Lierde onder de pen

Volksfeesten zijn er altijd geweest en ook in onze streken weten ze van aanpakken.
Allé, neem nu de krakelingen in Geraardsbergen die ondertussen zelfs uitgeroepen zijn tot unesco’s erfgoed.
Met honderden zakken ze af naar de oudenbergstad om naar de stoet te kijken die het verleden in beeld brengt om daarna naar boven te klimmen tot aan de kapel waar ze de krakelingen naar de massa gooien.
Gelukkig stond ondertussen Manneken-Pis terug op zijne sokkel want Geraardsbergen zonder Manneken-Pis zou een flauw zicht geweest zijn.
Ja, er zijn zo van die zaken die verbonden zijn aan een stad en buiten het Manneken-Pis en de krakelingen, is er ook nog het drinken van de visjes en ’s avonds “Tonneken of walmken brand”.
’t Is vooral de sfeer die door de jaren is opgebouwd waar de massa boven op de berg met de armen in de lucht staat te wachten tot de eerste krakelingen worden gegooid.
Ongelooflijk hoe de menigte opgaat in het gebeuren en hoe sommigen zich uitgedost hebben.
Kruipend op de flanken van de oudenberg zoeken ze hun evenwicht en af en toe is het lachen geblazen als ze daar beginnen te schuiven met hun zondagskostuum.
Duwen, trekken, grabbelen, vangen om toch maar een souvenir van een onvergetelijke dag te hebben.
Sommigen kennen de truckjes en vangen er bij de vleet, daar waar anderen er telkens juist naast grijpen en ’s avonds hun verhaal doen en er zeker van zijn dat de vangst volgend jaar beter zal zijn.
En als men al iets vangt dan is het hopen dat men die ene krakeling vangt die recht geeft op een gouden krakeling.
De mens laat zich meeslepen in de euforie en het feestgedruis waar jong en oud hun leeftijd vergeten en zich soms overgeven aan de nodige risico’s op de steile helling van de oudenberg.
De mens leeft zich zodanig in dat hij zelfs zit mee te slikken als de notabelen de visjes drinken en er hun persoonlijk commentaar aan toevoegen ,dat ze het beter zouden doen of dat ze die levende Sushi niet naar binnen zouden krijgen.
Opgelet, het scheelde niet veel of G.A.I.A had daar een paar jaar geleden een stokje voorgestoken en dan zou het gedaan geweest zijn met de eeuwenoude traditie en kon iedereen daar een rolmops naar binnen spelen in plaats van een levend visje.
Maar allé, ondertussen is het volk terug van einde en verre gekomen en er waren er zelfs uit de Limburg afgezakt om hier naar de krakelingen te grabbelen.
Ne mens vraagt zich soms af wat mensen aantrekt bij zo’n volksfeest, is het de sfeer, de locatie, de leute en het plezier of komen ze gewoon uit nieuwsgierigheid om te zien of het Manneken-Pis terug als oudste burger stond te plassen.
Na de krakelingenworp trekt het volk terug naar het centrum waar ze met de klein snotters naar de kermis kunnen en trekken de ouderen naar de café’s omdat dit nu ook eenmaal bij de tradities hoort.
Pinten staan er op hun zondags bij met schuimende kraag en hier en daar worden de magen gevuld met friet of hamburgers zoals het op een volkstoeloop van toepassing is.
Maar ik heb het daar niet te lang getrokken want ‘s avonds was er nog “Walmken brand” en dat is elk jaar opnieuw de dag waar ik naar uitkijk.
Op verschillende plaatsen worden er dan vuren aangestoken en zo kan ik elk jaar opnieuw den brol verbranden die een gans jaar in mijn garage ligt.
Mijn snoeihout lag schoon gestapeld en met wat kartonnen dozen en oude gazetten schoten binnen de kortste keren de vlammen tegen een gitzwarte hemel.
Het nieuws van de verbrande gazetten steeg ten hemel en ‘t was maar toen ik daar mijn vier versleten zomerbanden op het vuur gooide dat ik verstond waar de naam “Walmken brand” vandaan kwam.
Amai mijn voeten azo pikken in mijn ogen en binnen de kortste keren was de nacht nog donkerder dan dat hij al was.
Gelukkig dat “Walmken brand” maar één keer per jaar is of ik kon daar elke keer mijn façade opnieuw verven.
Maar allé, het volk heeft genoten en meer dan brood en spelen verlangen we niet.
‘t Is ondertussen al terug uitkijken naar het volgende feest waar de muur niet te voet beklommen wordt maar met de fiets in de vorm van de Ronde van Vlaanderen.
Met duizenden zullen ze terug onze contreien bezoeken en zien dat het goed is, telkens opnieuw, jaar na jaar, gewoon omdat de mens het wil en misschien wel nodig heeft.

Groetjes chauffeurke