Lierde onder de pen

De mens is gebonden aan de dagelijkse rituelen en daar behoort zeker eten bij.
Door de jaren zijn volgens mij de eetgewoontes zelfs veranderd.
Toen ik als kleine snotter nog naar ’t school ging om mijn broek te verslijten was het op vrijdag altijd visdag.
Het leek er wel op alsof er maar ene keer in de week vis werd gevangen en dat hij juist de vrijdag over gans Vlaanderen verkocht of verdeeld werd.
Onze eetgewoontes werden ook vaak aan het geloof van de katholieke kerk verbonden en zo kon het menu op goede vrijdag en tijdens de Vlaamse ramadan die we vasten noemden al eens verschillen.
Maar de woensdag of donderdag was het steeds frietdag bij ons thuis.
Daar waar sommigen tijdens de week al eens de neus konden ophalen voor een bord spruiten of rauw gesneden witloof, keek iedereen uit naar de frietdag.
Oma bakte ze goudgeel in een zilverkleurige kom waar het vet van de vorige keren bruin aan de rand was gebakken en iedereen zat met ongeduld te wachten tot de portie op zijn bord belande.
Bompa moest er regelmatig op wijzen dat we ook ons vlees en onze groenten moesten opeten en dat we het niet alleen bij de friet moesten houden die we dopten in de crèmekleurige mayonaise die oma zelf had gemaakt.
De eetregels werden aan onze sandalen gelapt en mes en vork bleven vaak onaangeroerd liggen terwijl we de frieten tussen onze vingers namen om ze gulzig en zonder blazen naar onze mond te brengen.
Frieten blijken veel meer te zijn dan lange repen aardappelen en soms stel ik mij de vraag of het niet de friet is die ons land nog samen houd.
Niemand die zich de vraag stelt of ze Vlaams of Waals zijn, nee nee, ze zijn Belgisch en prijken op elke folder naast het Atomium en Manneken-Pis om ons land te promoten.
Een verhaal doet de ronde dat de friet anno 1680 zou zijn ontdekt ergens aan de kanten van Dinant en meer bepaald aan de maas.
Hoewel sommigen dan weer beweren dat de friet uit Frankrijk komt wat me zeer zou verwonderen in een land waar ik zelden goede frietjes heb gegeten.
Na de verkiezingen van 13 juni kwam met de overwinning van Bart de Wever zelfs frituur “ ’t Draakske” in Deurne in de schijnwerpers te staan en was de ene zijn overwinning de andere zijn winst.
Frituren staan over het ganse land verdeeld, van kerkpleinen tot doodlopende straten en van rijdende caravan tot in herenhuizen.
Ja, de Belg is een frieteter en een bierdrinker en daar zal je geen verschil van klasse in ontdekken.
Of het nu een boer is van bij ons of iemand uit het kasteel van Laken, allen eten ze friet hoewel deze laatste zich verplicht zullen voelen ze met zilveren bestek te eten of met de pink in de hoogte als ze de frieten achter gesloten gordijnen toch met hun vingers naar binnen spelen.
Frituren in alle vormen waar de lichtreclame de mens lokt met leuke namen.
Frituur “ ’t Draakske”, “ in de gele friet”, “frituur ’t hoekske”, “ in ’t zout potje”,”De gouden patat” en nog zoveel andere namen die de welgekende frietgeur verspreiden om de hongerige te lokken.
Soms is het zelfs niet nodig honger te hebben maar zou ne mens al binnenstappen van goesting.
Een paar maand geleden kwam ik terug van het werk en ik zag scheel van de honger.
Ge zult dan maar juist op een alcoholcontrole vallen en geen mens in uniform die u zal geloven dat de honger de basis is van uw scheelzien.
Uit gewoonte dacht ik ergens achter één of andere kerk of hoek een frituur te vinden maar dat bleek in ons Lierde niet zo simpel te zijn.
In “Molierde” was er vroeger naar het schijnt één aan de spoorweg en veel vroeger moet er zelfs een zekere Marcella een rijdende frituur gehad hebben.
Daar stopt dan het verhaal van de Lierdse friet want nergens anders heb ik er één kunnen vinden.
Je ruikt ze wel af en toe want ze worden binnenshuis gebakken in familiale kring maar in het straatbeeld van Lierde waren de frituren niet te dik gezaaid door de geschiedenisjaren.
In “Molierde” speelt elk jaar het spelleke van Lierde en zelfs dan is er geen frietkot te bespeuren.
In “Marteslierde” was er dan het Wereldkampioenschap voor journalisten en als ze de frietketel in sommige dorpen bij een clubkampioenschap al bovenhalen dan zou je het zeker verwachten bij een WK.
Awel nee,geen frituur!
In “Sesjans” had ik het nog het minst verwacht een frituur te vinden omdat daar te weinig inwoners waren en zo’n frietkot de “pleuche” zou ontsieren tussen de veel tekort gesnoeide flora.
In “Gemeldorp” houden ze wel af en toe eens een kermis op een donderdag of organiseren ze een cyclocross met lokale vedetten of planten ze een boom in mei, maar ook daar geen frietkot te bespeuren.
Mijn maag plakte bijna tegen mijne ruggengraat en toen ik in “Deftinge” kwam rook ik de verse mattentaarten van bij de lekkerbek en de hosties uit het klooster maar nergens kon ik een frietkot vinden.
’t Was alsof Lierde verboden terrein was voor frietkoten en er alleen maar over rusthuizen werd gesproken.
Zoals het eerste stripalbum van Urbanus was het in Lierde ook voor mij een frietkotmysterie.
Maar onlangs kwam er verandering.
In mijn brievenbus viel er een folder dat er een frituur zou openen in de Nieuwstraat in “Marteslierde”.
Ja ja, op woensdag 26 januari opende frituur “bij Tom en Els”.
Geen frietkot op wielen waar ge moet achter rijden of geen caravan zonder bouwvergunning maar een schoon “doeninge” zoals ze bij ons zeggen.
Met hun sluitingsdag op maandag en dinsdag heeft ne mens tijd genoeg om op regime te gaan en dus dacht ik de vrijdag even binnen te wippen.
Amai mijn voeten azo een pak volk dat er daar stond!
’t Kon niet anders dat na zoveel jaren op hun honger te zitten de bevolking massaal zou afzakken om een frietje te steken.
Een kleintje met mayonaise, een curryworst speciale, een berenpoot,vuurvreter, loempia,mexicano,bitterballen,chicken nuggets, bicky’s en zoveel lekker klinkende namen die we als kleine snotter niet te horen kregen op ons bord.
Een assortiment dat in fel contrast staat met het pakje met stoofvlees en de cervela die ondertussen omgedoopt is tot lookworst.
’t Was tijd dat er in Lierde een frituur de deuren opende en dat ik nu niet meer verplicht ben om kilometers te rijden om de honger of de goesting te verdringen.
Het is bijna een verplichting om als Belg eens in de week je cholesterol opzij te schuiven en de traditie in ere te houden.
Ja, zelfs als ze straks het land zouden splitsen zal de friet zijn smaak blijven behouden.
Ik wens via deze weg de uitbaters veel bakgenot en veel succes in al hun ondernemingen.

Groetjes chauffeurke