Lierde onder de pen

Moeder, dit is de laatste brief die ik je schrijf.
1 november komt eraan en zoals elk jaar zal ik mij tussen het verdriet van anderen ook naar jou graf begeven.
De laatste keer want het is ondertussen al 10 jaar geleden en zoals het op het papier van de gemeente beschreven staat kan de concessie niet verlengd worden.
Het was zeker niet je laatste wens om een tastbaar bewijs te hebben en gedekt te worden onder zwarte graniet.
Straks wordt het graf ontmanteld en zal ik je nergens meer terugvinden.
Sommigen hadden mij zelfs gesproken over leven na de dood en dat je ooit wel een teken zou geven.
Goedgelovig, maar ver van de realiteit waar telkens opnieuw mijn tranen op je grafsteen vielen.
Je naam is er zoals alle herinneringen gebeiteld in zwarte graniet en straks zal ook de steen verdwijnen.
Plaats makend voor ander verdriet waar ik je volgend jaar onder een andere naam niet meer zal herkennen.
Vaak stond ik aan je grafsteen in stilte, soms vragen stellend waar ik nooit antwoord op kreeg.
Vaak antwoordde ik in je plaats met een krop in mijn keel, bijna wetend welke woorden je zou gebruiken.
10 Jaar is het geleden en er is zoveel veranderd, je zou deze wereld zelfs niet meer herkennen.
Moeder, je hebt gevochten tegen een vijand die niet te verslaan was.
De vreselijke ziekte sloop dag na dag naar de overwinning terwijl ik de pijn in je ogen las.
Op mijn veertigste bleek ik nog een kind te zijn dat plots zijn moeke miste.
Achterblijvend met een kind aan elke hand waar ook zij vonden dat het leven niet altijd eerlijk was.
Je oogappels stonden ook stil en zwijgend aan je graf met dezelfde vragen waar ze nog de ervaring niet hadden om er zelf op te antwoorden.
Moeder, waar je straks heengaat, weet ik niet maar wie weet zal ik je ooit wel volgen.
Ondertussen rest mij nog de herinneringen en de brieven die we ooit naar elkaar schreven.
Brieven uit de verschillende fasen van het leven waar onze stemmen niet konden spreken wegens te emotioneel, te ziek, te ver.
Woorden die ik op vergeeld papier lees uit mijn legerdienst maar waar ik je stem hoor “wees voorzichtig jongen”.
Woorden op een kaartje van beterschap uit een periode waar we ziek waren maar waar ik je stem lees met doorzetting, moed en beterschap.
Ons schrijven toonde veel gelijkenissen moeder, we schreven als onze stem teveel trilde of als er zaken waren die we aan de telefoon niet kwijt konden.
Brieven in schoonschrift omdat ook je stem zo zacht en mooi was en soms doe ik nog de enveloppe open juist om bepaalde zaken te lezen.
De titel waar ik al veel kon uit afleiden, een datum, een plaats, een gebeurtenis een uitstap maar ook de zaken die je thuis niet wou vertellen.
We verstonden elkaar en in feite waren brieven niet nodig geweest.
Gelukkig blijven ze als één van de herinneringen en bewijzen hoe sterk we met elkaar verbonden waren.
Eens je was verdwenen kreeg ik veel goede raad van anderen.
-Het zou allemaal wel slijten, ik moest er mij over zetten, het zou maar een tijdje duren.
Je moeder is nu gelukkig daarboven, je moeder waakt over jou, je moeder ziet wat je doet…
En ik…ik zag in mijn herinneringen mijn uitgemergelde moeder die gans haar leven had gewerkt voor manlief en haar zoon.
Ik zag mijn moeder vertrekken met een stoet van mensen achter de kist naar het kerkhof waar ze niet wou zijn.
Ik zag de realiteit waar verdriet en eenzaamheid elkaar verbonden en vooral dat het nooit over zou gaan.
Ik voelde een gemis dat niet te vullen was.
Moeder, ik laat je niet helemaal verdwijnen!
Als straks je graf ontmanteld wordt zal in elke traan een herinnering weerspiegelen.
Stilzwijgend met een krop in de keel zal je over mijn wangen lopen en mij kriebelen zoals je deed toen ik klein was.
Ik zal je in de tuin zien zitten met je hondje “Mira” aan je voeten.
Ik zal je angstig mijn schoolrapport zien lezen.
Ik zal je met het washandje over mijn voorhoofd zien wrijven toen ik koorts had.
Ik zal je onrust zien telkens ik vertrok.
Ik zal vooral opzoek gaan naar je lach in perioden waar je het leven zo mooi vond.
In het begin zal ik nog wel verloren lopen maar je hebt me geleerd van te zoeken.
Zoeken naar een weg waar eenvoudige dingen het leven kleuren, ver van geldwolven en stromen die niet te bevaren zijn.
Zoeken naar dezelfde weg die jij hebt bewandeld en waar je kon genieten van stilte en rust.
Een bloem, een kind, een mens, een boek, kronkelend door deze drukke wereld.
Moeder, ik zal nog wel stilzwijgend met je praten, ik zal je zoeken telkens ik met vragen zit.
Straks als ook je grafsteen is verdwenen klamp ik mij vast aan die zachte blik met duizend woorden.
Ik zal zoeken tot ik de moed en doorzetting vind die je hier voor ons achtergelaten hebt.
Moeder, zelfs zonder het tastbare zal ik blijven aan je denken.
Misschien zal het nog veel stiller worden en zal dit misschien wel de laatste brief zijn naar jou.
Ik heb geen 1 november nodig om mijn geliefden te herdenken en te varen op de stroom der gewoontes.
Zelfs “vaarwel” zou men uit gewoonte beginnen zeggen!
Straks verdwijnt de graniet, de chrysanten en je naam en misschien prevel ik ook wel de woorden met een vaarwel ertussen.
Maar weet dat ik zoals jij blijf hopen naar die dag waar we ons ooit terug zullen zien.


Groeten chauffeurke