Lierde onder de pen

Als ik voor mijn werk de ene of de andere naar een bepaalde plaats voer dan kan het al eens zijn dat ik mee naar binnen stap als het mij interessant lijkt.
Awel verleden week was er zo een dag waar we op één en dezelfde dag op de “Agribeurs” in Gent moesten zijn en op het “autosalon in Brussel.
Naar de Agribeurs was ik nog nooit geweest en ’t zou niet schoon zijn om in zo een landelijk dorp te wonen en mij niet op de hoogte te stellen van de technische en andere evolutieleer waar onze boeren tegenover staan.
Het viel mij in de eerste plaats op hoeveel volk er daar naartoe kwam en stel mij vandaag nog de vraag of het allemaal boeren waren.
Ja, ik gebruik nog de naam “boer” want in al ons modernisme verandert ook de taal en heeft men het over landbouwers en veehouders.
In feite kon men er de hardwerkende boer zo van tussen halen, hoewel sommigen voor de beurs hun zondags kostuum hadden aangetrokken keken ze met kennis van zaken naar het gerief ,maar waren ze ook herkenbaar aan de grote en ruwe handen.
Een groot verschil met mijn handen die zo zacht zijn als…euh…het vel van een pasgeboren kalf.
Ik baande mij een weg in de lange gangen door al het modernisme en ontdekte zaken waarvan ik het bestaan niet kende.
Van een ontsmettingsmachine voor broedeieren tot een verschuifbare en ziftende ondergrond voor veestallen.
En ook de tractoren die elke dag een beetje meer afstand nemen van paard en kar uit onze kinderjaren stonden er in verschillende grootten geëxposeerd.
Ja, zelfs een tractor op rupsen die uit één of andere futuristische film leek te komen stond er klaar voor verkoop en lokte heel wat geïnteresseerden.
Machines groot en klein deden onze boeren vooral nadenken, vergelijken, overwegen en soms in hun haar krabben met de vraag of de economische situatie het wel zou toelaten om uit te breiden of te moderniseren.
In een aparte hal stonden er ook een paar dieren en ik moet zeggen dat die beesten daar een luxe leven hadden.
Blijkbaar hadden ze er de schoonste schapen, ganzen en kiekens uitgezocht om hier op vers stro en gras hun poten te strekken.
Ver van de mesthoop of zompige weiden toonden ze hier hun schoonste pluimen en in de verste verte was er geen zwart schaap te zien.
Gelukkig had ik mijn fototoestel bij want iets verder was er daar een prijskamp voor varkens aan de gang.
Ik had al wel prijskampen gezien voor paarden, koeien en kiekens maar nog nooit voor varkens.
Potverdekke zeg die beesten liepen daar voor de keurder uit die ze af en toe stuurde met een dirigeerstokje en ’t was alsof die beesten nooit niks anders gedaan hadden in hun leven.
Ik baande mij een weg tussen het volk om daar een paar foto’s te trekken en in al mijn enthousiasme stond ik daar binnen de kortste keren tussen de varkens.
Een flits van hier en een kiekje vandaar tot er daar plots ene op mijne schouder kwam kloppen.
-dag menier
-Euh…de goeiendag
-En…menier doe zeker mee met diene concours?
-Euh…hoe?
-Awel ge staat hier tussen de varkens, dus veronderstel ik dat ge als schoonste varken wilt verkozen worden?
Amai mijne frak ik stond daar aan de verkeerde kant van de dranghekken en zo zou ne mens nog in de prijzen vallen zonder het te weten.
Ja, iets verder stond er daar nog een koe die in de prijzen gevallen was en hoewel het een prachtig beest was die daar stond te pronken met hetzelfde lint om als miss-België zag ik mezelf niet naar huis trekken met zo een lint om mijn schouders of met een beker of een gouden krulstaart.
Van de “Agribeurs” ging het richting autosalon in Brussel en als Parlementair chauffeur heeft ne mens ook een paar voordelen en kon ik voor de rode loper parkeren waar iets later Prins Filip zou over stappen.
In feite is het dit jaar het salon voor bedrijfsvoertuigen maar omdat er evenveel andere wagens staan is het ook hier leuk wandelen tussen de bolides die staan te wachten op een koper die dan op zijn beurt later weer stil zal staan in één of ander file.
Hier geen gedrum en ook geen massa volk mits de vrijdag voorbehouden was voor de pers.
Ja, de eerste dag blinkt alles nog een beetje meer en is ook de make-up van al die hostessen nog niet uitgelopen.
Hoewel er op die laatste ook bespaart was volgens mij.
Toen plots de Brabançonne weerklonk was dit het teken dat de prins het salon officieel had geopend en ondertussen had ik al de helft gezien van al dat blinkend staal.
Soms stel ik mij vragen over het verloop en de evolutie van iets en ook hier zat ik met veel vragen.
Nu ze door de jaren de snelheid per wet hebben vastgelegd en ze er om de zoveel jaar een paar kilometers afdoen blijven ze de wagens steeds sneller en sneller maken.
Wagens die 300km per uur halen zullen al vlug merken dat er aan bepaalde scholen of bepaalde dorpskommen een nul ontbreekt op het bord.
Daar waar men vroeger de gewone merknamen had met ronkende motoren heeft men nu ronkende namen met stille motoren.
Maar een wagen blijft steeds een kapitaal en voor sommigen blijft het ook bij dromen.
Tijdens mijn wandeling kwam ik ook bij de motoren terecht en dat deed er mij aan denken dat ik in de garage ook nog een spel op twee wielen staan heb die al vier jaar niet meer gereden heeft.
Wie weet moet ik er dit jaar maar eens werk van maken om alles terug in orde te stellen en op een mooie zomerdag door onze landelijke wegen laveren.
Nadat ik bijna alle paleizen had doorlopen kwam ik daar aan een stand waar de nieuwe miss-België stond te blinken.
Ik probeer altijd te vergelijken en volgens mij halen ze een miss-België naar het autosalon omdat er veel herkenbare punten zijn.
Ja, tussen een miss en een wagen is er niet zoveel verschil.
Nieuw blinken ze allebei evenveel en ’t is door de opties dat de schoonheid toeneemt.
Maar allé, we mogen toch zeggen dat het een schoon madam is en dus dacht ik maar van met haar eens op de foto te kunnen en moest ik daar mijn beste West-Vlaams bovenhalen.
-Euh…ufraake, excuseer maa ne kier moar zo kik ne kier op de foto kunnen mee ioen.
Ik heb het toch twee keer moeten herhalen maar ’t was dan toch in orde.
Ja en over wat klapt ne mens dan als ge zo tegen Miss-België staat en ge totaal geen moeite hebt om te lachen naar de fotograaf.
Awel omdat ik wist dat ze uit West-Vlaanderen kwam en er daar ook veel varkensboeren zijn, vertelde ik haar dat ik ’s morgens naar de Agribeurs geweest was en daar bijna als schoonste varken verkozen was.
Euh…volgens mij had ze de humor niet begrepen of anders had ze al meer oog voor Prins Filip die in aantocht was en dus kon ik beschikken.
’t Strafste was dat toen ik thuiskwam en ik de foto’s bekeek juist dienen met haar troebel bleek te zijn.
Och…ik mocht niet klagen, ik had een leuke dag en heb veel schoon zaken gezien.
Maar anderzijds hou ik al evenveel van mijn dorp waar ik hoop ooit nog eens een boer met paard en kar te zien.
Ja en wat betreft al die prijskampen van schoonste varken of miss, ook daarvoor moeten we niet verder reizen dan onze grenzen.
Ik ben er zeker van dat er in Lierde en omstreken genoeg zijn die als schoonste kieken, kalf, koe of zeug verkozen geraken.
Nee nee, ’t is eens tijd om fier te zijn op wat we in onze contreien hebben zonder dat we het steeds op een ander gaan zoeken.

Groetjes chauffeurke