Lierde
onder de pen
Als ik zo door mijn dorp trek zeg ik vaak bij mezelf
“chauffeurke ge woont gij hier toch schoon”
Ge loopt al eens iemand tegen het lijf tijdens de wandelingen en meer dan
het hoofd te knikken hoeft dat niet te zijn om een goeiedag te wensen en te
zien dat het goed is.
Maar wie zijn die mensen stel ik mij vaak de vraag?
In mijn ogen is elke mens een kunstenaar of een atleet in elk geval hebben
ze allemaal talent, hoewel het bij sommigen verscholen zit en ze zich
weerhouden het te laten zien.
Ver moet ik het niet zoeken, ze presteren niet allemaal op wereldniveau en
het talent beperkt zich vaak tot de gewone dingen des levens.
Neem nu de gewone man die aan de café-toog zijn verhaal staat te doen en
waar de spanning toeneemt naarmate het aantal pinten die hij naar binnen
kapt.
Ik kan er uren naar luisteren en probeer steeds het verhaal een beetje te
volgen en vooral in te beelden.
De gewone man of vrouw uit de straat die plots zijn of haar verhaal gaat
toelichten met handgebaren en de nadruk legt op feiten door de klemtoon te
leggen en de toonladder in zijn stem te veranderen.
Maar ze babbelen niet allemaal, sommigen zetten hun woorden op papier en
kneden hun letters tot woorden tot ze het naar hun zin hebben.
Schrijvers en dichters die denken, schrijven, wakker liggen, herschrijven,
verbeteren en afwerken tot de lezer de kunst voor ogen krijgt.
Neem nu Marleen De Smet die verkozen is als Dorpsdichter van Galmaarden.
Ja ja, talent van bij ons!
Sommigen proberen ons wel wijs te maken dat ze van Geraardsbergen is en dat
het talent uit de stad komt maar niets is minder waar.
Allée neem nu Jacques Brel, sommigen proberen ons wijs te maken dat hij een
rasechte Fransman is terwijl we weten dat de man aan ons landje toebehoort
en dat het zijn talent was dat de grenzen overstak.
Zo is ook Marleen geboren en opgegroeid in ons Lierde en mogen we met
fierheid zeggen dat ze van ons is en dat haar talent grensverleggend is.
Haar teksten en haar gedichten kunnen met een gewone leesbril gelezen worden
maar men leest al vlug dat er veel meer staat dan wat er geschreven is.
Poëzie van de bovenste boekenplank waarvan de wortels in ons Lierde liggen.
Sommigen schrijven en anderen schilderen of beeldhouwen of wat dan ook.
Ann Dhaennens, Carine Hantson, en nog een paar waarvan ik de namen niet
direct kan vinden, behoren tot de kunstenaars binnen de grenzen van ons
Lierde.
Natuurlijk hebben zij de naam van kunstenaars gekregen omdat ze hun kunnen
als kunst naar buiten brengen.
Vaak stel ik mij de vraag of de kunstenaar niet de gewone mens in woord of
beeld brengt en dus delen ze het talent ook met de gewone man.
De boer die ploegt, de bakker die bakt, de slachter die slacht, de sporter
die sport, de dronkaard die drinkt, de paffer die paft, de dopper die dopt,
de asielzoeker die zoekt en de verkozene die…euh…die verkiest.
Ieder van ons die als gewone mens één of andere titel draagt om gewoon mee
door het leven te stappen.
Gehuisvest tussen de grenzen van onze landelijke dorpen waar het goudgele
koren zachtjes wiegt als de wind fluistert.
Waar de haan op de mesthoop de Vlaming wakker kraait en men de Leeuw achter
tralies zet zodat elke nationaliteit hem kan bewonderen als koning van het
Vlaamse oerwoud en waarvan de enige taak nog juist eten en zonnen is.
Zoveel zaken die binnen onze landelijke grenzen als inspiratie dienen voor
de kunstenaars die het talent van de gewone mens uitbeelden.
En ik…ik lig al jaren in een knoop met mezelf.
Opzoek naar mijn eigen talent, waarvan ik ooit hoopte dat ik in de
artistieke wereld zou belanden.
Als kleine snotter zag ik mij in de piste van het circus staan, nee zeker
niet om een Leeuw te temmen maar eerder als clown of als trapezist.
Ik zag mezelf op het podium staan als zanger omdat ge tegenwoordig niet echt
meer moet kunnen zingen om een plaat te maken.
Ik zag me zoveel zaken doen die ondertussen door de jaren opgeslorpt zijn en
die ik moet laten aan de talenten rondom mij.
Maar toch wou ik iets ten toon geven en mijn talent laten zien of horen.
Ja, ik kan dan vaak niet wachten en handel zonder denken.
Zo wou ik met al mijn talent deelnemen aan het Wereldkampioenschap voor
journalisten verleden jaar en moet ik eerlijk zeggen dat ik heel wat
talentrijke adem tekort kwam om het talentrijke peloton bij te houden.
Nee, ik moest naar iets zoeken dat rustiger was en vooral iets dat bij
mijnen ouderdom paste.
Ik wou de gewone mens in beeld brengen in al zijn facetten en hem bezingen
en bejubelen.
Ik zou protestsongs schrijven en mij een instrument aanmeten dat buiten het
bespelen ook zou opvallen.
Ja, bij dat laatste ben ik blijven stilstaan en zocht het internet af naar
een piano waar ik al vlug moest toegeven dat ik bij mijn eerste concert mijn
tafels en stoelen zou moeten buiten zetten wou ik plaats hebben voor dat
spel.
Een trommel om mijn frustraties op weg te slaan, een gitaar om op weg te
tokkelen, een blokfluit om mee te blokken een dwarsfluit om dwars te liggen.
Een harp om harmonieus te zijn, een koperinstrument omdat koper in waarde
stijgt een accordeon omdat ik van het verleden hou en een tam tam omdat de
roddels over mijn talent de wereld zouden ingestuurd worden.
Nee nee, de enige noten die ik ken zijn de noten van onze notenboom die ook
zijn wortels in ons Lierde verankert.
Ik ken geen noot muziek en dus sluit ik mij aan bij zoveel mensen die hun
talent elders liggen hebben.
Talent van bij ons dat als huismoeder of vader beschreven wordt.
De gewone Lierdenaar die zijn dorpen als kunstwerken beschouwt en de gewone
mens ziet opgroeien van kind tot kunstenaar.
Elk met zijn eigen talent door het leven stappend, talent van bij ons.
Groetjes chauffeurke
Terug naar 'Lierde onder
de pen'
Terug naar
homepage Lierde Online
|