Lierde onder de pen

Er zijn zo van die perioden in het leven die speciaal dienen om de mens te doen verschieten.
Ik heb mij al dikwijls afgevraagd voor wat dit eigenlijk goed is en wat de betekenis er nu van is maar ’t zal wel weer rond de commerce draaien.
Allé, neem nu “Halloween”.
In de schappen van sommige winkels staan de Sint en de Kerstman verbaast te kijken naar de gruwel en de griezel die daar aan hun voeten ligt.
Zwarte kleren en bebloede maskers.
Spinnenwebben en vuurspuwende kikkers.
Maskers vol bloed en zelfs mijn ex die met een bezem tussen haar benen de deur uitvliegt.
In een wereld waar het geweld tegenwoordig de voorpagina’s bedrukken stappen ze nu gemaskerd en bebloed de wereld van Halloween binnen.
Ja, ’t heeft altijd al bestaan maar vroeger was Halloween toch anders volgens mij.
Uitgeholde pompoenen werden eerder door mijn oma voor de soep gebruikt en bompa trok dan maar het veld in achter één van die grote bieten die hij nauwkeurig omtoverde tot griezelige hanglantaarn.
Het bovenste met bladgroen werd er afgesneden en nadat ze uitgehold was sneed bompa er twee ogen en een mond in waardoor het kaarslicht griezelige schaduwen wierp in de nacht.
Het geheel werd op een stok in kruisvorm gespietst en over het horizontale gedeelte hing bompa één van zijn gedroogde konijnenvellen.
Tegenwoordig zou men het eerder zien als kunstwerk en zou niemand er nog van griezelen.
Ja, het ligt in fel contrast met de gruwel die we nu onder ogen krijgen.
Allé, onlangs nog loop ik daar in een winkel en plots staat er daar tussen de schappen ne kleine met een groot litteken vol bloed op zijn kaak en een bijl in zijne kop.
Potverdekke zeg azo verschieten, ik dacht echt dat dienen kleine een meningsverschil met zijn ouders had gehad en dat ze hem eens goed toegetakeld hadden zoals dat tegenwoordig de mode is als ge de gazetten leest.
-Maar manneke toch, wat is er u overkomen, hebt ge niet teveel zeer aan uw haar of aan uwe kop?
Maar diene kleine schoot in ne lach alsof de klop van dat bijl zijn verstand weer op de juiste plaats had gezet.
Ja, ge moet tegenwoordig zelfs al goed kijken of de littekens en de wapens nu echt of vals zijn.
Terwijl we ondertussen vol afschuw de gazetten lezen en we met de parachutemoord met beide voeten op de grond proberen te blijven stijgt met Halloween de gruwel ten top omdat het maar om te lachen is.
Ja, het is zelfs een feest en onlangs nog werd ik uitgenodigd om mee aan tafel te zitten voor een prestigieuze avond met Halloween als thema.
Ge kunt u niet voorstellen wat ne mens daar allemaal ziet verschijnen!
Die schattige kleine kindjes omgetoverd als meest onwaarschijnlijke monsters en zelfs de ouders waren assorti.
Om de zaal binnen te komen moest ik mij al een weg banen tussen de spinnenwebben en eens binnen stond er ene met een hamer te zwaaien die ons een stempel op het voorhoofd sloeg om aan te tonen dat we wel betaald hadden.
Iemand de hand schudden was ook al een risico want voor dezelfde prijs liepen ze daar rond met een valse arm en kon je de avond doorbrengen met een arm in je hand.
Zelfs de vrouwen kussen was schrikwekkend als ze met lange Draculatanden en met zwart geschminkte ogen je richting uitkwamen.
Zelf was ik ook opzoek gegaan naar iets om mij te verkleden en omdat ik toch niet teveel wou afwijken van het dagelijkse leven maar toch de mensen wat schrik wou aanjagen, had ik mij verkleed met een masker van Di Rupo en de buik van Bart De Wever.
Ja, wat moet ne mens anders kiezen, in mijn wit kleed van misdienaar kon ik niet meer in en om daar nu plots als ongeoefende bisschop te verschijnen vond ik er ook wat over omdat het toch de bedoeling is dat Halloween niet te dicht bij de realiteit ligt hé.
Ik voelde zo de blikken naar mij gericht en ’t was alsof ik daar tegen het einde van de avond een akkoord zou moeten vinden met kop en buik wou ik de zaal nog levend kunnen verlaten.
Onwennig liep ik door de zaal toen er daar plots ne kleine naar mij kwam met een glas in de hand.
Met een stem van ene die nog maar juist zijn amandels had laten knippen duwde hij het glas mijn richting uit.
-Hier, drinken ’t is echt bloed!
-Euh…ik heb niet veel dorst want…
-Drinken zeg ik!
-Euh…allé merci ’t is vriendelijk.
Potverdekke ik durfde al niet meer nee te zeggen en zette voorzichtig mijn lippen aan het glas waar het rode drankje wreed op sap van bloedappelsienen leek.
En rond ons holden die kleine monsters door de zaal met mes en bijl in de hand terwijl de ouders verkleed een praatje stonden te doen en hun blikken mijn richting uitstuurden.
Nog juist mijn ex op bezemsteel moest hier komen binnengevlogen en ’t spel zou kompleet geweest zijn.
Ik zat zelfs te twijfelen of ik wel de juiste outfit had gekozen voor Halloween en of het zwart gelakt haar van Di Rupo en mijnen buik van De Wever die op springen stond niet te overdreven was.
Ja, Halloween blijkt ondertussen te zijn uitgegroeid tot een commercie die veel meer is dan een uitgeholde pompoen met theelichtje en een spinnenweb in suikerspin.
Maar opgelet, Halloween is geen carnaval en ge moet daar dus niet toekomen als Prins Laurent of verkleed als zwart schaap met Ramadan op uw wol geschreven.
Nee nee, Halloween moet er erg uitzien met in het achterhoofd steeds de gedachte dat het maar fake is.
Ja, ik ben al wreed aan het nadenken in wat ik mij volgend jaar ga verkleden.
Misschien in een asielzoeker met een valies met 15.500Euro in mijn hand of misschien wel in een bisschop met ne kleine aan mijn hand.
Euh…als Vermassen met ne parachute boven mijne kop of als Chinees met Opel in zijn zakken en vraagtekens in zijn ogen.
Och…keuze genoeg,maar ’t is niet echt iets voor mij.
Nee, geef mij maar terug de uitgeholde biet en het konijnenvel van bompa waar eens de kaars was gedoofd we rustig en veilig onder de lakens kropen en zacht droomden van de volgende dag.
Dromend van een wereld zonder onrecht of geweld.
Ja, volgende week koop ik terug de krant en zal ik lezen hoe dicht Halloween bij de realiteit staat.
Voorpagina’s met de gruwelijkste verhalen die bij elke regel de rillingen over onze rug laten lopen.
Maar allé zolang we een masker dragen en toch het onderscheid kunnen maken tussen fake en realiteit hopen we maar van geen mes in onze rug te krijgen.
Nee nee, serieus, ’t is allemaal maar om te lachen.

Groeten chauffeurke