Lierde onder de pen


D' EXPOSITIE VAN 'T SPELLEKE VAN LIERDE


Als ne mens in een dorp of gemeente het over een expositie heeft dan klinkt het vaak zeer verschillend met onze grote musea.
Exposities in kleine dorpen gaan meestal door in kleine ruimtes en dat alleen al brengt de mens dichter bij elkaar.
Tentoonstellingen over de dove netel en de tierende distel of over de Mechelse koekoek, Brakelse Kriel of zelfs een gewoon kieken lokken hier het volk naar buiten.
Het is niet nodig van hier een Rubens of Renoir onder de kerktoren te hangen want de mens houd al evenzeer van de artiesten uit eigen streek.
Awel, van artiesten gesproken, ik ben naar de expositie geweest van “Het spelleke van Lierde” en ik moet zeggen dat ik mij daar echt heb thuis gevoeld.
De poppen die elk jaar het verhaal van de gewone mens in de straat brachten waren daar zowel in levende lijve als in popvorm te zien.
Een twintigtal poppen brachten tijdens een zestiental jaren de volksmens op het podium in het steeds uitverkochte “zoalke van Meeken Mol”.
Verhalen die in ’t café de dorpsgrenzen overstaken en waar het leven aan een draadje hing.
Euh…ik bedoel dan de pop die tot groot vertier van de toeschouwers de gebeurtenissen van een gans jaar in de schijnwerpers kwam zetten.
Het kon dan ook niet anders van ze te exposeren in de raadzaal van het gemeentehuis waar de expositie met alle eer werd geopend.
In de inkomhal stonden mooie versierde tafels om de genodigden te ontvangen en ik vond ze zelfs schoner dan deze die ik laatst in een koele ruimte van het Paleis van schone kunsten had gezien.
In het begin had ik nog een raar gevoel omdat bij het laatste spelleke de twee hoofdrolspelers om het leven waren gekomen bij een wreed accident maar tijdens de speeches kregen we te horen dat er toch terug een spelleke van Lierde zou komen.
De vele reacties in het rouwregister moeten ook bij “Sintepieter” de emoties hebben losgeweekt en misschien vond hij het ook maar beter dat Tiste en Fluite nog een beetje in Lierde bleven voor ze de hemel daar kwamen op stelten zetten.
Na al de ongelooflijke verhalen in onze katholieke wereld krijgen we er dus misschien nog een verrijzenis bovenop bij het volgende spelleke.
Je zag zo de gezichten opklaren en het geluk fluisterde van lip naar oor dat er terug gelachen zou kunnen worden in het kleine “zoalke van Meeken Mol”.
Den berremiester en schepen Mortier mochten daar de expositie openen en toen ze de deur van de raadzaal openden stonde ze daar oog in oog met Pelagie en Tiste en Fluite die het lint vasthielden.
Jawadde zeg, het gemeentepersoneel moet die schaar om de lintjes door te knippen niet op haar plaats gelegd hebben en nog een geluk dat Pelagie haar haagschaar mee had waardoor ze na wat gesukkel toch het tricolore lint doorgeknipt kregen.
Voila, de expositie was voor geopend verklaard en de mens kon van dichtbij de schoonheid van de poppen ontdekken.
Tekst en foto’s brachten wat meer informatie en je zag de aanwezigen genieten van een spel waar ze misschien vroeg of laat deel zouden van uitmaken.
De bezoeker was gepassioneerd, geïnteresseerd en vooral curieus.
Ze gingen opzoek naar details en bekeken de poppen van kop tot teen.
Van de oranje botten van onze veterinair tot de knoppen van het kostuum van de sheriff werden onder de loep genomen en gekeurd.
Soms met ongeloof hoe een pop zo herkenbaar kon zijn en een perfect beeld kon schetsen van de gebeurtenissen in onze dorpen.
Ook ik keek naar de details en ik ontdekte dat Pelagie daar met dezelfde pantoffels als deze onder mijn bed in de raadzaal stond.
Ja, ik ontdekte zelfs dat aan de muur van de raadzaal twee foto’s hingen die misschien wel de nieuwe poppen van het volgende spelleke zouden kunnen worden.
De mens slenterde door de souvenirs van zestien jaar poppenspel en zag dat het goed was.
Ze hoopten vooral dat het spel niet zou ophouden te bestaan want als ne mens na een wreed accident naar de hemel verhuist is het voor de nabestaanden de hel.
Lierde zou nooit meer het beloofde land of “t aards paradijs zijn zonder het spelleke van Lierde en de mens in de straat zou verweesd achterblijven.
Zoals bij de meeste exposities was er hier ook plaats voor een receptie en ik moet zeggen dat het dik in orde was.
Nadat de mens zijn ogen de kost had gegeven was het tijd om het innerlijke te spijzen en ook daar bracht het spelleke een paar verrassingen.
Toone die in het begin nog een mauve, purperen lila kostuum had aangetrokken waarvan men dacht dat het spelleke door den Anderlecht zou gesponsord worden kwam iets later in zijn geel kanarievestje tevoorschijn als gediplomeerde “Garçon”.
Op tafel wisselden de donkere en blonde met elkaar af en dan heb ik het niet over de vrouwen maar wel over het bier.
Mooi gevulde schotels met broodjes deden de ronde en ’t zou mij niet verwonderen dat we bij het volgende spelleke niet alleen een zitplaats maar ook eten gaan kunnen reserveren.
Op zeker moment komt Toone daar weer tevoorschijn met een schotel met stukjes kaas en ’t was maar toen mijn gulzigheid de bovenhand nam dat mijn vingers in een muizenval zaten.
Potverdekke, hadden ze dienen kaas niet op een muizenval gestoken!
Ook de bloemkool met dipsaus was de moeite want hoe begint ge aan een volledige bloemkool waar je maar een heel klein roosje van wilt om in een klein potje te dippen.
Ja, het dessert in de vorm van “Melo-cackes” trok dan vooral de aandacht omdat sommigen in de coulissen er al een stuk hadden afgebeten of zouden het die muizen geweest zijn.
De opening van ‘d expositie was zeker geslaagd.
De ernst van de raadzaal werd vervangen door de humor en de tijd dat ‘d expositie zal doorgaan zal er nu ook eens schoon volk hangen.
Onder het volk niets dan vrolijke gezichten die al uitkeken naar de kaartenverkoop van het volgende spelleke van Lierde.
Op een affiche was te lezen dat de kaartenverkoop van start gaat op 18 december en ’t zal er dus weer op aankomen van er op tijd bij te zijn.
Och ja, ik zou nog vergeten te vermelden dat het spelleke ook een paar vacatures openstaan heeft.
-Gezocht
Jonge medewerkers onder de 70j en liefst volwassen om de touwtjes in handen te nemen.
In het bezit zijn van een diploma van de universitaire kleuterschool van Gemeldorp is een pluspunt.
Liefst viertalig waaronder het “Dieftings,Molierds, Martesliers en ’t Hemelveerdegems of’t jesansisch”
’t Italiaans kan van pas komen als ze volgend jaar op het WK voor “Gazettepees” in Italië moeten gaan spelen.
De vacature staat open voor zowel mannen, vrouwen als castraten want er moeten ook vrouwenrollen vertolkt worden en er moet ook gezongen worden.
Te ernstig of zonder humor, gelieve zich te onthouden.
Voila, we kunnen nu in elk geval terug uitkijken naar het volgende Spelleke van Lierde.
Ik wens via deze weg iedereen te danken voor de inzet en motivatie om de gewone mens een plaats en een lach te geven in ons prachtige Lierde.

Groeten chauffeurke





Terug naar 'Lierde onder de pen'

Terug naar homepage Lierde Online