Lierde onder de pen

Toen ik onlangs het artikel las in de beiaard over trouwen vroeger en nu, die was ik wreed verschoten.
In het artikel kwamen mijn tante Regine en mijne nonkel Jean voor en plots las ik dat ze getrouwd waren in 1960.
Als alle gegevens op mijn identiteitskaart kloppen moet ik dus 1jaar geweest zijn en was dat daar ergens eind de middeleeuwen.
Ja, waar is de tijd hé!
Het artikel deed ook bij mij herinneringen boven komen en het deed ook mij terugblikken op mijnen trouw.
Ik leerde mijn lief kennen op de ijsbaan van Vorst waar ze daar toevallig in mijn armen kwam gegleden en waar ze daar plots bovenop mij lag op de koude ijsvloer, ja een ijsprinses zonder dat ik blauw bloed had.
’t Was den eerste keer dat ik een vrouw van zo dichtbij zag en dus was het liefde op het eerste zicht.
Toen is alles zeer vlug gegaan, zes maand later vierden we onze verloving en nog iets later gingen we trouwen.
’t Was in 1980, ik was 20jaar en in volle ontdekking van het leven.
Omdat mijn toekomstige van Anderlecht was moesten we dus daar naar het gemeentehuis en hingen we daar binnen de kortste keren en na betaling tegen de muur tussen Izmir, Mohamed, Ibrahim en Allahmutouelle om onze trouw aan te kondigen.
Het zou een trouwfeest worden met alles erop en eraan en dus moest er heel wat geregeld worden.
Niet alleen de zaal en de bloemen reserveren maar ook de limousine, de discjockey, de traiteur, de kerk met pastoor en twee misdienaars, de fotograaf, de coiffeur en nog zoveel zaken die niets met liefde te maken hebben maar toch nodig zijn om alles te omkaderen.
Moeder trok met mij naar de avenue Louise om een kostuum te laten maken want omdat mijn toekomstige Frans sprak mocht het wat chiquer zijn en zouden we ons zeker niet laten kennen als boerkes uit Deftinge.
Jawadde zeg, dat had ge daar moeten zien, zo stijf had ik mezelf nog nooit gezien en ’t kostuum alleen zou mij tegenwoordig al toegang geven als informateur in Laken.
Omdat ik wreed katholiek was opgevoed moesten we ook drie maal bij meneer pastoor passeren die ons in groep zou uitleg geven over het leven met twee en alles wat er kwam bij kijken.
Maar blijkbaar was dienen mens zelf nooit getrouwd geweest en dus zijn we maar ene keer geweest.
Omdat ik al dat geloop voor den trouw een beetje moe begon te worden heb ik maar tegen mijn lief gezegd dat ze de huwelijksreis zelf mocht kiezen en dat ik ze wel zou betalen.
Potverdekke zeg ze had daar toch wel een eiland uitgekozen waar ik zelfs vandaag de naam moeilijk kan van uitspreken, Gualapr…Galop…Guadelapoe…La Guadeloupe.
Het lag iets verder dan Blankenberge want men moest toch 8uren vliegen en ’t was er meestal goed weer ook.
Maar de dag van de trouw, dan begonnen de zenuwen pas door het jonge mannenlijf te gieren!
Om 7uur zat ik al in de kappersstoel en na drie keer mijn haar gewassen te hebben begon hij mij daar een coupe aan te meten waarmee ik precies terug mijn plechtige communie ging doen.
Thuis trok iedereen zijn kostuum aan en moeder was in ’t lang.
Ze vroeg aan mijne pa om mijne plastron te knopen en terwijl ze daar wat eau de cologne achter mijn oren spoot wreef ze met haar duim en een beetje speeksel mijn wenkbrauwen glad.
Daarna reden we in kolonne naar het huis van de bruid waar ik haar voor de eerste keer in trouwkleed zou zien.
Opgelet, ’t moest allemaal een beetje goed zitten en dus corrigeerde de fotograaf mijn manier van uit de wagen te stappen en mijn houding voor op de bel te duwen.
Daar stond ik dan al bibberen op een 2e augustus onder een stralende zon voor de deur van mijn toekomstige vrouw, schoonouders, schoonbroers, schoonhond en twee schoonkatten.
Ongelooflijk hoe een mens met een jawoord zijn familie kan uitbreiden hé.
Maar geen kwaad woord over mijn schoonfamilie want dienen hond en die katten vielen enorm goed mee.
Na een druk op de bel opende schoonpapa de deur en zoals het in het Wallonië gebruikelijk is “ambraseerde” hij mij met de nodige felicitaties voor ik het jawoord al had gegeven.
Als dat maar geen slecht voorteken was!
Maar opeens verschijnt mijn toekomstige daar in dat deurgat en ik moet zeggen dat het mij iets deed.
’t Was precies onze Lieve Vrouw van Lourdes die daar op den drempel stond!
Amai azo schoon ingepakt in “t maagdelijk wit en met een sluier die binnenkort in het straatbeeld zal verboden worden.
Maar veel tijd om te treuzelen was er niet, rap twee glazen champagne om de stress te verdrinken voor we naar de kerk gingen en dan twee per twee poseren voor de fotograaf bij het verlaten van het huis.
In de kerk was het wel opletten geblazen want ze doen u dan een tekst van buiten leren om de emoties wat los te weken en ik moest er vooral op letten dat ik “oui” zou zeggen in plaats van ja wou mijn vrouw mij verstaan hé.
-Chauffeurk, ikke beloof da ikke u zal help in koeie en kwate dage, wielt kei mij pak tot uw vrou?
-Euh…oui oui bien sur!
Voila, meer was er daar niet nodig om man en vrouw te worden en het communautaire koppel van het jaar te worden.
-Chauffeurke, u mag nu de bruid kussen!
-Euh…moet dat hier meneer pastoor?
Allé, daar rap een kus van niemendal gegeven waar een mens rood van word tot achter zijn oren en daar nog ne keer van dienen miswijn gedronken voor we aan het echte feest konden beginnen.
Terwijl iedereen naar de zaal afzakte om ’s middags te gaan eten trok ik met mijn vrouw en de fotograaf naar het park om de nodige herinneringen in te blikken en vooral om ons daar dood te zweten onder een brandende zon.
Ja, en dan was er het eten waar geen van ons beiden bij stilstond wie dat zou betalen.
‘t Was al laat in de namiddag toen we dik gegeten en gedronken van tafel rolden om ons naar de zaal te begeven voor het avondfeest.
Daar was het mode van aan de deur iedereen te verwelkomen met een glas en dus ook met iedereen eens mee te drinken en de cadeaus in ontvangst te nemen.
Ik moet zeggen dat er veel volk was en dat ik na de twee cognacs bij de coiffeur, de champagne bij de schoonouders, de miswijn en alle andere dranken bij het middageten al niet goed meer wist wie nu haar of mijn familie was.
Iets wat we niet geoefend hadden, omdat we er vanuit gingen dat we jong en lenig genoeg waren was de openingsdans.
Daar staat ge dan met twee op ene tegel en 250 man die op uw voeten zitten te kijken.
Mijn zwart geblonken schoenen lieten wel sporen na op haar witte assepoesterschoentjes en ’t was vooral uitkijken van u daar niet te verstuiken over dienen sleep wilden we daar niet binnen de kortste keren in “videodinges” passeren.
Maar de avond verliep zoals het op elk trouwfeest verloopt en hoe meer de avond vorderde hoe minder herinneringen ik er aan heb.
Ja, ik hoor het u al vragen, “chauffeurke ge gaat toch iets vertellen over uwe huwelijksnacht”.
Natuurlijk, na het feest reden we naar ons nieuw appartement en daar hadden er een paar “plezanterikken” de sleutels van alle binnendeuren hoog boven de deur tegen de muur gehangen onder goed plakkende tape.
Ik had mijn vrouw binnen gedragen zoals ze het in de films doen maar ik heb haar moeten laten vallen om te tonen hoe lenig ik wel was en hoe ik binnen de kortste keren die sleutels terug zou krijgen.
Hup hup, een paar sprongen en nadat de rest van mijne schoenblink op de witgeverfde deuren hing had ik de eerste tape met de sleutel beet die makkelijk naar beneden kwam met een stuk van het behang.
Ja, daar is de eerste ruzie begonnen ppfff.
Wat de huwelijksnacht zelf betreft kan ik nog zeggen dat ik wreed goed geslapen heb.
Ook de huwelijksreis was fantastisch, na twee dagen lag mijn echtgenote op de kamer met een zware zonneslag en moest ik van uit Guadeladinges zonder gsm alles regelen voor dokter en ziekenkas.
Nee nee, ’t was een schoon trouwfeest, alleen jammer dat het zoveel geld kost voor zo’n korte periode hé.
Soms denk ik dat het vroeger beter was, echte liefde zonder veel chic hi en waar ne mens ene zetel als geschenk krijgt waar ge dan met twee moet in gaan zitten.
Ja, trouwen vroeger en nu…de tijden zijn veranderd hé.

Groeten chauffeurke