Lierde onder de pen

’t Was weer even zoeken op de zolder en in de kelder voor ik al het kerstgerief had teruggevonden.
Een jaar lang dwarrelt het stof op de dozen die we na de vorige kerst terug hadden opgeborgen en elk jaar opnieuw blazen we ze stofvrij om terug in de kerstsfeer te duiken.
In een grote bruine doos met “made in Taiwan” op zat onze kunststof kerstboom waarvan het dennengroen bijna echt leek.
Een ijzeren voetstuk met een ronde buis waar men volgens kleur en grootte de takken moet aanhangen.
Het modernisme verlangt niet meer dat er gesnoeid wordt of dat ge elke dag de kerstboom gaat gieten en zelfs als ge dat spel bij een familieruzie door elkaar schud zal hij nog geen naalden verliezen.
Eens de boom gegroeid is volgens het bijgeleverde plan kunt ge beginnen met de verlichting te plaatsen en ook dat is elk jaar miserie.
Zoals altijd zijn er hier en daar weer een paar lampjes die niet branden en binnen de kortste keren hebt ge ook uw reservelampjes opgebruikt en hangt er een lichtsliert waarvan er lampjes aan en uit zijn zonder dat uw verlichting op pinken staat.
Ne mens loopt dan naar de winkel waar ze u vertellen dat dit model niet meer bestaat en als ge niet naar Taiwan wilt reizen is men best van om de paar jaar een nieuwe verlichting aan te schaffen.
Idem voor de bollen waarvan er elk jaar een paar van gebroken worden door de kat die juist kerstavond moet uitkiezen om de siervogel in de boom aan te vallen.
En is het de kat haar fout niet dan kunnen we het nog op de kleinkinderen steken die als een tornado voorbij de boom passeren of op één van de genodigden die laat op de avond van zattigheid zijn evenwicht tegen de boom probeert te bewaren.
In de winkel hebben ze dan meestal niet meer dezelfde kleur en als de kleur nog wel bestaat dan zijn ze verpakt per zes of twaalf en hebt ge na een paar jaar meer bollen dan boom.
In feite is het best van om de vier jaar alles te veranderen als men een perfect gedecoreerde boom wil hebben.
Zelf hechten we er niet zoveel belang aan maar ’t is vooral voor als er iemand op bezoek komt dat ge hoopt dat ze uwe boom een beetje bestoefen en dat ze daar geen scharminkel zien staan dat jaar na jaar gepluimd wordt.
Elk jaar opnieuw staat hij daar als kerstsymbool waar ’s avond de verlichting wordt in aangestoken om van half december tot half januari de kerstsfeer in huis te hebben.
Maar dit jaar bekeek mijn lief de boom met een ander oog en plots zegt ze daar bijna melancholiek, chauffeurke ’t is toch geen kerst meer zoals vroeger.
-Euh…hoe, vaneigens is dat gelijk vroeger.
-Nee, vroeger stond er naast de kerstboom een kerststal en nu gewoon een boom zonder de betekenis van kerst in beeld te brengen.
Tijdens het jaar kunt ge al eens doen of ge dat niet gehoord hebt maar met kerstmis moet ge de Heilige vrede bewaren en er zat dus niks anders op dan maar een kerststal te gaan zoeken.
Potverdekke zeg, als ge de kerststallen van tegenwoordig ziet staan is het precies of er een architect aan te pas kwam en sommigen waren zo chic dat ze in fel contrast stonden met de koeienstal waar Jezus was geboren.
Ja, en dan zwijg ik nog over de prijs, ik weet nu wel dat de huizen wreed in waarde gestegen zijn maar een stal waar de bouwvergunning maar een maand geldig is en voor de rest tussen de rommel op zolder ligt moet toch een democratisch prijskaartje dragen.
Dan nog rekening houden dat we er ook een paar bewoners moeten in plaatsen die daar ook niet voor niks komen staan.
Och…’t is kerstmis voor iets en dus zou ik mijn lief maar verrassen met mijn eigen creativiteit en vooral zonder teveel geld uit te geven.
Op zolder stond nog een oude houten kist met een bierreclame op en mits een paar verbouwingen zou deze de perfecte kerststal worden.
Ik knutselde er een zadeldak op en als ik hem op zijn zijkant plaatste kon ik binnenin zelfs aparte kamers maken.
Natuurlijk kwam die bierreclame niet goed over en dus zou ik de stal maar behangen.
Omdat ne mens hem niet belachelijk wil maken door achter een rol behang te gaan om een bak bier mee te behangen zocht ik mijn toevlucht tot een paar oude gazetten.
Elke plaats werd behangen met een verschillend artikel en persoonlijk vond ik het zeer origineel.
Mijne kerststal had meer iets van een jaaroverzicht en Jozef en Maria zouden zeker weten wat lezen tijdens de kerstperiode.
Ik vond hem prachtig en zelfs de plaats waar de os en de ezel zouden komen te staan was waarheidgetrouw uitgebeeld met echt stro waar nog een stuk mest aanhing en waarvan de reuk de geurkaarsen overtroffen.
Nu moest ik nog juist de beeldjes zien te vinden en ook deze besloot ik zelf te maken.
Met een paar wc-rolletjes zoals juffrouw Magda mij in de kleuterschool had geleerd ging ik aan het werk.
De lichamen verschilden wel niet echt maar ’t waren vooral de foto’s van de hoofden en het gekleurde inpakpapier waarmee ik hun kleren maakte die het hem deden.
Inge Vervotte als maagd Maria en Chris Peeters als Jozef stonden daar fier naast de kinderkribbe waar ik op kerstavond een gouden Manneken-Pis zou inleggen.
Voor de drie koningen had ik niet zoveel keuze en stonden Albert, Filip en Laurent daar met mirre en wierrook te zwieren en heb ik het zwarte schaap van de familie dan ook maar zwart geverfd omdat er toch één iemand de zwarte koning moest spelen.
In de stal stonden de geit van Leterme en een os en een ezel die ik ooit in ons Lierde op foto had gezet.
Buiten nog een kinderkoor die allemaal het hoofd van Daerdenne hadden omdat het de enige politieker was die ik dit jaar heb horen zingen.
Elke plaats in de stal had een thema en de artikels zorgden voor het perfecte behang.
De asielzoekers die geen plaats meer vonden in de stal en Di Rupo en De Wever die opzoek waren naar een regering.
Alles was prachtig tot mijn lief mijne kerststal op de kast zag staan.
-Zeg manneke, wat is dat?
-Awel onze nieuwe kerststal, schoon hé.
Ge zijt gij zot zekerst, wat gaan de mensen zeggen als ze dat zien staan.
-Euh…dat het origineel is?
-Nee dat er een vijs ontbreekt bij u
-Jamaar, ik…
-Ge gaat u haasten dat dienen brol hier van de kast is en als ge niks anders kunt zetten houden we het gewoon bij dienen boom.
Daarmee was mijne stal direct onteigend en heb ik de Heilige geest nog moeten ontwijken die daar plots boven mijne kop vloog toen mijn lief wou helpen met het ontruimen.
We gaan het dit jaar gewoon bij een boom houden en proberen van het verhaal niet te vergeten op het moment dat we ons zitten vol te proppen met kalkoen en andere zaken op ons bord die 2000 jaar geleden nog niet op het kerstmenu stonden.
Veel voornamer is de boodschap te onthouden en dus wens ik via deze weg ieder van u een zalige en vredevolle kerst.

Groetjes chauffeurke