja, het is geweten dat een mens zijn voeding moet variëren wil ze gezond zijn, en dus hielden we ons daar ook aan.
Het was de eerste dag nog donker toen we al klaarstonden in skiuitrusting en dus waren we goed op tijd op de pistes waar we aankwamen voor al die langslapers en bij de eersten waren om de lift te nemen.
Met een blauwe hemel kon de vakantie zich niet beter presenteren en zo trokken we met drie in de zetellift naar boven om daar aan de eerste piste te beginnen.
Het was alsof we nooit iets anders gedaan hadden en met de warme chocomelk van ’s morgens als enige opwarming stoven we van blauw naar rood en genoten we met volle teugen.
Steeds sneller stoven we naar beneden, sporen latend in het maagdelijk witte landschap.
Ik moet wel zeggen dat na twee uren mijn spieren zodanig waren opgesteven dat het verschil tussen de jeugd en mezelf goed zichtbaar was en daar waar zij opzoek gingen naar de volgende piste ging ik opzoek naar het volgende terras met de wijze woorden dat men zich vooral niet mocht forceren en dat er af en toe eens moest gerust worden.
Iets later zaten we op een leuk terras op 2100m hoogte en met een komma tussen de vier cijfers was dat tevens de prijs voor drie pintjes.
Ja, hier kon men echt met mate drinken!
Vermoeid en nuchter keerden we de eerste dag terug naar het appartement en zo zouden ook de andere dagen zijn.
Maar ge weet hoe dat gaat met drie mannen onder één dak als er geen vrouw in de geburen is.
Ja, het steekt allemaal niet zo nauw en binnen de kortste keren leefden we tussen onopgemaakte bedden, rondslingerende onderbroeken en skikousen waar men zonder verluchting zou denken dat men zopas de lokale specialtiet met “Reblochon” kaas had gemaakt.
Maar we genoten niet alleen van het skiën maar ook van het schaatsen, wandelen en vooral van het samenzijn van vader en zoons en na drie flessen wijn zelfs de Heilige geest die voorbijvloog.
De weergoden zaten alvast mee en van de eerste dag hadden we al een zonneslag op alles wat niet ingepakt was.
Niets dan zon van ’s morgens tot ’s avonds en als het zo verder zou gaan zouden de volgende vakantiegangers niet teveel latten moeten aanbinden want de sneeuw trok zienderogen weg.
Velen staken het weeral op de opwarming van de aarde zonder erover na te denken dat het krokusverlof dit jaar zeer laat viel en er niet veel veranderd was met de andere jaren.
Wij hebben er alvast nog kunnen van genieten en zo zit onze reis er ondertussen weeral op en kan ik terug naar het werk om mij een beetje uit te rusten.

Groetjes chauffeurke