Lierde onder de pen

Dagelijks draaien de blinkende spaken over het asfalt van onze dorpen en ieder van ons waant zich wel eens in de huid van één of andere wielerlegende.
Onze streek leent zich uitstekend voor de wielerevenementen en meestal is het ook een beetje feest.
Of het is kermis en rijden ze gewoon een kermiskoers of het is het één of ander kampioenschap en moet er gereden worden voor de titel.
De mens in de straat die maakt er gebruik van om mee te vieren en hoe vaak gebeurt het niet dat men bij een kermiskoers de familie op de koffie vraagt voor babbels en taart.
Van ’s morgens vroeg is het een drukte voor de organisatoren met het zetten van dranghekkens en het ophangen van reclameborden.
De rode vod moet gehangen worden en vooral niet vergeten van de aankomstmeet te trekken of er komt geen einde aan de koers.
De cafés zetten hun tafels uit en eens de deuren zijn geopend vloeit het bier een ganse dag door.
De kattentongen stonden op de vensterbank verscholen achter één of andere affiche en de blauwe rook vulde langzaam maar zeker de binnenruimte van het café.
Naarmate de dag vorderde vulden de tafels zich met overvolle asbakken en halve pinten en binnen de kortste keren was de geur van de bruine zeep vervangen door bier en nicotinegeur.
En thuis was het feest, een paar familieleden werden uitgenodigd voor het middageten waar de ossentong in maderasaus met kroketten op het bord verscheen en in de namiddag werd het gezelschap aangevuld met nonkels en tantes.
Soms bleven de tantes thuis om de taart binnen te spelen en de mannen trokken naar het café omdat ze van daaruit naar het schijnt veel beter naar de koers konden kijken.
Familie, buren, kennissen en onbekenden stonden er naast elkaar en vaak hadden de gesprekken zelfs niks te zien met de koers maar kon het al eens gaan over de graanprijs of over één of andere duivenmelker die weer in of buiten de prijzen was gevallen.
De typische gesprekken of roddels die bij een koers horen en het geheel omkaderen om de tijd te passeren.
De coureurs die stelden zich op in een walm van zalfjes en oliën terwijl de starter zijn pistool aan het laden was om de koers van start te schieten.
PANG!…En daar waren ze weg voor een aantal ronden.
De geschoren benen met gespierde en blinkende kuiten trokken zich op gang en voor de laatste renner vertrokken was spurten de eerste supporters al terug naar binnen om bij de eersten te kunnen bestellen aan de toog.
Meestal 1 pint per ronde om telkens terug naar buiten te lopen als het welgekende melodietje “Rodaniaaaa” de volgende doortocht aankondigde.
Er werd op geen frank gekeken en ook de kleine snotters genoten ervan want zij kregen dan een glas groene limonade of een stuk chocolat.
Ondertussen draaiden de coureurs rondjes rond de kerktoren en tussen de goudgele korenvelden blies de wind op kop of in de rug om het peloton af te remmen of een duwtje in de rug te geven.
Rodaniaaaaa…de supporters spurtten terug naar buiten met het bier dat uit de glazen klotste om hun plaatsen in te nemen achter het dranghekken en riepen naar hun poulain in het peloton om daarna op de deelnemerslijst te kijken welke naam achter het rugnummer stond dat was ontsnapt.
Voor de laatste ronde ging de bel waarna de renners naar elkaar begonnen te kijken om te zien wie er nog fris uitzag en de supporters liepen naar de urinoirs op het koertje waar ze tussen de urinegeur ook naar elkaar keken met dezelfde reden.
Ontsnapt of in waaiervorm spurtten ze over de meet met de armen in de lucht en het zweet dat parelde op de voorhoofden waarna menig supporter zich terugtrok in de nicotinenevel zonder echt te weten wie er nu gewonnen had.
Lang nadat de rugnummers terug waren ingeleverd speelde de jukebox nog een gat in de nacht en wisten de vrouwen thuis dat het beter was van een koude schotel te voorzien omdat het uur van thuiskomst toch niet te voorspellen was.
En straks…straks is het weer feest in de vorm van een echt wereldkampioenschap.
Waarschijnlijk met dezelfde sfeer maar dan internationaal waar ook het buitenland in de blauwe nevel van nicotine zal opgenomen worden.
Onze dorpen zullen aan de voordeur staan om hun streekgenoten aan te moedigen en de cafés zullen het bier in verschillende talen moeten tappen.
Deux bières, dos cervezas por favor!
Van 16 tot 19 september, vier dagen lang zullen burgemeester en schepenen gesjerpt rondlopen onder internationale vlaggen.
Zonder te vergeten dat de echte rondeschrijvers zoals een Merckx en een van Petegem ook zullen aanwezig zijn als aanmoediging voor deze die zo vaak over hen hebben geschreven of gesproken in de wereld van de journalistiek.
Ja, en dan zijn er natuurlijk de journalisten zelf die in het zadel kruipen en zich zullen verdelen in het peloton om nadien verslag uit te brengen van op de eerste rij.
De eerste drie om het podium te beschrijven en de rest om de verhalen van in de buik van het peloton neer te schrijven.
En ik…ik heb door omstandigheden nog niet veel op de fiets gezeten en zal proberen om als rode lantaarn te eindigen omdat ik thuis toch licht moet besparen.
Alvast de beste plaats om alles te verwoorden wat rond de koers gebeurt en waar ik mij vooral niet moet haasten om aan te komen.
En moesten er daar supporters voor chauffeurke staan zou ik misschien wel eens kunnen stoppen, al was het maar om later hun kijk en visie neer te schrijven over een wereldkampioenschap dat door onze mooie dorpen raast.

Groetjes chauffeurke